tag:blogger.com,1999:blog-40490768420021549362024-03-06T01:29:15.045+00:00Butterfly...Τα Καλύτερα Δεν Ερχονται...Εμείς Θα Τα Φέρουμε...
(kikitsigr)butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.comBlogger39125tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-51866417620462093612016-08-03T08:19:00.001+01:002016-08-03T08:19:36.589+01:00Θα ήθελα να είμαι πάντα, η μάνα που είμαι το καλοκαίρι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBvPcoG0r0vRJqsU0WCt2HRLAqP_GknDcepHt84ATTT6E7wmpikzcdBb9bkQPf8ToIIuCQoShKrk8OmnkDMLc9GFo_CQiFkMOEHJb7ACfdMYB0yunFEGnSTXK_sTYOkgU7z2SVSrVUK9Bv/s1600/13918481_10209664713191486_331739510_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBvPcoG0r0vRJqsU0WCt2HRLAqP_GknDcepHt84ATTT6E7wmpikzcdBb9bkQPf8ToIIuCQoShKrk8OmnkDMLc9GFo_CQiFkMOEHJb7ACfdMYB0yunFEGnSTXK_sTYOkgU7z2SVSrVUK9Bv/s320/13918481_10209664713191486_331739510_o.jpg" width="320" /></a><b style="font-family: georgia, 'times new roman', serif;">Θα ήθελα να είμαι πάντα η μάνα που είμαι το καλοκαίρι. Να γδυθώ από τα «μη» και να απαλλαγώ από τις προστακτικές που σε εκνευρίζουν. «Ντύσου, αργήσαμε», «διάβασε», «πλύσου», «σταμάτα».</b></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b><br /></b></span>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b><b>Να γίνω μόνο προτροπές που δεν έχουν καταναγκασμό, που δίνουν επιλογές. «Ας πάμε μια βόλτα», «ας δοκιμάσουμε αυτό το γλυκό». Να μπορώ να σε ακούω, να είμαι δοσμένη στις κουβέντες σου, και να ρουφάω κάθε συναίσθημα, κάθε φόβο και επιθυμία που κρύβεται πίσω από τις λεξούλες σου. Να σε αφουγκράζομαι. Να έχω το χρόνο να το κάνω, και να μην με διακόπτουν υποχρεώσεις, ρολόγια, δουλειές και χρονοδιαγράμματα. Να μπορώ να κάθομαι δίπλα σου και να μην κάνουμε τίποτα. Να έχουμε την πολυτέλεια να στήνουμε παραμύθια από το τίποτα, να μιλάμε για τους Κύκλωπες και κέρινα φτερά του Ίκαρου.</b></b></span></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Να ακουμπάμε τα κεφάλια μας σε γρασίδια και αμμουδιές, να χαζεύουμε τον έναστρο ουρανό και να δείχνουμε με τα δάχτυλά μας υψωμένα τη μικρή και τη μεγάλη Άρκτο. Να πούμε σαχλαμάρες, και να κάνουμε γκριμάτσες. Να ψευδίσουμε, να τραγουδήσουμε και να γελάσουμε και να κάνουμε όλα αυτά που φαίνονται ασήμαντα αλλά που στην πραγματικότητα πλάθουν μικρούς κρατήρες στην μικρή σου καρδιά, από τους οποίους αργότερα θα ξεχυθούν ένα σωρό συναισθήματα. Να χτίσουμε γλυκές στιγμές, μικρές, τόσο δα μικρούλες, αλλά καθημερινές, που όταν, μετά από πολλά χρόνια, τις βάλεις τη μία πάνω στην άλλη φτιάχνεις έναν ουρανοξύστη ευτυχίας.</b></div>
<br /><div style="text-align: center;">
<b>Αυτή η μαμά θα ήθελα να είμαι πάντα, αυτή που αγαπάς ακόμα πιο πολύ όταν είμαστε διακοπές. Που θα πει για μια φορά «έλα μωρέ και τι έγινε», που δεν θα φωνάξει με το ακατάστατο σπίτι, με τα άπλυτα σου χέρια, τα βρώμικά σου ρούχα, που άργησες, που έφαγες δύο παγωτά σήμερα, που στο «φεύγουμε» είπες « πέντε λεπτά ακόμα» και τα πέντε έγιναν είκοσι, που έκανες φασαρία το μεσημέρι, που κοιμήθηκες αργά…</b></div>
<br /><div style="text-align: center;">
<b>Αυτή η μαμά με όλες τις βόλτες και τα παιχνίδια και τις γλύκες, τις αγκαλιές και τις σκανταλιές που θες και μου ζητάς κάθε λεπτό. Και που τα περιμένεις στο τέλος της εβδομάδας, ενώ θα μας άξιζε να είναι η καθημερινότητά μας. Όμως τι θα είχαμε μετά να περιμένουμε; Κάτι θα βρίσκαμε.</b></div>
</b></span></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-67785810577639277772016-03-22T11:47:00.001+00:002016-08-03T08:21:29.356+01:00Απόψε...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_38 direction_ltr">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span class="null">Απόψε
θα’ θελα να ‘ρθεις.<br />
Αυτό θα ‘θελα.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaf0wwsyh2dghoziZoIGTEorW2SSo6lgOqXMPUPrWc6-WPWQXUbOVOWZ0sWpiIKaqzY9H9ibMCdKW9_aG2XvpY5GPnbAPlD5LgqZNrlW46wkGK2AROCX7c3Oo3bDXYwFrDMTuRm68fdEr3/s1600/kiss.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaf0wwsyh2dghoziZoIGTEorW2SSo6lgOqXMPUPrWc6-WPWQXUbOVOWZ0sWpiIKaqzY9H9ibMCdKW9_aG2XvpY5GPnbAPlD5LgqZNrlW46wkGK2AROCX7c3Oo3bDXYwFrDMTuRm68fdEr3/s320/kiss.jpg" width="213" /></a>Να ‘ρθεις για λίγο μόνο.<br />
Γιατί να
στο κρύψω; Ποιος ο λόγος;<br />
Θα ήθελα να 'ρθείς και να
χωθείς στο πάπλωμα.<br />
Ήσυχα κι αθόρυβα.<br />
Μη μου μιλήσεις...Μη με ξυπνήσεις...Μη μου αρνηθείς...<br />
<br />
Θέλω
να νιώσω τη ζεστασιά του κορμιού σου.<br />
Θέλω να γεμίσει το δωμάτιο με το
άρωμά σου και τα σεντόνια με τη μυρωδιά σου.<br />
Να μην υπάρχει χρόνος..ούτε
χώρος...Μόνο εμείς...<br />
<br />
Έλα μια φορά κι ύστερα φύγε... Έμαθα πια.<br />
Τη
συνήθισα την έλλειψή σου...Δε με πονάει...Ένα ελαφρύ μούδιασμα νιώθω μόνο
αργά τη νύχτα που αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου και χάνομαι στις σκέψεις
μου. Μόνο τότε δεν ανέχομαι τον εαυτό μου. Τις άλλες ώρες του ‘μαθα να
στέκεται όρθιος, να μην πληγώνεται, να μην αγγίζεται, να μην περιμένει...<br />
<br />
Έγραψα
σε ένα χαρτί όλα όσα δε πρέπει να κάνω.<br />
Δε πρέπει να σε ψάχνω.<br />
Δε
πρέπει να σε ενοχλώ.<br />
Δε πρέπει να σε πάρω τηλέφωνο...Ούτε να περιμένω
ένα.<br />
Πρέπει να έχω εγωισμό και αυτοέλεγχο.<br />
Να μη σε σκέφτομαι και να σε
σβήνω απ όπου πας και σφηνώνεις κάθε μέρα....<br />
<br />
Ένα σωρό πρέπει μάζεψα.<br />
Τα
κόλλησα στο ψυγείο, στο καθρέφτη, στο γραφείο, στο αμάξι...Παντού...<br />
Μόνο
το κρεββάτι κράτησα ανέπαφο.<br />
Όταν ξαπλώνω πάνω του τα ξεχνάω...Εκεί μπορώ
να λέω τι θέλω.<br />
<br />
Κι απόψε θέλω εσένα.<br />
Έλα μια φορά κι ύστερα φύγε.<br />
Δε θα σε κρατήσω.<br />
Δε θα σε εμποδίσω.<br />
Δε το ‘κανα ποτέ άλλωστε.<br />
Μην
αργείς, όμως, γιατί δεν αντέχω άλλο.<br />
Κουράστηκα
να περιμένω στο σκοτάδι...Συνήθισαν και τα μάτια μου και φοβάμαι μήπως
έρθεις και δε σε δω...<br />
<br />
Έλα για απόψε.<br />
Γι’ αυτή τη νύχτα...<br />
Έλα
όπως σε φαντάζομαι...Όπως έρχεσαι κάθε βράδυ για να με κάνεις να
αποκοιμηθώ...<br />
Σήκωσε το πάπλωμα και ξάπλωσε δίπλα μου.<br />
Πέρνα τα χέρια σου
από πάνω μου, μπλέξε τα πόδια σου στα δικά μου, φίλα με...<br />
Την παρουσία σου θέλω...<br />
Έλα να μπερδευτούν τα κορμιά μας...<br />
Έλα να με βάλεις για ύπνο μία φορά...</span></span></span></div>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-46301692170187137852016-03-09T21:01:00.000+00:002016-03-09T21:03:19.485+00:00Ένα ταξίδι στο μυαλό σου...!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τα πιο ωραία ταξίδια, λένε κάποιοι, είναι εκείνα τα οποία έχεις προγραμματίσει σε μέρη που έχεις δει.</span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Σε μέρη που γνωρίζεις.</span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Προβλέψιμα τοπία και προβλέψιμες συνήθειες εξασφαλίζουν μία ασφαλή από εκπλήξεις διαδρομή. Ένα στάνταρ όμορφο ταξίδι...</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εμένα, πάλι, πάντα με γοήτευε το ρίσκο της έκπληξης...</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Από όλα ομως τα ταξίδια που γυρίζουν τελευταία στο μυαλό μου, εγώ θα ήθελα εκείνο το ένα, το μοναχικό, αυτό που θα έκανα μόνη μου, αυτό που δεν φαντάζεσαι...</span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Αυτό που θα έκανα... σε σένα. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τα ανταλλάζω όλα τα ταξίδια με εκεινο το ένα και μοναδικό που λαχταρώ, εκείνο στο μυαλό σου μέσα. Έστω για λίγο...</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Στα μακρινά μονοπάτια του θελω να περιφέρομαι...Κάπως έτσι το φαντάζομαι....Θα διασχίζω κάθε ένα από αυτά τα μονοπάτια, ανακαλύπτοντας κάθε μικρή ή μεγάλη σου σκέψη. Οτιδήποτε παρεμβάλλεται μεταξύ των όσων λες και μεταξύ όσων αποφασίζεις να μην πεις....</span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Όλα αυτά που νομίζεις ότι δε θα μάθω ποτέ.</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Στον αριστερό ορίζοντα του μυαλού σου βρίσκονται όλα όσα σχετίζονται με τα λόγια σου. Κάθε σκέψη που διασχίζει αυτό το υπέροχο μυαλό όσο μιλάς. </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Θα έδινα τα πάντα αρκεί να ήξερα τι σκέφτεσαι όσο μου μιλάς. Όλα εκείνα που σκέφτεσαι πριν πεις όσα λες. Μα και μετά... Κυρίως όμως όσα θέλεις να πεις αλλά δεν λες...</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εκεί θα ήθελα να πρώτοταξιδέψω. Στο λόγο σου και τη λογική του...Στη μαγική διαδικασία κατά την οποία τα συναισθήματά σου μετατρέπονται στις ηδονές εκείνες που από λέξεις γίνονται πράξεις.</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Και μετά στη δεξιά πλευρά του μυαλού σου, εκεί που συμβαίνουν όλα πριν ακόμη τα συνειδητοποιήσεις και τα αισθανθείς. Στο κάθε σου συναίσθημα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Στο κάθε ερέθισμα που γεννά συναίσθημα... Σε όλα όσα πυροδοτούν το γέλιο και το κλάμα σου... Στο κάθε σκίρτημα του μυαλού πριν γίνει σκίρτημα της καρδιάς σου!</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο δεξιός ορίζοντας του μυαλού σου, εκείνος που αφορά όλους τους φόβους και τις ανησυχίες σου, θα 'ναι το πιο μακρύ μέρος του ταξιδιού μου...</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Περιφερόμενη εκεί θα ήξερα κάθε τι που σκοτεινιάζει το βλέμμα σου. Θα ήξερα αμέσως κάθε τι που σε κάνει νευρικό, που σε τρομάζει, που σε γεμίζει ανασφάλεια και αβεβαιότητα. </span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Κάθε τι που σκέφτεσαι όταν κοιτάς το κενό και δεν μιλάς....</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Όλα τα σιωπηλά «αχ» και όλα τα «γαμώτο», κάθε μελαγχολία και κάθε θλίψη, κάθε πικρή ανάμνηση και κάθε απωθημένο, κάθε λαχτάρα και κάθε νοσταλγία. Όλα θα τα διέκρινα χωρίς μία σου λέξη. Έτσι θα μπορούσα μονομιάς να μετατρέψω την κάθε τέτοια στιγμή σε χαμόγελο! </span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Όλα τα μελαγχολικά σου θα τα έφτιαχνα, θα τα έπλαθα, σα πλαστελίνη, σχέδια χαρούμενα και χρωματιστά. Δεν θα ήξερες το πώς. Θα νόμιζες ότι όλα γίνονται συμπτωματικά... Μα θα προλάβαινα κάθε μπόρα, κάθε βροχή!</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Αν το μυαλό σου ήταν έδαφος...γη....θα ήθελα να οργώσω κάθε σπιθαμή και να βάλω στο χώμα του τη σημαία μου. Μα είμαι ένας άνθρωπος απλός και αδύναμος. </span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τα ταξίδια μου δεν ήταν ποτέ μακρινά. Όσο κι αν το πόθησα.</span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Οι κατακτήσεις μου ήταν πάντα λιτές. Όσο κι αν επιθύμησα. </span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Κι όλη αυτή η αυτοκρατορία των σκέψεων πίσω από τα μάτια σου θα παραμείνει ανεξερεύνητη...Γη άγνωστη...</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ας μη με πάνε ποτέ οι σκληροί, ναυτικοί μου χάρτες εκεί. </span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εγώ θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι για όσα κρατάς μυστικά κι εσύ θα χαμογελάς κάθε που προσπαθώ να μαντεψω...</span></span></div>
<div dir="ltr">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/umLxu0D6lEE/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/umLxu0D6lEE?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-42432377809328768412016-02-27T11:45:00.002+00:002016-03-09T21:04:34.412+00:00 Γερνάω μαμά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δεν είμαι πια παιδί.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και δεν χωράω πια να κρυφτώ.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Πουθενά κι από κανέναν.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δεν κρύβομαι πια για να με βρούνε.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δεν κρύβομαι όταν κάνω μια ζημιά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δεν κρύβομαι όταν φοβάμαι τον μπαμπούλα.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ούτε έρχομαι πια το βράδυ στο κρεβάτι σας όταν φοβάμαι και όταν βλέπω εφιάλτες.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κοιτάω τον μπαμπούλα κατάματα πια. Κι ας τον φοβάμαι.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και πάω στο σαλόνι να καπνίσω ένα τσιγάρο μέχρι να μου περάσει ο φόβος,
και μέχρι να ξεχαστούν οι εφιάλτες που πια είναι περισσότεροι από τα
όνειρα που κάνω.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και δεν αλλάζω κάθε βδομάδα φίλες και παρέες.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δεν βιάζομαι πια να θεωρήσω κάποιον φίλο και δεν γράφω πια στο θρανίο B.F.F.E.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ίσως γιατί δεν έχω πια θρανίο, αλλά και να είχα δεν θα έγραφα πάνω του,
αλλά στην καρδιά μου το «B.F.F.E» , για τους λίγους φίλους που με
διάλεξαν και τους διάλεξα.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και δεν έχω σχολείο αύριο, αλλά δουλειά. Και δεν μπορώ να πω πως
«πονάει η κοιλίτσα μου», για να μην πάω. Μεγάλωσε η κοιλιά μου, δεν
είναι πια «κοιλίτσα» βλέπεις , και πρέπει να πάω στη δουλειά. Για να έχω
λεφτά, και να πληρώνω μόνη μου, όπως κάνουν οι μεγάλοι.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ούτε σε δράκους και πρίγκιπες.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μην με ρωτήσεις αν πιστεύω στο «και εμείς καλύτερα», γιατί δεν το πιστεύω. Το ελπίζω.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και έχω βγάλει μια άσπρη τρίχα.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και ξέρεις δεν είναι η άσπρη τρίχα που λένε «ευτυχία είναι», γιατί είναι
η άσπρη τρίχα που δείχνει τον χρόνο που περνά. Και δεν ξέρω αν αυτός ο
χρόνος είναι ευτυχία.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και έχω και κάποιες ρυτίδες. Και αυτές στην μέση των φρυδιών είναι
από την σκέψη και την στεναχώρια, και θυμάμαι να μου λες «μην
«συννεφιάζεις», θα κάνεις ρυτίδες», κι εγώ τότε γελούσα γιατί ήμουνα
πολύ μικρή για να συνειδητοποιήσω πως αναπόφευκτα θα έχω ρυτίδες.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και οι άλλες ρυτίδες πλάι από το στόμα είναι από το γέλιο, και
θυμάμαι τη γιαγιά να μου λέει «να χαμογελάς, να μη γελάς δυνατά γιατί θα
κάνεις ρυτίδες», κι εγώ τότε γελούσα πιο πολύ για να της αποδείξω αυτό
που πίστευα, πως εγώ δεν θα κάνω ρυτίδες. Ποτέ.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και τις ρυτίδες αυτές του γέλιου τις αγαπάω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω γελάσει στην ζωή μου.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και τις ρυτίδες αυτές ανάμεσα στα φρύδια δεν θέλω να τις βλέπω, γιατί
μου θυμίζουν πόσο έχω «συννεφιάσει» και πόσο έχω σκεφτεί στην ζωή μου.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και αγόρασα κρέμα ημέρας, κρέμα νυκτός, κρέμα ενυδατική, κρέμα για τα
μάτια. Και είναι όλες αχρησιμοποίητες στο ράφι. Μαζί με τα μανταλάκια
ντεμακιγιάζ. Κάποιοι θα έλεγαν και μαζί με εμένα.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και πολλές φορές κουράζομαι να σκέφτομαι, και λέω στον εαυτό μου
«γιόλο». Και άλλες φορές κάθομαι και υπεραναλύω την παραμικρή
λεπτομέρεια του παραμικρού συμβάντος.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και μπορώ πιο εύκολα να πω πως φταίω εγώ όταν φταίω, παρά να ρίξω το
φταίξιμο στον άλλο. Μπορώ να ζητήσω «συγγνώμη» και ξέρεις καλά πόσο
δύσκολα ζητούσα συγγνώμη. Μπορώ να λέω «δεν μπορώ» και «δεν θέλω». Γιατί
πλέον θέλω να μην μπορώ.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και δεν με νοιάζει πια τι θα πει ο κόσμος γιατί θυμήθηκα ότι ποτέ δεν τον ρώτησα κάτι.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και όταν μου μιλάνε στον πληθυντικό καμιά φορά θυμώνω. Κι όταν με λένε «κυρία» τους απαντάω «βλέπεις καμιά κυρία εδώ;».</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και σκέφτομαι πως μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτισσα. Δεν ξέρω τι έγινα τελικά. Αλλά προσπαθώ να γίνω.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ξέρω πως θα μου πεις «μικρή είσαι ακόμα». Και ξέρω πως θα το
πιστεύεις. Γιατί ξέρω πως για εσένα θα είμαι πάντα το «μικρό». Κι είναι
παρήγορο που ξέρω πως θα είμαι πάντα το «μικρό».</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και δεν έχω όρεξη για τούρτες και κεράκια. Αλλά ξέρω πως θα μου
πάρεις τούρτα και κεράκια, ξέρω πως όσο κι αν δεν μου αρέσουν αυτά, την
ώρα που θα σβήνω τα κεράκια θα κάνω την ίδια ευχή που κάνω κάθε χρόνο
από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και ξέρω πως μετά από το σβήσιμο των
κεριών θα αφηγηθείς με μαθηματική ακρίβεια τι συνέβη την μέρα που
γεννήθηκα.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και κάθε χρόνος που έρχεται στη ζωή μου είναι κάπως πιο ανάλαφρος
γιατί είναι απαλλαγμένος απο «βάρη» και «φορτία» που κάποτε έμοιαζαν
σημαντικά αλλά πλέον είναι ανούσια.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και κάθε χρόνο που μεγαλώνω έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω, και να ελπίζω σε και για όσα θέλω.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γερνάω μαμά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτό σημαίνει «μεγαλώνω». Δεν ξέρω αν σημαίνει «ωριμάζω», ξέρω πως σημαίνει εξελίσσομαι.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μεγαλώνω μαμά.</span></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/I-NwWsT4OSw/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/I-NwWsT4OSw?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<a href="https://mikreskathimerinesstories.wordpress.com/2016/02/01/%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%89-%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%AC/" target="_blank">https://mikreskathimerinesstories.wordpress.com</a><br />
<br /></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-54718627339546223552016-01-13T08:35:00.000+00:002016-01-13T08:35:35.497+00:00Στον γιο μου..."Ο άντρας που θέλω να γίνεις…"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><strong>Είμαστε όλοι κατασκευές που δημιουργηθήκαμε πάνω σε μιά στιγμή πάθους.</strong></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDVmk8-7yEqgDlgQn1DJ4jfNb45Aj8MvR1iFIuFNIK8FfsudtFYfcZe3zQ4V77EAgvQnJYZf-JFrgdkPafO93BUpda-dhT5evg5z_omOL5FQ_hP16VDG9M64bZeC-n02ql5xigYKZSzmcb/s1600/12512082_10208006314372552_209302341_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDVmk8-7yEqgDlgQn1DJ4jfNb45Aj8MvR1iFIuFNIK8FfsudtFYfcZe3zQ4V77EAgvQnJYZf-JFrgdkPafO93BUpda-dhT5evg5z_omOL5FQ_hP16VDG9M64bZeC-n02ql5xigYKZSzmcb/s200/12512082_10208006314372552_209302341_n.jpg" width="150" /></a><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Με τη σειρά μας έφτασε η ώρα να δημιουργήσουμε κι εμείς. Και φτιάξαμε. Και νομίζουμε ότι φτιάχνουμε κάτι που μας μοιάζει. <strong>Όχι, εγώ δεν θέλω να μου μοιάσεις</strong>.
Σε θέλω πρωτότυπη κατασκευή, δίχως κατάλοιπα και δίχως δογματισμούς. Ο
καμβάς ο δικός σου είναι κατάλευκος κι έχεις στα χέρια σου όλων των
ειδών τα χρώματα.</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">
</span><span style="font-size: small;"><strong>Να ‘ξέρες πόσο σε ζηλεύω και πόσο σε φοβάμαι.</strong> Ο<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">φείλω
να σου πω μόνο πως τα έν</span>τονα χρώματα επισκιάζουν πάντα τα πιο απαλά.
Γι’αυτό σε συμβουλεύω να χρησιμοποιείς έντονα χρώματα. Σου ζητώ συγνώμη
για τον κόσμο που σε έφερα, μιας και δεν είναι ο κόσμος που ονειρευόμουν
για σένα. Δεν απέχει πολύ από τα παραμύθια που σου διαβάζω. Είναι
γεμάτος μάγισσες, δράκους, νεράιδες, δυνατούς κι αδυνάτους. Αλλά εδώ δεν
θριαμβεύει πάντα το καλό.</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">
</span><span style="font-size: small;">Οι άνθρωποι τρέχουν με έγνοιες πολλές. Βιάζονται τόσο που δεν
γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τον προορισμό τους. Δεν παίζουν, δεν
τραγουδάνε, δεν χορεύουν, δεν γελάνε με την καρδιά τους, δεν νιώθουν.
Οι άνθρωποι φοβούνται. Κι εγώ προσπαθώ να σου μάθω να μη φοβάσαι. Οι
άνθρωποι κουβαλάμε αποσκευές. Μνήμες, εμπειρίες, χρόνια. Θα έπρεπε να
εστιάζουμε στη στιγμή, στην αγάπη και στον έρωτα κι εστιάζουμε στον
φόβο.</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">
</span><span style="font-size: small;"><strong>Η δική σου βαλίτσα τώρα αρχίζει να γεμίζει.</strong> Θυμήσου
να μην την πολυγεμίζεις γιατί το ταξίδι είναι μακρύ και δεν θέλω να
κουραστείς. Οφείλω να σου πω όμως, πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να
κουβαλήσεις και την βαλίτσα κάποιου άλλου και τότε δεν θα πρέπει να
φοβηθείς το βάρος, αλλά περήφανα και δυνατά να το σηκώσεις. Πρέπει να
ξέρεις πως τα βάρη όταν μοιράζονται γίνονται ελαφρύτερα. </span><br />
<span style="font-size: small;">Γι” αυτό
υποσχέσου μου να μη φοβηθείς στιγμή την αγάπη. </span><br />
<span style="font-size: small;">Σου εγγυώμαι πως όσο σε
τρομάξει, άλλο τόσο θα σε ανταμοίψει. Θέλω να ρισκάρεις, να τολμάς και
να μην ακούς κανέναν πέρα απο τις εσωτερικές σου φωνές.</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">
</span><span style="font-size: small;"><strong>Να θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε όταν ήσουν μικρός.</strong>
Κάθε φορά που είσαι σε δίλημμα για το τι πρέπει να κάνεις θα κλείνεις
τα μάτια, θα χαλαρώνεις και θα παίρνεις την απάντηση που χρειάζεσαι. Όσο
πιο πολύ σε τρομάζει, τόσο πιο σωστή είναι. Μην ακούσεις τους πολλούς
που θα σου μιλούν με λογικά επιχειρήματα, σου έχω μάθει καλύτερα από
αυτό. Η απάντησεις πάντα στην καρδιά σου θα βρίσκονται. Και κάνε μου μιά
χάρη.</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">
</span><span style="font-size: small;"><strong>Σου έμαθα να περπατάς.</strong> Αυτό το συνήθειο που έχεις να
περπατάς πάνω στις γραμμές σταμάτα το. Βγές έξω από τις γραμμές παιδί
μου. Έξω, εκεί είναι η αλήθεια της ζωής, πέρα από τα όρια που εμείς οι
ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας. </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">Σπάσε τα όρια και ζήσε!</span></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-87391293240501024312015-12-30T12:01:00.001+00:002015-12-30T12:01:10.695+00:00Κάδος Ανακύλωσης 2015...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Είναι ακριβώς αυτή η εποχή του χρόνου που όλοι θέτουμε στόχους...φτιάχνουμε πλάνα...λίστες και δίνουμε υποσχέσεις που λίγο πολύ ξέρουμε πως 90% δεν θα τηρήσουμε.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Η χρονιά που φεύγει σε λίγες ώρες...μου πήρε και μου έδωσε...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Με δοκίμασε και με αντάμειψε...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Έκλεισαν κύκλοι και άνοιξαν καινούργιοι...!!!</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Κάθε χρόνο λοιπόν τέτοιες μέρες εγω ξεκαθαρίζω...! Αδειάζω...!Διαγράφω...!</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ξέρω πως είναι πιο δύσκολο να διαγράψω απο το να θέσω στόχους...όμως η ζωή μου μεχρι τώρα μου δείχνει πως γεννήθηκα για τα δύσκολα...και αυτό κάνω!</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Το απλό κομμάτι είναι το ηλεκτρονικό ξεκαθάρισμα...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ενας ηλεκτρονικός κάδος ανακύκλωσης αναλαμβάνει να με απαλλάξει απο περιττά email, μηνύματα χωρίς νόημα...φωτογραφίες χωρίς ουσία, φίλους "φίδια" απο τα sosial media και γενικά οτι είναι τοξικό για την ψυχική μου υγεία!!! </span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως είναι άλλο...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Είναι το ξεκαθάρισμα - άδειασμα της ψυχής και του μυαλού μου...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Αλήθεια...εδω υπάρχει κάδος ανακύκλωσης???</span><br />
<br />
<i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Φέτος μπήκαν στη ζωή μου για τα καλά νέοι άνθρωποι...που πραγματικά μου έδωσαν και μου δίνουν στιγμές που τις γουστάρω...στιγμές που με έβγαλαν απο την ρουτίνα της καθημερινότητας...αυτούς θα τους κρατήσω...τους θέλω...με αυτούς και τις όμορφες αναμνήσεις μας μέχρι τώρα θα κλείσω σίγουρα την φετινή χρονιά...</span></b></i><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Το πρόβλημα είναι με τους πιο παλιούς...αυτούς που κατάφεραν να ξεθωριάσουν γιατί δεν προσπάθησαν...λούφαξαν...βολεύτηκαν...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κάθε χρόνο δυστηχώς τους μετράω και πάντα κάποιος θα έχει επιλέξει να είναι εκτός...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ετσι είναι όμως ο νόμος της φύσης...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κάποιος φεύγει...κάποιος έρχεται...!!!</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Η παράσταση λοιπόν για κάποιους θα τελειώσει εδω...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Οι τίτλοι τέλους θα πέσουν οριστικά...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Δυστυχώς πρέπει να κλείσουν λογαριασμοί και εκκρεμότητες με αυτούς που δεν κατάφεραν να βρούν ακόμα θέση στη ζωή μου...ή την είχαν και την έχασαν...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Που μου παραχώρισαν τον χρόνο τους με φειδώ...</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κρατάω τις όμορφες στιγμές του 2015 που θα ήθελα να ζήσω ξανά και ξανά με τους ίδιους ανθρώπους που μου τις πρόσφεραν...</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Τις τελευταίες μέρες του χρόνου η εικόνα γίνεται ξεκάθαρη...</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Η χρονιά αυτή μου οφείλει ένα όμορφο φινάλε όπως τα παραμύθια...!!!</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κλείνει ο παλιός ο χρόνος...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κλείνουν τα φώτα...καθαρίζει το τοπίο...</span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><br /></span>
<i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ας δώσουμε στο 2015 ένα όμορφο τέλος...</span></b></i><br />
<i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> και στο 2016 μια ομορφότερη αρχή...</span></b></i><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><i><b>Μας αξίζει...!!!</b></i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/txv2DbBAYUc/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/txv2DbBAYUc?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-38028379900995466562015-11-24T11:23:00.000+00:002015-11-24T11:23:27.429+00:00Πόσα μπορεί άραγε μια ματιά να πει;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<strong>Πόσα μπορεί άραγε μια ματιά να πει;<br />
Ένα βλέμμα, άραγε, πόσα;</strong><br />
<strong>Άπειρα πράγματα, αμέτρητα!</strong><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNNYV1i5K6xQZQck55k-5VUkDwo0g6qbc3DN27qC-yWKnL33dkOKzPbqfzS2w1X_h1ZtJjpOJyPTmWn4IPcVLQLu1eYUogQKqQGSgSqrXcCp0JPPy8cti9_HkB1TiHof6P-wwRFonAKPy1/s1600/eyes.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNNYV1i5K6xQZQck55k-5VUkDwo0g6qbc3DN27qC-yWKnL33dkOKzPbqfzS2w1X_h1ZtJjpOJyPTmWn4IPcVLQLu1eYUogQKqQGSgSqrXcCp0JPPy8cti9_HkB1TiHof6P-wwRFonAKPy1/s320/eyes.jpg" width="320" /></a>Γιατί ένα βλέμμα αντανακλά όλα όσα εκείνα κανείς ποτέ δεν τολμά να
πει, να εκφράσει, να πράξει. Είτε από φόβο, είτε από ντροπή, είτε από
εγωισμό, είτε επειδή δεν έχει το θάρρος.<br />
Όμως, ένα βλέμμα, έστω και φευγαλέο μπορεί να πει τόσα όσα ποτέ τα χείλη δεν θα μπορέσουν να ξεστομίσουν.<br />
<br />
Γιατί είναι μυστηριώδες, μαγικό, παράξενο, ερωτικό και σε ταξιδεύει σε
άλλο κόσμο εκεί όπου τα όνειρα μπορούν να γίνουν αληθινά. Εκεί που
μπορείς να μιλήσεις για εκείνα που μπορεί να φοβάσαι, να ντρέπεσαι, και
να δειλιάζεις.<br />
<br />
Είναι εκείνα τα μάτια που σε κοιτούν τόσο βαθιά λες και θέλουν να απομυζήσουν κομμάτι της ψυχής σου.<br />
Και αναρωτιέσαι πόσο βαθιά μπορούν να φτάσουν. <strong>Πόσο πόνο μπορούν να σου προκαλέσουν και πόση ευτυχία;</strong><br />
<br />
Τα μάτια εκείνα..<br />
Που άλλοτε μπορεί να σε κάνουν να κολυμπάς σε πελάγη ευτυχίας, να
ταξιδεύεις επάνω σε ουράνια τόξα, να απλώνεις τα χέρια και να αγγίζεις
τα αστέρια και άλλοτε να σου καταστρέφουν τον κόσμο σου όλο.<br />
<br />
<strong>Είναι, λοιπόν, κάποια βλέμματα στα οποία μπορείς να ανοίξεις την καρδιά σου όταν θα σου χαμογελάσουν.</strong><br />
Να χαρίσεις το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου όταν καταφέρουν να
κερδίσουν το σεβασμό σου. Να διώξουν μακριά τις αμφιβολίες, τα πρέπει
και τα μην. Είναι αυτά τα βλέμματα μέσα στα οποία μπορείς να αφεθείς, να
πιάσεις πάτο και με τη βοήθειά τους να ξανασηκωθείς.<br />
<br />
Άλλοτε, πάλι, είναι εκείνα τα βλέμματα που αν χαθείς μέσα τους σε
καθηλώνουν και νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό. Η ανάσα σου βγαίνει κοφτή
και τα χέρια σου ιδρώνουν. Είναι εκείνα τα βλέμματα που σου λένε πως
ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Που δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή και σου
λένε να φύγεις.<strong><br />
Είναι τότε που σκοτεινιάζουν κι η ψυχή σου γλιστρά μες στα σκοτάδια τους και αναζητά κάπου να κρυφτεί.</strong><br />
<br />
Άλλοτε πάλι είναι εκείνα τα βλέμματα που σε γεμίζουν μία απέραντη
χαρά, τόση που είναι ικανή να κάνουν το σώμα σου να μυρμηγκιάσει. Είναι
εκείνα τα βλέμματα τα ερωτικά. Που όταν τα νιώσεις, γνωρίζεις πως
εκείνη η στιγμή είναι δική σου, η στιγμή που όλα γύρω σου εξαφανίζονται
και μένει αυτή η ματιά τόσο δυνατή και εκφραστική τόσο άπιαστη όσο και
τα όνειρα, τόσο σιωπηλή και τόσο όμορφη.<br />
<br />
<strong>Είναι εκείνη η στιγμή που δεν νιώθεις πια μοναξιά, που
νιώθεις το αίμα να κυλάει στις φλέβες σου και την καρδιά σου να χτυπάει
δυνατά.</strong><br />
Νιώθεις ζωντανός και ας μην μπορείς να κινηθείς, να ανασάνεις. Μένεις
ακίνητος και όσο και αν κυλάει ο χρόνος ξέρεις ότι αυτή η στιγμή δεν θα
χαθεί ποτέ.<br />
Εκείνη η στιγμή που το βλέμμα σου και το βλέμμα του/της συναντιούνται
για λίγα δευτερόλεπτα και στον κόσμο υπάρχει μονάχα εκείνη ή αυτός που
αγαπάς.<br />
<br />
Δύο σκιές που περιπλανιούνται τη νύχτα. Δύο κορμιά που αναζητάει το ένα
το άλλο. Δύο ψυχές που περιπλανιούνται εδώ και αιώνες για να
συναντηθούν. Δύο ματιές που αναγνωρίζουν η μία την άλλη.<br />
Δύο βλέμματα που όταν το ένα καταφέρει να αγγίξει το άλλο γίνεται πόλος έλξης για το άλλο και το μαγνητίζει για πάντα.<br />
<br />
Είναι εκείνα τα βλέμματα που δεν μπορούν να χαθούν με το πέρασμα του
χρόνου, που τρυπώνουν από τις χαραμάδες που αφήνουμε ανοιχτές και
αποζητούν μία ζεστή γωνιά για να ξαποστάσουν ούτως ώστε όταν έρθει η
στιγμή να θυμίσουν εκείνα που δεν πρέπει να ξεχνιούνται.<br />
<br />
<strong>Είναι κι εκείνα τα βλέμματα, τα σκοτεινά, τα απόμακρα, τα
διστακτικά, εκείνα που φοβούνται, εκείνα που σιωπούν, εκείνα που
διστάζουν εκείνα που κλείνουν τις πόρτες πίσω τους και δεν αφήνουν καμία
χαραμάδα για να μπει το φως που θα τα κάνει να λάμψουν και πάλι.</strong><br />
<br />
Είναι κι εκείνα τα βλέμματα τα ανταριασμένα, τα αγριεμένα, τα
φουρτουνιασμένα, μέσα στα οποία νιώθεις να πνίγεσαι όταν κολυμπάς.
Εκείνα τα οποία φοβάσαι να αντικρίσεις κατάματα γιατί δεν ξέρεις τι
μπορεί να κρύβουν πίσω τους.<br />
<br />
Είναι εκείνα τα βλέμματα που χρωματίζουν όλο σου τον κόσμο με την
ζωντάνια και την φωτεινότητα τους. Είναι αυτά τα βλέμματα που θες να
κοιτάς για μια ζωή. Γιατί ξέρεις πώς είναι εκεί να σε κοιτούν και να
κάνουν πιο όμορφο τον κόσμο σου με την παρουσία τους.<br />
<strong>Είναι κι εκείνα τα βλέμματα τα χαμογελαστά που σου δίνουν
ελπίδες. Τις πιάνεις και χορεύεις μαζί τους έναν χορό, αξέχαστο, μαγικό,
μοναδικό.</strong><br />
<br />
Είναι κι εκείνα τα βλέμματα τα ήρεμα, τα σοφά, τα υπομονετικά, που
σου λένε να περιμένεις. Να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Και περιμένεις.
Γιατί ξέρεις πως σου λένε το σωστό.<br />
<br />
Και τέλος είναι κάποια βλέμματα που αξίζεις να ρισκάρεις για να τα
έχεις.<br />
Εκείνα τα βλέμματα που είναι και ο παράδεισος και η κόλαση μαζί.<br />
Εκείνα τα βλέμματα που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους.
<strong> </strong><br />
<strong>Εκείνα που σε προκαλούν.</strong><br />
Εκείνα τα βλέμματα που όταν τα αντικρίσεις χάνεσαι μέσα τους. Εκείνα
τα βλέμματα που ξέρεις πως αν τολμήσεις να τα κοιτάξεις δεν θα υπάρξει
γυρισμός.<br />
<br />
Όμως, αξίζει άραγε να ρισκάρεις για αυτά ή όχι;<br />
<br />
<strong>Αξίζει ένα βλέμμα όσο ένας ουρανός;</strong><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><u><strong> </strong>αναδημοσίευση</u></span> </span><br />
<span style="font-size: xx-small;">Της Φλώρας Σπανού.</span></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-45448533028602224552015-10-20T07:05:00.001+01:002015-10-20T07:05:06.229+01:00Να το ακούς το σώμα σου όταν σου μιλάει...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<strong>Να το ακούς το σώμα σου όταν σου μιλάει.</strong><br />
Γιατί σου μιλάει.<br />
Το σώμα σου έχει μνήμη και μάλιστα χωρίς να διαγράφει τίποτα.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW3ajR4ZCfMvC6QUgSI71cQds8JXordqG0ML5dQ3QWFQf8Ip8kuwaBnS_nCBIvzj1gX7PlmYWIqxePr_Ih_YkePwau4Mb-aFCJBHw53-ELEqZWK1AZZYDqhmwjzy-LyFUZkiKiKA5rDANP/s1600/%25CF%2583%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW3ajR4ZCfMvC6QUgSI71cQds8JXordqG0ML5dQ3QWFQf8Ip8kuwaBnS_nCBIvzj1gX7PlmYWIqxePr_Ih_YkePwau4Mb-aFCJBHw53-ELEqZWK1AZZYDqhmwjzy-LyFUZkiKiKA5rDANP/s320/%25CF%2583%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25B1.jpg" width="320" /></a><strong>Το σώμα ανακαλεί στην μνήμη του τα πάντα.</strong><br />
Κάθε άγγιγμα, κάθε συναίσθημα, κάθε στιγμή που πέρασε από πάνω του, το σώμα την έχει καταγράψει.<br />
<br />
<strong>Το σώμα φτιάχνει τις μνήμες του και εκεί καταγράφει κάθε επιθυμία, κάθε ανασφάλεια, κάθε πόνο, κάθε τι που βιώνει.</strong><br />
Να το ακούς το σώμα σου όταν σου μιλάει.<br />
Γιατί το σώμα δεν λέει ψέματα.<br />
<br />
Το σώμα θυμάται κάθε άγγιγμα που πέρασε από πάνω του.<br />
Κάθε χάδι, κάθε αγκαλιά, κάθε γρατζουνιά πάνω στις στιγμές του πάθους.<br />
<br />
Κάθε άγγιγμα που θέλησες να διώξεις μακριά. Κάθε άγγιγμα που δεν ήθελες να τελειώσει.<br />
<br />
Στο σώμα δεν μπορείς να πεις ψέματα αν εκείνες τις στιγμές η ψυχή σου
ακολουθούσε τις πράξεις σου ή ήταν κρυμμένη στα πιο βαθιά σκοτάδια.<br />
<br />
<strong>Στο σώμα σου δεν μπορείς να πεις ψέματα αν δόθηκες, αν
παραδόθηκες ή αν απλά παραχώρησες για λίγο την ύπαρξή σου στα χέρια
κάποιου άλλου.</strong><br />
Το σώμα σου έχει καταγράψει την στιγμή που αγαπήθηκες αλλά και την στιγμή που κακοποιήθηκες.<br />
<br />
Την στιγμή που το σώμα, δέθηκε κι έγινε ένα με την καρδιά και την ψυχή.<br />
Το σώμα δεν διαγράφει.<br />
Το μυαλό, μπορεί.<br />
Το σώμα, όχι.<br />
<strong>Το σώμα είναι ένα φύλλο χαρτί που πάνω του γράφονται όλα ανεξίτηλα.</strong><br />
Κι έτσι μπορείς να τα ανακαλέσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή.<br />
Αν το τολμάς.<br />
Αν το αντέχεις.<br />
Κοίτα το σώμα σου τώρα, κουρνιασμένο...<br />
Κι άλλοτε, όταν είναι ήρεμο και γεμάτο από εκείνα που έχει επιθυμήσει,
απλώνεται ανέμελα, ελεύθερα και χωρίς να προσπαθεί να καλύφθει.<br />
<strong>Δεν έχει ανάγκη να καλυφθεί.</strong><br />
<br />
Να το παρατηρείς το σώμα.<br />
Να παρατηρείς την στάση που παίρνει. Να παρατηρείς τους πόνους που εκφράζει. Να παρατηρείς το βλέμμα και τα χέρια.<br />
Τα χέρια που σφίγγουν και ξεχνάνε να χαλαρώσουν σαν την σφιγμένη ψυχή.<br />
Τα πόδια που τυλίγονται σαν να προσπαθούν κάτι να συγκρατήσουν. Κάτι να προφυλάξουν.<br />
Τα χείλια που ξεραίνονται όταν έχουν πικραθεί από αυτά που είπαν ή που δεν είπαν.<br />
<br />
<strong>Να το ακούς το σώμα σου. </strong><br />
<strong> Δεν θα σου πει ψέματα ποτέ.</strong><br />
Να ακούς προσεκτικά ότι σου λέει. Να το ακούς και να το υπολογίζεις.
Να ασχολείσαι μαζί του. Να μην αδιαφορείς για τα σημάδια του.<br />
Να σέβεσαι την μνήμη του.<br />
<br />
Εκείνο θυμάται πάντα το άγγιγμα που σε έκανε να χαμογελάσεις. Εκείνο που
σε έκανε να νιώσεις ασφαλής. Εκείνο που πήρε μακριά κάθε πόνο.<br />
Ξέρεις καλά ποιο άγγιγμα αποζητάς τις στιγμές του πόνου.<br />
Κι ας είναι ένα άγγιγμα που δεν πέρασε από το σώμα σου, αλλά από την ψυχή σου.<br />
Και ξέρεις καλά να αποκωδικοποιείς τον πόνο κι ας προσπαθείς να τον αντιμετωπίσεις με συμβατικές μεθόδους.<br />
<br />
Για το σώμα σου,το συνάχι, είναι μια καταπιεσμένη λύπη και ένα
κρυολόγημα είναι ο τρόπος να μας πει το σώμα μας πως ζητάει αγκαλιά και
φροντίδα. Ο βήχας δίνει την διέξοδο στα αρνητικά συναισθήματα να
σταματήσουν να μας πνίγουν και να βγουν.<br />
Ο πόνος στο στομάχι που είναι εκείνη η απώλεια που δεν μπορείς να διαχειριστείς και την κουβαλάς μέσα σου.<br />
<br />
<strong>Να το ακούς το σώμα σου. </strong><br />
<strong> Δεν θα σου πει ψέματα ποτέ.</strong><br />
Όπως και δεν θα σε αφήσει ποτέ να ξεχάσεις τα μυστικά που σε βοηθάει
να κρύψεις κάθε φορά που στολίζεις το πρόσωπό σου με ένα χαμόγελο που
δεν περνάει από τα μάτια σου και δεν αγγίζει καν την ψυχή σου.<br />
<br />
Δεν θα σε αφήσει να ξεχάσεις ποτέ κανένα συναίσθημα που ένιωσες.<br />
<br />
<strong>Τις ουλές που μπορεί να κρύβει το τατουάζ σου.</strong><br />Την ματιά σου που δακρύζει από κάποια μόνιμη αλλεργία όταν δεις κάποιον που η μορφή του είναι ίδια με εκείνου.<br />
Τα χέρια σου που τα σφίγγεις σαν να προσπαθείς να μην αφήσεις το χέρι του από το δικό σου.<br />
Την ταχυκαρδία σου σε κάθε του λέξη.<br />
Την ανάσα που σου έκοβε κάθε φορά που σε κοιτούσε.<br />
Το χαμόγελό σου που είναι αληθινό και φωτεινό κάθε φορά που περνάς από κοντά του.<br />
<br />
Να το ακούς το σώμα σου όταν σου μιλάει.<br />
Κι ακόμα και τον πόνο που σου δίνει να βιώσεις, ξέρεις καλά πώς αντανακλά εκείνα που κάνουν την ψυχή σου να υποφέρει.<br />
<br />
<strong>Έχει μνήμη το σώμα. </strong><br />
<strong> Και μια μνήμη, που δεν μπορεί να διαγράψει εκείνα που η λογική επιτάσσει.</strong><br />
<br />
Είναι η μνήμη σου το σώμα.<br />
Είναι εσύ το σώμα σου.<br />
Είναι εσύ και οι πόνοι και τα σημάδια σου.<br />
<br />
<strong>Κι είναι όλα δικά σου…</strong><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;">αναδημοσιευση</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">Σ. Παπαηλιάδου</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">#anapnoes </span><strong><br /></strong></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-79028612979836725762015-09-15T09:08:00.000+01:002015-09-15T09:08:37.516+01:00Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<strong>Εγώ.. </strong><br />
<strong>Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη...</strong><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKxxiDzoT6QO30KjS2JJpA35RTOrlon6RlWvVJRnyxR0mCzHm6wdKohg77fxA3rw-DFtSCOunKDGyCxrQKkeFMqCmgO5V3hIeG6dlBfzK1r3xwBhtnUYJFCMvL-3vR_kkLdle8bJdyOTiz/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKxxiDzoT6QO30KjS2JJpA35RTOrlon6RlWvVJRnyxR0mCzHm6wdKohg77fxA3rw-DFtSCOunKDGyCxrQKkeFMqCmgO5V3hIeG6dlBfzK1r3xwBhtnUYJFCMvL-3vR_kkLdle8bJdyOTiz/s320/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="320" /></a>Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη...<br />
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις...<br />
Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει...<br />
Ντρέπομαι γι’ αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό...<br />
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω...<br />
<br />
<strong>Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..</strong>.<br />
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει...<br />
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος...<br />
Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα...<br />
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο...<br />
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω...<br />
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι...<br />
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ...<br />
<br />
Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου<br />
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει...<br />
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω<br />
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα... δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..<br />
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του...<br />
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά...<br />
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο<br />
<br />
<strong>Αν ήμουν διαφορετική..</strong>.<br />
<strong>Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..</strong>.<br />
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα...<br />
<br />
Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι<br />
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς<br />
Και με βαφτίζουν αναίσθητη<br />
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ<br />
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι... ώστε να με νοιάζει...<br />
<br />
Όχι, ξέρεις κάτι; <strong>Δεν το μετανιώνω αυτό</strong>...<br />
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν...<br />
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..<br />
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω...<br />
<br />
Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου...<br />
<br />
<strong>Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα...</strong><br />
<br />
<em>Αλκυόνη Παπαδάκη</em></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-65248811462344755302015-09-12T20:23:00.002+01:002015-09-12T20:24:54.847+01:00Για πάντα παιδί...Το παιδί μου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μου μιλάς για την πρώτη μέρα στο σχολείο και κρυφογελάω...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Δε σου άρεσε ο «αγιασμός»...</b></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"></span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ούτε εμένα μου άρεσε ποτέ κι ευτυχώς είχα ανεκτικούς γονείς γιατί στους περισσότερους δεν πάτησα ποτέ.<br />
Κάνεις μια παύση, από εκείνες που ξέρω πως σημαίνουν πως τώρα θα μου
πεις κάτι από την ψυχή σου και μου μιλάς για τους φόβους και εκείνα που
θες.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Και στο τέλος με ρωτάς, «εσύ τι θες μαμά;»</b></span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMjMn4McvgyE5QuEpFysavT8vOoiaEsA8NS0qS1HFuptuW5vVUHFsEiOI5-c7GlplW4DE-akf_R4p9iryNXETtB1eCwBuefErsSY4C5y4ZHjS1pIym_okudohXE21_gtwBV_3xxTg27urQ/s1600/MikrosPrigkipas12-5-12_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMjMn4McvgyE5QuEpFysavT8vOoiaEsA8NS0qS1HFuptuW5vVUHFsEiOI5-c7GlplW4DE-akf_R4p9iryNXETtB1eCwBuefErsSY4C5y4ZHjS1pIym_okudohXE21_gtwBV_3xxTg27urQ/s320/MikrosPrigkipas12-5-12_2.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Όταν μεγαλώσεις θα μάθεις να μην ρωτάς ποτέ μια γυναίκα τι θέλει,
σπάνια ξέρει να σου πει. Όμως το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό μου
είναι και το ανέφικτο.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Θέλω να μη μεγαλώσεις.</b><br />
Κι αφού αυτό δεν γίνεται, θέλω να μην ξεχνάς το παιδί μέσα σου όσο
μεγαλώνεις. Ξέρω πως το τρομάζει ο κόσμος των «μεγάλων» και του αρέσει
να κρύβεται στις σκιές της ψυχής σου, να χάνεται μέσα σε αναμνήσεις με
βουτιές στην θάλασσα και μαξιλαροπόλεμους. Όμως εσύ δεν πρέπει να το
ξεχνάς. Μην το αφήνεις να βολευτεί στην σιγουριά και την ασφάλεια της
σκιάς.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Θέλω να γελάς.</b><br />
Όποτε το νιώθεις. Όχι όταν στο ζητάνε. Όταν το θες εσύ. Όταν το νιώθεις εσύ. Όχι όταν στο επιβάλλουν οι περιστάσεις.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Θέλω να διαλέξεις συμμάχους.</b><br />
Εκείνους με τους οποίους θα παίξετε κρυφτό και κυνηγητό. Αμπάριζα και
κλέφτες κι αστυνόμους. Εκείνους με τους οποίους θα μαλώσετε και θα τα
ξαναβρείτε. Εκείνους που θα χτίσετε μνήμες. Τις αθώες. Τις
ανεπεξέργαστες.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Θέλω να μην με ακούς όταν σου βάζω φραγμούς πίσω από υστερικά «πρόσεχε».</b><br />
Κάνε με τόλμη και θάρρος αυτό που επιθυμεί η καρδούλα σου. Μην με
αφήσεις να σου φορέσω βαρίδια και να σε δέσω με αόρατα σκοινιά κοντά
μου. Ο κόσμος είναι εκεί έξω. Κι είναι συναρπαστικός. Ανακάλυψέ τον, κι
άσε εμένα να συνυπάρχω με τον φόβο και την ανησυχία.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Θέλω να κοιτάς τον ουρανό και να κάνεις όνειρα.</b><br />
Και να μην σκεφτείς ούτε για μια στιγμή πως τα όνειρα αυτά δεν θα τα ζήσεις!!</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Θέλω να σου ζητάω συγγνώμη όταν κάνω λάθη κι εσύ να με συγχωρείς με αυτά τα τεράστια καστανά σου μάτια.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Θέλω να ρωτάς το αναπάντεχο και να αναζητάς το απροσδόκητο. Να μην
σου αρκεί η απάντηση στην ερώτηση. Να μην σου αρκεί το μάθημα. Να θες το
παρακάτω. Εκεί που ακούς το «ζήσανε όλοι καλά κι εμείς καλύτερα», εσύ
να αναρωτιέσαι για το «και μετά…;»</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b>Θέλω να ταξιδέψεις</b>. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Να ανοίξεις τα μάτια σου και το
μυαλό σου να γεμίσει εικόνες. Εικόνες τόπων και πολιτισμών. Ανθρώπων που
θα τους κρίνεις από το χαμόγελο και την ματιά τους κι όχι από το χρώμα
και την γλώσσα που μιλάνε.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Θέλω να μάθεις να δίνεις. Κι ας μην σου περισσεύει.<br />
Από αυτό που δεν σου περισσεύει να μοιράζεσαι.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κι όταν τα βρεις δύσκολα να κλείνεις τα μάτια και να φωνάζεις το παιδί μέσα σου. <b>Εκείνο που δεν θα το χωρέσεις ποτέ σε πρέπει.</b></span><br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κι άσε εμένα να ανησυχώ για σένα.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><b><br />
Να φοβάμαι για σένα και να σε κοιτώ τις νύχτες να γελάς μέσα στον ύπνο
σου και να ταξιδεύεις στα όνειρά σου στην χώρα του Ποτέ, ανάμεσα
σε πειρατές και νεράιδες.</b></span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><i><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">αναδημοσίευση</span></i></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><i><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Σ. Παπαηλιάδου</span></i></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-small;"><i>#anapnoes.gr </i></span><b><br /></b></span></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-75317922219471636352015-09-10T12:11:00.000+01:002015-09-10T12:12:19.635+01:00Μαγεία...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Κάνοντας ανασκαφές στη βιβλιοθήκη του δωματίου μου, βρήκα σε μια γωνία ένα μικρό λευκό κουτάκι...γεμάτο αφιερώσεις...και μια μεγάλη φούξια κορδέλα που το συγκρατούσε να μην ανοίξει...Και ευτυχώς!!! Γιατί το κουτάκι αυτό, που μου το χάρισε η κολλητή μου πριν χρόνια, περιέχει μαγική σκόνη...! Ναι, ναι...έτσι ακριβώς...!!!</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Μαγική σκόνη, σαν αυτή που χρησιμοποιούν οι νεράιδες ή οι μάγισσες στα παραμύθια και εκπληρώνουν ευχές και επιθυμίες!</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDSoZovc_Z0XoOc-mBP2XxJzMxAqsaCX7zLP_0a2RrPHIf-M1hOr2D_HCumzIYv_nn3n2qpmeyo7LC2GrZVmSu5fnPEjvMKGj5-9y39VLqGurWvx1tlzexDq01RLyyqJKG2t_YIsKRanLd/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDSoZovc_Z0XoOc-mBP2XxJzMxAqsaCX7zLP_0a2RrPHIf-M1hOr2D_HCumzIYv_nn3n2qpmeyo7LC2GrZVmSu5fnPEjvMKGj5-9y39VLqGurWvx1tlzexDq01RLyyqJKG2t_YIsKRanLd/s320/%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" width="320" /></a> Σαν εχθές θυμάμαι τη στιγμή που εμφανίστηκε γεμάτη ενθουσιασμό, με το λευκό κουτάκι και άρχισε να μου εξηγεί πως πρέπει να χρησιμοποιώ το περιεχόμενο...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Ήταν μια δύσκολη περίοδος...για διάφορους λόγους...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Και μου χάρισαν κάτι που όλοι αναζητούμε σε τέτοιες στιγμές...ίσως ένα θαύμα...ίσως κάτι που να μας κάνει να πιστέψουμε πως όλα θα πάνε καλά...κι ας δείχνουν όλα το αντίθετο...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Είναι αλήθεια πως η μαγική σκόνη δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο λίγο χώμα με χρυσόσκονη...έτσι για να φαίνεται αληθινό.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και είναι αλήθεια επίσης πως την χρησιμοποίησα...κι ας μου φάνηκε γελοίο στην αρχή...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Όταν ένιωθα άσχημα, όταν ξεπερνούσα τα όρια μου...έβγαινα στο μπαλκόνι και έριχνα λίγη μαγική σκόνη κάνοντας μια ευχή...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Βέβαια δεν άλλαζαν ως δια μαγείας όλα...αλλά τουλάχιστον μπορούσα να πιστέψω πως μπορούσαν να αλλάξουν...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Τώρα που πέρασαν αρκετά χρόνια...τώρα που μεγάλωσα...καταλαβαίνω πως δεν ήταν μόνο η σκόνη...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ήταν το γεγονός ότι μου την έδωσε ένας άνθρωπος που αγαπούσα...και ήξερα πόσο με αγαπάει...Μια απόδειξη πως δεν είμαι μόνη...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Άλλωστε αυτό δεν ψάχνουμε όλοι στις δύσκολες στιγμές;</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κάποιον που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας βοηθήσει να πάμε λίγο παραπέρα...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">εκεί που ξεκινά το ουράνιο τόξο...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">εκεί που αρχίζουν να προβάλλονται οι πρώτες ακτίνες του ήλιου...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">κάποιον που πιστεύει σε εμάς...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κάποιον να αντέχει και για εμάς...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γιατί αυτή ίσως να είναι η μαγεία της πραγματικής</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> φιλίας...!!!</span></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-43071207507119296242015-09-06T20:11:00.000+01:002015-09-06T20:11:41.312+01:00H ζωή δε χωρά σε προγράμματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3>
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Κοίτα γύρω σου. Τα βλέπεις τα κουτάκια; Σκονισμένα
από την πολυκαιρία, όπως κι η ζωή σου, και σφραγισμένα με ταινία που
γράφει «Προσοχή, Εύθραυστον»! Το ένα στοιβαγμένο πάνω στ’ άλλο.
Σχηματίζουν πανύψηλες στήλες που είναι έτοιμες να σε καταπλακώσουν.
Πλέον, αρκεί ένα απλό φύσημα για να καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος.</span></span></span></h3>
<div class="text">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Πριν, ισχυριστείς ότι δεν τα βλέπεις και με περάσεις για τρελό, περίμενε να σου εξηγήσω τι εννοώ.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα κουτιά στα οποία αποφάσισες να κλείσεις
την κομματιασμένη ζωή σου, αφού πρώτα τη χώρισες όπως σε βόλευε. <strong>Ένα κουτί γράφει αποφάσεις, ένα άλλο υποχρεώσεις, ενώ το μεγαλύτερο απ’ όλα φέρει την ένδειξη έρωτες.</strong></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Όμως, μην αγχώνεσαι. Δεν είσαι η εξαίρεση. Οι περισσότεροι αναζητούν
εναγωνίως μία θέση για τα δικά τους κουτιά. Βλέπεις είναι πολλά κι ο
χώρος λίγος.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Νομίζω έχεις καταλάβει για ποιους μιλάω.<strong> Είναι αυτοί οι οποίοι το βράδυ για να κοιμηθούν αντί να μετράνε προβατάκια, υπολογίζουν κουτάκια.</strong>
Ενώ οι φυσιολογικοί άνθρωποι εκείνη την ώρα συγχωρούν, ερωτεύονται,
αναπολούν και κλαίνε, αυτοί καταστρώνουν το σχέδιο της επόμενης μέρας με
κάθε λεπτομέρεια. Το πρόγραμμά τους ακριβέστατο, τους αποκλείει κάθε
παρόρμηση. Έχουν μετατρέψει τη ζωή τους σε μια πελώρια λίστα με
αγαπημένη συνήθεια να σβήνουν ένα-ένα τα περιεχόμενά της.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Διαλέγουν προορισμό και βάζουν τον αυτόματο πιλότο για να φτάσουν σ’
αυτόν. Η πορεία τους είναι προκαθορισμένη και κάθε λοξοδρόμηση
απορρίπτεται, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμη και με καταιγίδες, θύελλες και
τυφώνες αυτοί θα αδιαφορήσουν για το απαγορευτικό και θα πετάξουν με
γνώμονα το προσωπικό τους χάρτη και μοναδικό ξεναγό τον εαυτό τους.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Έχουν φυλακίσει την ίδια τους τη ζωή σ’ ένα κλουβί με κάγκελα τον
προγραμματισμό και τη ρουτίνα. Κρατούν στα χέρια τους το μαστίγιο της
καθημερινότητας ώστε να την ελέγχουν και κάθε φορά που πάει να ξεμυτίσει
στενεύουν ακόμη περισσότερο τον κλοιό. Όμως, η ζωή είναι πανούργα και
καθημερινά σχεδιάζει την απόδρασή της με συνεργάτες τον αυθορμητισμό και
το απρόσμενο.</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Σίγουρα μετά απ’ όλα αυτά πιστεύεις ότι είμαι ένας φλου τύπος της
λογικής ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ωστόσο, πριν βιαστείς να μου κρεμάσεις
την ταμπέλα του ανώριμου και του επιπόλαιου, θέλω να σου πω ότι και εγώ
είμαι υπέρ ενός τυπικού προγραμματισμού. Γουστάρω να έχω στο μυαλό μου
ένα υποτυπώδες πλάνο για την επόμενη μέρα. Αλλά αυτό για το οποίο σου
μιλάω φτάνει στ' άλλο άκρο, καταντάει αρρωστημένο.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι λειτουργούν πάντα βάσει σχεδίου. Στο μυαλό
τους έχουν ένα συγκεκριμένο πλάνο και το ακολουθούν με κλειστά μάτια,
αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Είναι εθισμένοι στο αίσθημα του ελέγχου.
Μπροστά στο ξαφνικό σαστίζουν. Τους κυριεύει ο φόβος και το άγχος. Ο
κρύος ιδρώτας τρέχει σαν ποτάμι. Οι κινήσεις τους άσκεφτες και
σπασμωδικές. Έτσι προτιμούν να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να παραδώσουν
τα όπλα αντί να ζήσουν το απρόσμενο που έρχεται.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Έχουν δέσει τις άγκυρές τους στα ασφαλή νερά του προγραμματισμού.
Λατρεύουν το πλατσούρισμα στα ρηχά νερά της ρουτίνας. Έτσι νιώθουν
κυρίαρχοι ολόκληρης της θάλασσας και ας παραμένουν κολλημένοι δύο βήματα
από την ακτή. Αντιστέκονται με όλες τους τις δυνάμεις και δεν αφήνουν
το ρεύμα της ζωής να τους οδηγήσει στα βαθιά νερά του απρόβλεπτου.
Βέβαια, είναι δύσκολο και ριψοκίνδυνο να μάθεις να κολυμπάς όμως, πώς θα
βάλεις πλώρη για άλλες ακρογιαλιές μακρινές αλλά συνάμα μαγευτικές;</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><strong>Δώσε μία γροθιά και διέλυσε όλα τα κουτάκια σου.</strong> Μην
περιμένεις το αεράκι να φυσήξει για να γκρεμιστούν οι στήλες. Ανέλαβε
δράση επειδή διαφορετικά θα καταλήξεις παρατηρητής στην ίδια σου τη ζωή.<strong> Ενώ εσύ παρακολουθείς την προβολή του προγράμματός σου, στη διπλανή αίθουσα παίζεται η ταινία της ζωής σου.</strong></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY2TsRmFQTZVi9yWKlUEBlhhH1suypFZGIT9iC5bhKskhhV0_SRlkH5krHvxKvd3K1Ftw7b6jxsCCI0Sq2A8XYtjx9tTAszBy1cNMGtBYFY2LYWf9Kn-yAAYuQVHgDzNBDS_tobkCFjdCO/s1600/FB_IMG_1441552950715.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY2TsRmFQTZVi9yWKlUEBlhhH1suypFZGIT9iC5bhKskhhV0_SRlkH5krHvxKvd3K1Ftw7b6jxsCCI0Sq2A8XYtjx9tTAszBy1cNMGtBYFY2LYWf9Kn-yAAYuQVHgDzNBDS_tobkCFjdCO/s320/FB_IMG_1441552950715.jpg" width="320" /></a><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Άσε, λοιπόν, τα προσεχώς και εμπρός για τα παίζονται τώρα.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το μόνο που σου προσφέρει ο αποστειρωμένος θάλαμος που έχεις χώσει τη
ζωή σου είναι η συντήρηση. Η εξέλιξη να ξέρεις έρχεται στα ξαφνικά.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Βγες από την γυάλα σου. Κολύμπα και άσε τη ζωή να σε οδηγήσει.
Σταμάτα να βουλιάζεις στο βάλτο της ρουτίνας σου και ξεκίνα για τις
εξωτικές παραλίες του απρόσμενου.</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Και να θυμάσαι.</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span></span><u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Τα ξαφνικά είναι τα καλύτερα. </span></span></b></u><br />
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u>
<span style="font-size: x-small;"><i><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Αναδημοσίευση pillowfights.gr</span></i></span><br />
<span style="font-size: x-small;"><i><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Χάρης Παυλίδης</span></i></span><u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u><br />
<u><b><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span></b></u></div>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-71721683069552122872015-09-01T22:22:00.001+01:002015-12-29T16:04:41.510+00:00Αγαπημένε μου Αύγουστε...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIFqPDXS5St8LjyvVoxbym7zxum65_4MLq-ytFq6zjgjyCxOfSh4qs3MBthtkfFf5IKEc1AxF-ItHEMTWD5KQuNIOzPESigkjUllAOjqF08glFRJ_ZdlTIAIGSrTVCtS6n_D1Bp3xf2qCw/s1600/1441149891374-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIFqPDXS5St8LjyvVoxbym7zxum65_4MLq-ytFq6zjgjyCxOfSh4qs3MBthtkfFf5IKEc1AxF-ItHEMTWD5KQuNIOzPESigkjUllAOjqF08glFRJ_ZdlTIAIGSrTVCtS6n_D1Bp3xf2qCw/s320/1441149891374-1.jpg" width="320" /></a>Καλέ μου Αυγουστε...Κοίτα τι γρήγορα που πέρασες...Κοίτα να δεις που όταν ξεκίνησες βιάζομουν να περάσεις...και τώρα απλά σε θέλω λίγο ακόμα...να ξεκινήσεις πάλι απ'την αρχή...να ξαναζ<u>η</u>σω λίγο ακόμα μέσα στις μέρες σου...εκείνες...τις όμορφες...αλλά και τις δύσκολες...<br />
Εκείνες που με γέμισαν λαχτάρα και προσμονή αλλά και εκείνες που με ξύπνησαν απότομα και άγαρμπα...<br />
Τίποτα δεν θα άλλαζα Αυγουστε μου...τίποτα...<br />
Όλα αυτά που περνάνε από τη ζωή μας μοιάζουν με κουτιά από σπίρτα. Ανάβεις ένα ένα σπίρτο να τα κρατήσεις ζωντανα, μέχρι που κάποτε τελειώνουν κι έχεις στα χέρια μόνο κάτι μικρά καμένα ξυλάκια...<br />
Αυτά είναι οι στιγμές ή μάλλον γνώσεις θα έλεγα πως είναι... Στιγμές που έδωσαν γνώσεις...<br />
Κλείνω τα μάτια για να κρατήσω λίγο ακόμα τις εικόνες σου...<br />
Και τώρα...<br />
Σε αποχαιρετω αγαπημένε μου Αυγουστε...ναι είσαι ο αγαπημένος μου μήνας...γιατί έχω μοιραστεί μαζί σου πολλά... λόγια... σιωπές... δάκρυα... μοναξιά... χαμόγελα...ευτυχία...αγκαλιές...χάδια...μυστικά...αλήθειες...πολλά!!!<br />
Σου έκανα όλα τα χατίρια φέτος, σε ακολούθησα και με έσπρωξες στα βαθειά με ότι κόστος κι αν είχε... Γι'αυτό και τώρα είναι η σειρά μου να σου ζητήσω μια χάρη...<br />
Σε παρακαλω, φεύγοντας, παρε μαζι σου ολα αυτα που σου ψιθυριζα τις νυχτες...όλα αυτά που έλεγα στην θάλασσα τα πρωινά...όλα τα δικά μας μυστικα! Παρε και θαψτα καπου βαθεια και μακριά...κάπου που να μην μπορεσω να τα βρω αν αρχίσω να τα ψαχνω το χειμωνα...γιατί θα τα ψάξω...θα τα νοσταλγησω...θα τρελάνουν το κορμί και το μυαλό μου...Και δεν πρέπει...<br />
Είναι δύσκολος πάντα ο Χειμώνας...<br />
Ξέρω πως τίποτα δε σβήνεται τόσο εύκολα....Γιατί, ας υποθέσουμε ότι το μυαλό ξεχνά ή αναγκάζεται να ξεχασει, βάζει τέρμα και υπογράφει επιλόγους...Το σώμα όμως θυμάται...<br />
Και αυτό δεν το ορίζεις πάντα... <br />
Θα τα αναζητησω... το ξέρω....κάθε φορά που θα αφήνομαι να με παρασύρει η θύμηση. Κάθε φορά που Θα υποκύπτω στις βαθύτερες μου επιθυμίες, σε αυτές που καταχωνιαζω με τέτοια επιμέλεια που θα ζήλευε και ο πιο τακτικός άνθρωπος του πλανήτη...<br />
Και θα επιθυμω...Το σώμα, το άγγιγμα, θα γίνομαι λαίμαργη, θα τα θέλω όλα...<br />
Και ύστερα; Δεν υπάρχει ύστερα. Κρατώ το τότε, και το κάνω μια αναφορά...Μια ανάμνηση...<br />
Βοήθησε με καλέ μου Αυγουστε...</div>
<div dir="ltr">
#anapnoes.<u>gr</u></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-33611034311254001942015-08-25T14:43:00.001+01:002015-08-25T14:51:58.780+01:00Χειροβομβίδα ήταν Μάτια μου...<p dir="ltr">...Είναι αυτές οι μέρες που ξυπνάς μέσα στο ροζ συννεφάκι σου...γιατί κάποιος έχει φροντίσει να σε βάλει εκεί μέσα...και το μόνο που κάνεις είναι να χαμογελάς...Έτσι λοιπόν δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθείς με μια απλά αδιάφορη αδιαθεσία εκείνο το πρωινό...ένα περίεργο όνειρο...ένα βάρος ξαφνικό στο στομαχι..και σύνθετες σκέψεις στο μυαλό σου...τα παραβλέπεις και συνεχίζεις τη μέρα σου.</p><p dir="ltr">
...Οι γνώριμες όμορφες καλημέρες σας...και η απαραίτητη πλέον φωνή του απο το τηλέφωνο δεν σου δίνουν τίποτα να καταλάβεις...ούτε ένα δείγμα....<br>
Το μυαλό σου ονειρεύεται το "μετά"...αυτό το" μετά" που τόσο περιμένεις....που ανυπομονείς να ζήσεις...να χορτασεις και μετράς μέρες και νύχτες μια μια...<br>
...Το βάρος μέσα σου εκεί...αλλά λες πως δεν αξίζει τη σημασία σου...το μυαλό αλλού...η σκέψη αλλού...<br>
Περιμένεις το βράδυ για εκείνη τη στιγμή που θα ακούσεις τον γνώριμο ήχο του κινητού...για την γνωστή" Καληνύχτα" σας...που θα σε γεμίσει όμορφα Όνειρα...<br>
Χτυπάει...το ακούς...και για πρώτη φορά δισταζεις....σαν να ξέρεις...και δίνεις βάση στο βάρος που κουβαλούσες όλη μέρα...<br>
Αυτή η άτιμη διαίσθηση σου....μια φορά να πέσει έξω...μια μόνο και ας ήταν τώρα...αυτή τη στιγμή...<br>
Ανοίγεις...<br>
Διαβάζεις...<br>
Κενο...<br>
Γροθιά στο στομάχι....Χαστούκι ξαφνικό που σε πετάει από το ροζ συννεφάκι σου και προσγειωνεσαι με τα μούτρα στη γη...και τα σπας...και ματωνεις...και κλαίς προσπαθώντας να καταλάβεις...Δεν το αξίζεις αυτό...<br>
Τι να καταλάβεις; Όλα είναι ξεκάθαρα....<br>
Βυθιζεσαι στις σκέψεις σου σε ένα βράδυ ερημιάς και αϋπνίας...<br>
Για κάποιους ξημερώνει όχι όμως για εσένα...<br>
Κοιτάς την ώρα και λες...Δεν μπορεί...λάθος θα έγινε...και περιμένεις την" Καλημέρα" σας...αλλά δεν έρχεται...<br>
Και έτσι απότομα ξυπνάς...<br>
Πληγωθηκες και όταν κάποιος πληγώνεται ξέρεις τι σημαίνει;<br>
Ότι ένιωσε...και εσύ ένιωσες...<br>
Λάθος μεν αλλά συμβαίνει...<br>
Με την καρδιά Δεν κατάφερε να τα βάλει ποτέ κανένας...</p><p dir="ltr"><br>
Δεν έχεις μάθει όμως να κρατάς τα αισθήματα σου...γιατί σε πνίγουν...και αποφασίζεις απλά να τα πεις...<br>
Με ενα μήνυμα βγάζεις από μέσα σου σχεδόν τα πάντα...ξεγυμνωνεις την ψυχή σου για μια τελευταία φορά...<br>
Είναι λυτρωτικό να καταθετεις ψυχή και σκέψεις...και ας μην έχει πλέον σημασία.<br>
Η απάντηση δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελες...αλλά δεν πειράζει...</p><p dir="ltr"><br>
Τώρα πια η συσκευή του κινητού σου είναι άχρηστη...την πετάς στον τοίχο...Δεν έχει λόγο ύπαρξης...Δεν θα σου γεμίζει πια τα πρωινά και τα βράδια σου...<br>
Πληγώθηκες, έκλαψες, θύμωσες μαζί του...<br>
Γιατί οι στιγμές που ζήσατε αν και για λίγο ήταν όμορφες και ξεχωριστές....<br>
Ένα άστρο που έσβησε;;; Ίσως...θα δείξει...</p><p dir="ltr"><br>
Βλέπεις τα όνειρα που κάνουμε είναι πολύ ισχυρά κι όσο κι αν θέλουμε να τα καταρρίψουμε και να προχωρήσουμε παρακάτω, εκείνα δυναμώνουν και μας εγκλωβίζουν σε στιγμες που πιθανόν δε θα ζήσουμε ποτέ...<br>
Λένε πώς καλύτερα να ζήσεις έναν έρωτα παράταιρο κι ας είναι και για λίγο παρά να μην τον γνωρίσεις ποτέ...<br>
Άρα μάλλον του οφείλεις ένα ευχαριστώ γι'αυτες τις λίγες στιγμές...</p><p dir="ltr"><br>
Δεν θα πεις "αντίο" γιατί πολύ απλά πάντα Θα σου χρωστάει και εκείνος ένα ξημέρωμα μαζί του...</p>
<p dir="ltr">Η ζωή υποφέρεται πιο εύκολα όταν έχεις κάτι να περιμένεις...</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEgJcRnkLh59Pom6njJjlrYC-85GoRDqfGvgCyHwr7k3AQK9YHGq0UY2-WcrS0sD9wGjVAzV1wPErrAKGDerx9oSsz1Y9tEtDQjM9ObubOKL-MkDHw4REb7JXjF-2bR29SF4OrkuB4jeHh/s1600/FB_IMG_1440374545080.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> <img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEgJcRnkLh59Pom6njJjlrYC-85GoRDqfGvgCyHwr7k3AQK9YHGq0UY2-WcrS0sD9wGjVAzV1wPErrAKGDerx9oSsz1Y9tEtDQjM9ObubOKL-MkDHw4REb7JXjF-2bR29SF4OrkuB4jeHh/s640/FB_IMG_1440374545080.jpg"> </a> </div>butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-70381678859092606172014-03-10T06:19:00.001+00:002014-03-10T06:19:32.858+00:00Κάνοντας Βουτιά Στη Ζωή...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS1jXdbwE5BFb67UsQQW_WpVVXFxEFirDXJh9t_k-dWGHxoZEqPSc8Aofx6JfyAMaFeKWKc4rPWmO6e7G0cS6kIoaKoe-FYcnfrUAMzaPubHAhEfapshKIUXZpkdmYhWOSGGeWIj2a2A01/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS1jXdbwE5BFb67UsQQW_WpVVXFxEFirDXJh9t_k-dWGHxoZEqPSc8Aofx6JfyAMaFeKWKc4rPWmO6e7G0cS6kIoaKoe-FYcnfrUAMzaPubHAhEfapshKIUXZpkdmYhWOSGGeWIj2a2A01/s1600/images.jpg" height="200" width="320" /></a><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Δε θυμάμαι πώς έφτασα ως εδώ στην άκρη του λόφου… ούτε το κατάλαβα. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μα να, είμαι τώρα εδώ και χρειάζεται να πάρω μια απόφαση. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Θα προχωρήσω μπροστά ή θα κιοτέψω, θα γυρίσω πίσω; </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Έφτασα στην άκρη του λόφου και κοίταξα τη θάλασσα από κάτω μου. Ήταν ήρεμη, γαλήνια κι είχε ένα γαλαζοπράσινο χρώμα που σε μάγευε και σε καλούσε κοντά της. </span><br />
<br />
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Διψούσε η ψυχή μου να κάνω το άλμα, να πέσω μέσα στο νερό, να ξαναγεννηθώ, όμως…</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Όμως τα πόδια μου ήταν στυλωμένα στο έδαφος, σαν κάποιος να τα είχε θάψει στο χώμα και δε με άφηνε ούτε καν να τα κουνήσω, πόσο μάλλον να περπατήσω! </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Έκλεισα τα μάτια μήπως βρω τη δύναμη και πάρω την απόφαση. Μάλλον ήθελα να κερδίσω χρόνο μήπως βρω το κουράγιο να πάω μπροστά. Πέρασε αρκετή ώρα μα το θαύμα που περίμενα δεν έγινε… κι αυτό που αντίκρισα ήταν τα πόδια μου ζωσμένα με πολλές, βαριές, σφιχτές αλυσίδες. Μου κόπηκε η ανάσα κι ας ερχόταν φρέσκος αέρας στο προσωπό μου… Τι θα κάνω εγκλωβισμένη εδώ;</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Σκοτείνιασε, ξημέρωσε και βράδιασε πάλι. Κι εγώ εκεί… και πέρασαν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες… πέρασαν μερικά χρόνια. Η φύση δίπλα μου άλλαζε το πρόσωπό της, φόραγε τη δροσιά της άνοιξης στα μαλλιά, το καυτό χαμόγελο του καλοκαιριού στα χείλη, το πρωτοβρόχι του φθινοπώρου στα μάτια και το άσπρο του χιονιού για πέπλο. Μα εγώ δε μπορούσα να νιώσω τίποτα. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Στο μικρό καθρεφτάκι που κουβαλούσα μαζί μου έβλεπα μόνο το κουρασμένο μου πρόσωπο. Κι έβλεπα ανθρώπους να περνάνε δίπλα μου, να παίρνουν φόρα και να πηδάνε στο κενό, να πέφτουν στη θάλασσα κι εγώ εκεί σταθερή στη θέση μου. Να τους ζηλεύω που βρίσκουν τη δύναμη να πέσουν και να περιμένω να με πιτσιλίσουν οι στάλες του νερού, μήπως πάρω λίγη ζωή… Να ζήσω λίγη απ’ τη δική τους ζωή γιατί εγώ δεν είχα…</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Μα πως τα καταφέρνουν; Πού βρίσκουν τη δύναμη και προχωρούν μπροστά; Αναρωτιέμαι; Πώς το κάνουν κι εγώ δε μπορώ; Ούτε καν από πείσμα δεν έλεγα να κάνω το βήμα και να πέσω στη θάλασσα… ούτε εγωισμός δεν υπήρχε να με ταρακουνήσει…</span><br />
<b><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κι άρχισε να βρέχει τόσο πολύ που έκλαιγε κι ο ουρανός με την ψυχή μου μαζί, γι’ αυτά που έχασα, γι’ αυτά που πέρασα, γι’ αυτά που μου φόρτωσαν στην πλάτη, για την απραξία μου, για το φόβο τους που μου πότισαν το μυαλό, για τα ‘θέλω’ τους και τον ψευτοκαθωσπρεπισμό τους, για τη χαρά που μου’ κλεψαν…. </span></b><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε κι όσο πιο πολύ έβρεχε, τόσο καθάριζε η ψυχή μου από τα περιττά βάρη, από τα ψεύτικα λόγια, από τις μάσκες, από τους περαστικούς που κρέμασαν τους φόβους τους επάνω μου και πήραν τα φτερά μου να πετάξουν οι ίδιοι γιατί εγώ τους άφησα…</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Κι όταν σταμάτησε η βροχή γαλήνεψε η ψυχή μου, ξαλάφρωσε από τον πόνο κι η καρδιά άρχισε να χτυπά πιο δυνατά. Κοίταξα τον ορίζοντα κι έβλεπα πιο καθαρά από ποτέ. Κοίταξα κατάματα τον ήλιο κι ένιωσα τη ζέστη του να πλημμυρίζει το κορμί μου! Και τότε ναι ένιωσα πως ήταν η ώρα να πάω μπροστά. Έφτασα στην άκρη του λόφου, κοίταξα τη θάλασσα που με καλούσε κοντά της, την ίδια τη ζωή που μου ζητούσε να γίνω συμμέτοχος και πήρα την απόφαση. Έκανα λίγα βήματα πίσω αφήνοντας τα τελευταία ψήγματα φόβου να πέσουν στο κενό, πήρα φόρα κι έπεσα απ΄ το λόφο!</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Πέταξα με τα φτερά της απελευθέρωσης και της απενοχοποίησης, κράτησα τα μάτια μου ανοιχτά για να μη χάσω τίποτα από την αναγέννησή μου. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Το αίμα κυλούσε ξανά στις φλέβες μου κι η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή.</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> Πρωτόγνωρα πράγματα για μένα ή μάλλον πράγματα που είχα ζήσει αλλά είχαν ξεχαστεί. Το μυαλό μου άδειο από το εγκλωβισμένο παρελθόν του κατέγραφε στα λίγα δευτερόλεπτα της πτώσης όλες τις εικόνες, όλα τα συναισθήματα. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Γιατί η ζωή τελικά είναι στιγμές...</span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">...στιγμές από εικόνες και συναισθήματα χωρίς δεύτερες σκέψεις. </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Η θάλασσα με καλωσόρισε κοντά της κι ας ήταν λίγο παγωμένη, κι ας έπεσα λίγο άτσαλα … μα κολύμπησα, δε δίστασα κι ευχαριστήθηκα κάθε στιγμή! </span><br />
<b><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ξόρκισα το φόβο μακριά κι είμαι έτοιμη για την επόμενη βουτιά και την επόμενη κι αυτή που θα έρθει αμέσως μετά…</span></b><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/S0oLOThYd5o?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"> </span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: xx-small;">Χαρά Μαρκατζίνου </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-23428264066494454542014-01-28T06:51:00.001+00:002014-01-28T06:51:51.739+00:00Χαρείτε Την Βόλτα...!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeLrJePqkYCdrRDCPbv1cLZEw6C26nsRTfOGP7ByKDgWM57Pog22YmG-9BFTAuTDyvvVos6nDLCDA0lhIptJMOOUtllj_hCYmtgwI_OjYfcKAxavzi8pdvLg9541Y7ux_VbBAH1IVVLLcn/s1600/1486539902_1353664720.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeLrJePqkYCdrRDCPbv1cLZEw6C26nsRTfOGP7ByKDgWM57Pog22YmG-9BFTAuTDyvvVos6nDLCDA0lhIptJMOOUtllj_hCYmtgwI_OjYfcKAxavzi8pdvLg9541Y7ux_VbBAH1IVVLLcn/s1600/1486539902_1353664720.jpg" /></a><strong>Χαρείτε τη βόλτα. Δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής!</strong><br />
<br />
<strong>Οι απόψεις του </strong><strong>George Carlin</strong><strong>'</strong><strong>s </strong><strong>για τα γηρατειά</strong><br />
<br />
Έχετε
αντιληφθεί ότι η μόνη περίοδος της ζωής μας που μας αρέσει να
μεγαλώνουμε είναι όταν είμαστε παιδιά; Εάν είσαι κάτω των 10 ετών, είσαι
τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις που σκέφτεσαι τμηματικά..<br />
<br />
«Πόσων ετών είσαι;», «Είμαι τέσσερα <strong>και μισό!» Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό. Είσαι τέσσερα και μισό, και περπατάς στα πέντε! Αυτό είναι το κλειδί.</strong><br />
<br />
<strong>Μπαίνεις
στην εφηβεία, και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Πηδάς στον
επόμενο αριθμό, ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά..</strong><br />
<br />
<strong>«Πόσων ετών είσαι;» «Θα γίνω 16!» Μπορεί να είσαι 13, αλλά έ, θα γίνεις 16! Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου</strong>!<strong>Γίνεσαι </strong>21. Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία.<strong>ΓΙΝΕΣΑΙ 21.. ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!</strong><br />
<br />
Αλλά τότε <strong>περνάς </strong>στα 30. Ωωωω, τί έγινε εδώ; Ακούγεσαι σαν χαλασμένο γάλα! Αυτός <strong>ΠΕΡΑΣΕ,</strong> έπρεπε να τον πετάξουμε. Δεν έχει πλάκα πια, είσαι απλά ένας ξινισμένος λουκουμάς. Τι πάει στραβά; Τί άλλαξε;<br />
<br />
<strong>ΓΙΝΕΣΑΙ </strong>21, <strong>ΠΕΡΝΑΣ </strong>στα 30, και τότε <strong>ΠΕΡΠΑΤΑΣ</strong> στα 40. Ουάου! Πάτα φρένο, όλα σου ξεγλυστρούν. Πριν να το καταλάβεις,<strong>ΦΘΑΝΕΙΣ</strong> τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται...<br />
<br />
<strong>Αλλά! για περίμενε!!! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ </strong>τα 60. Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες!<br />
<br />
Οπότε <strong>ΓΙΝΕΣΑΙ </strong>21, <strong>ΠΕΡΝΑΣ</strong> στα 30,<strong>ΠΕΡΠΑΤΑΣ</strong> στα 40, <strong>ΦΘΑΝΕΙΣ</strong> τα 50 και <strong>ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ </strong>τα 60.<br />
<br />
Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που <strong>ΧΤΥΠΑΣ</strong> τα 70! Μετά απ'αυτό, η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα. <strong>ΧΤΥΠΑΣ</strong> την Τετάρτη!<br />
<br />
<strong>Μπαίνεις ! </strong>στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος. <strong>ΧΤΥΠΑΣ</strong> το γεύμα. <strong>ΠΕΡΝΑΣ </strong>στις 4:30.. <strong>ΦΘΑΝΕΙΣ </strong>την ώρα του ύπνου. Και δεν τελειώνει εκεί. Στα 90 σου, αρχίζεις να οπισθοδρομείς. «<strong>Ήμουν ΜΟΛΙΣ </strong>92».<br />
<br />
Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει. Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 90, ξαναγίνεσαι μικρό παιδί. «Είμαι 92 και μισό!».<br />
<br />
Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό!!<br />
<br />
<strong>ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΝΕΟΙ</strong><br />
1. <strong>Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς</strong><strong>..</strong>Αυτό
συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς
να νοιάζονται γι'αυτά. Γι'αυτό τους πληρώνετε άλλωστε.<br />
2. <strong>Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους. </strong>Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.<br />
3. <strong>Να μαθαίνετε συνεχώς</strong>!
Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική,
ο,τιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο
ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου».Και το
επίθετο του <strong>διαβόλου </strong>είναι<strong>Αλτζχάιμερ</strong><strong>.</strong><br />
4.<strong>Απολαύστε τα απλά πράγματα.</strong><br />
5.<strong>Γελάτε </strong>συχνά, διαρκώς και δυνατά. Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.<br />
6.<strong>Τα δάκρυα τυχαίνουν... </strong>Υπομείνετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας.<strong> Να είστε ΖΩΝΤΑΝΤΟΙ ενόσω είστε εν ζωή</strong><strong>.</strong><br />
7.<strong>Περιβάλλετε
τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η
μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντά σας, ο,τιδήποτε. Το σπίτι σας είναι
το καταφύγιό σας.</strong><br />
8.<strong>Να τιμάτε την υγεία σας: </strong>Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.<br />
9.<strong>Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή. </strong>Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή.<br />
10. <strong>Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.</strong><br />
<br />
<strong>ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ</strong><strong>:</strong><br />
<br />
<strong>Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα</strong><br />
<br />
<strong>Κι
αν δεν στείλετε το παρόν σε τουλάχιστον 8 άτομα - ποιος νοιάζεται; Αλλά
μοιραστείτε το με κάποιον. Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο
έπακρο κάθε μέρα!!</strong><br />
<br />
<br />
Το ταξίδι της ζωής δεν
είναι για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ'ένα καλοδιατηρημένο σώμα,
αλλά κυρίως για να ξεγλυστρούμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως
εξαντλημένοι, φωνάζοντας <strong>«...ρε γαμώτο.....τί βόλτα!».</strong><br />
<strong> </strong><br />
<strong>George Carlin</strong><strong>'</strong><strong>s</strong></div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-47355739577247413052013-08-21T15:13:00.001+01:002013-08-21T15:14:54.995+01:00Η Επανάσταση του Χαμόγελου !<p dir="ltr">Μέσα Αυγούστου ή προς το τέλος του μπορεί να πει κανείς αλλά ακόμα από την παραλία ακούγονται παιδικές φωνές, χαρούμενες, ευτυχισμένες, μοναδικές! <br>
Αντικρίζοντας τόσα πολλά αυθόρμητα, φωτεινά, αληθινά χαμόγελα δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι αυτό που ίσως λείπει τελικά από τη ζωή μας είναι κρυμμένο στα παιδικά και εφηβικά πρόσωπα. Βλέπω να φωτίζεται το πρόσωπο τους με ένα χαμόγελο που βγαίνει αβίαστα και κάνει την καρδιά όλων να χορεύει. Το χαμόγελο εκτός από μεταδοτικό είναι και λυτρωτικό. <br>
Είναι φανερό ότι αυτή την περίοδο συντελείται μια.."Επανάσταση" ... Μια επανάσταση μοναδική, απόλυτα ειρηνική, γεμάτη αυθεντικά χαμόγελα, που όμως κάποιοι χάνουμε και άλλοι απλά προσπερνάμε. <br>
Γιατί άραγε αυτές οι στιγμές κρατούν για τους μεγάλους τόσο λίγο; <br>
Τι ξέρουν τα παιδιά που ξεχάσαμε εμείς μεγαλώνοντας; <br>
Στα παιδιά κάνεις δεν μπορεί να κλέψει το χαμόγελο τους! Ξυπνούν με αυτό και κοιμούνται μ'αυτο ήρεμα μετά το γλυκό φιλί! <br>
Χαμογελούν δυνατά, λιώνουν τον πάγο και αν κάτι πάει στραβά επαναστατούν με ένα χαμόγελο...και εσύ παραδίνεσαι! <br>
Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους...<br>
Ας κάνουμε τη δική μας επανάσταση ψυχής...<br>
Την επανάσταση του χαμόγελου !!!<br>
Ενός χαμόγελου αυθεντικού, αυθόρμητου και λαμπερού που δεν προσχεδιάζεται και δεν χρειάζεται να το δανειστείς απο κανέναν ... το έχεις μέσα σου! <br>
Χαμογέλα λοιπόν !<br>
Και δες μέσα από τον καθρέφτη τη νέα σου μορφή. <br>
Χώρεσε μέσα σου οσα περισσότερα χαμόγελα μπορείς και διέδωσε την επανάσταση σου και σε άλλους ...<br>
Είναι εύκολο, ανέξοδο και αποτελεσματικό! <br>
Και αν πείσεις και εκείνους να κάνουν το ίδιο, τότε όλοι μαζί θα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε κάθε μίζερη στιγμή, θα παρασύρουμε τα γκρίζα εμπόδια και την μαυρίλα όπου και αν βρίσκεται ...<br>
Μην αφήνεις τη ζωή σου να στεγνώνει από συναισθήματα ...<br>
Μην μένεις να την κοιτάς απλά να διαγραφεί κύκλους ...<br>
Ανταπέδωσε το χαμόγελο που δέχεσαι ...<br>
Ασε να σε παρασύρει η ζέστη του, να λιώσει τον πάγο γύρω σου! Μην υποτιμάς την αξία του...και μην αφήνεις κανέναν να στο κλέψει ...!!!<br>
Χαμογέλα !!!<br>
Η ζωή είναι ωραία ... και όταν χαμογελάς γίνεται ομορφότερη ...!♥</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZU13PUBgESfoCpQMgpirS-HTlVCcF4OCf-haMWffZ1A1v4FAA52Pbok-mjNDQNCvDZUqI1N0NE3x8oO0jmyu_-69QBuQbNxe82vmsfupE5CIEiKR8JpOzmSVlVxOdtNKcaWo8T_Ki641N/s1600/20130816_182729.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> <img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZU13PUBgESfoCpQMgpirS-HTlVCcF4OCf-haMWffZ1A1v4FAA52Pbok-mjNDQNCvDZUqI1N0NE3x8oO0jmyu_-69QBuQbNxe82vmsfupE5CIEiKR8JpOzmSVlVxOdtNKcaWo8T_Ki641N/s640/20130816_182729.jpg"> </a> </div>butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-23924957026454155152013-05-27T10:05:00.001+01:002013-05-27T10:05:49.730+01:00Paulo Coelho...Αγαπημένο Απόσπασμα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGmUJrpaoy8DsVNLmbFXmC4peCdC5ilN0QokdoiPZlYulnY3MBTCadaoW8bCVTPuXL_0znkL3VOPlNpb7DsAtWT4XtMeq4R_kbIYUgDHZDH-BYVFQyjPGfTvBjSyjl2ThQiKdwT_H6UQHR/s1600/ToXeirografoTisAkraEx_b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGmUJrpaoy8DsVNLmbFXmC4peCdC5ilN0QokdoiPZlYulnY3MBTCadaoW8bCVTPuXL_0znkL3VOPlNpb7DsAtWT4XtMeq4R_kbIYUgDHZDH-BYVFQyjPGfTvBjSyjl2ThQiKdwT_H6UQHR/s200/ToXeirografoTisAkraEx_b.jpg" width="136" /></a><span style="font-size: small;">...Κι εκείνος είπε:</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Για να ακούσουμε τα λόγια της Αγάπης, πρέπει να της επιτρέψουμε να πλησιάσει.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Όταν όμως έρχεται κοντά μας, φοβόμαστε αυτό που έχει να μας πει. Γιατί η Αγάπη είναι ελεύθερη και η φωνή της δεν κυβερνιέται από την βούληση μας ή από την προσπάθεια μας.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Όλοι όσοι αγάπησαν το γνωρίζουν, αλλά δεν το αποδέχονται. Νομίζουν πως μπορούν να την γοητεύσουν με την υποταγή, την εξουσία, την ομορφιά, τα πλούτη, με δάκρυα και χαμόγελα.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Πραγματική Αγάπη όμως είναι η Αγάπη που γοητεύει αλλά που ποτέ δεν αφήνει να την γοητεύσουν.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Η αγάπη μεταμορφώνει, η αγάπη θεραπεύει. Μερικές φορές βέβαια στήνει και θανάσιμες παγίδες και καταστρέφει τον άνθρωπο που αποφάσισε να παραδοθεί τελείως. Πως μπορεί η δύναμη που κινεί τον κόσμο και διατηρεί τα αστέρια στη θέση τους, να είναι τόσο δημιουργική και τόσο καταστροφική ταυτόχρονα;</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε οτι εκείνο που δίνουμε είναι ίσο με αυτό που λαμβάνουμε. Όμως όσοι αγαπούν περιμένοντας ανταπόκριση στην αγάπη τους χάνουν το χρόνο τους.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Η αγάπη είναι πράξη πίστης, δεν είναι ανταλλαγή.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Οι αντιθέσεις είναι αυτό που κάνει την αγάπη να μεγαλώνει. Οι συγκρούσεις της επιτρέπουν να παραμείνει στο πλευρό μας.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> <i><b>Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρύβουμε στην καρδιά μας σημαντικά λόγια.</b></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Όπως για παράδειγμα το "Σ' αγαπώ"...</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">...Ο κυριότερος στόχος της ζωής είναι να αγαπάμε. Τα υπόλοιπα είναι σιωπή.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Έχουμε ανάγκη να αγαπάμε. Ακόμα και αν αυτό μας οδηγήσει στη γη όπου οι λίμνες είναι φτιαγμένες απο δάκρυα...</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">...Τα δάκρυα κυλούν απο μόνα τους. Και όταν νομίζουμε οτι έχουμε πια κλάψει όσο είχαμε ανάγκη να κλάψουμε, συνεχίζουν να κυλούν. Κι όταν πιστεύουμε πως η ζωή μας θα είναι μονάχα μια μακρά πορεία στην κοιλάδα των δακρύων, ξαφνικά εξαφανίζονται.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Επειδή καταφέραμε να κρατήσουμε ανοιχτή την καρδιά μας, παρά τον πόνο.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Επειδή ανακαλύψαμε πως εκείνος που έφυγε δεν πήρε μαζί του τον ήλιο ούτε άφησε στη θέση του το σκοτάδι.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Απλώς έφυγε...και <i><b>κάθε αντίο κρύβει μέσα του την προσμονή..</b></i>.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">...Αγαπάμε επειδή η Αγάπη μας απελευθερώνει. Και αρχίζουμε να λέμε τις λέξεις που δεν είχαμε το θάρρος καν να μονολογήσουμε ψιθυριστά....</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">...Τραγουδάμε πιο δυνατά όταν το αγαπημένο μας πρόσωπο είναι μακριά και ψιθυρίζουμε ποιήματα όταν είναι κοντά μας..</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">...Τότε γυρίζουμε στο σπίτι μας και ανακαλύπτουμε πως κάποιος μας περιμένει εκεί, αναζητώντας το ίδιο που αναζητούμε κι εμείς και υποφέροντας απο τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες αγωνίες.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Επειδή η αγάπη είναι σαν το νερό που μεταμορφώνεται σε σύννεφο: ανεβαίνει στους ουρανούς και μπορεί να δεί τα πάντα απο μακριά , γνωρίζοντας πως μια μέρα θα χρειαστεί να επιστρέψει στη γη.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Η Αγάπη είναι μονάχα μια λέξη, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουμε να την αφήσουμε να μας κυριεύσει με όλη της τη δύναμη.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Η Αγάπη είναι μονάχα μια λέξη, μέχρι να έρθει κάποιος και να της δώσει νόημα.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"> Μην παραιτήστε...</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><i><b> Συνήθως το τελευταίο κλειδί στην αρμαθιά μας, είναι αυτό που ανοίγει την πόρτα!!! </b></i></span></div>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-70709930688799398782013-03-08T09:39:00.000+00:002013-03-08T09:39:04.633+00:00Η γιορτή της γυναίκας σήμερα..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCzgoVcEabjXBm-DqicY513SimPBMEIX7kU65ayBk4zIrGTVF1usCPsENjGIoEHFDIpmLnfL6tnIBKAyTCRO8ogXNby3U09QLnEkfYzWnEf5yyuF_nlQkjSdn9HM33h-vAkOkxVaByyjEL/s1600/thumbnail.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCzgoVcEabjXBm-DqicY513SimPBMEIX7kU65ayBk4zIrGTVF1usCPsENjGIoEHFDIpmLnfL6tnIBKAyTCRO8ogXNby3U09QLnEkfYzWnEf5yyuF_nlQkjSdn9HM33h-vAkOkxVaByyjEL/s320/thumbnail.jpg" width="320" /></a></div>
<h3 class="post-title entry-title">
Σήμερα ...<br />
Η γιορτή της γυναίκας ...</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Και όσο και αν ακούγεται πλέον γραφική για μας, που τα βρήκαμε όλα έτοιμα, η σημερινή γιορτή έχει χρώμα και πρόσωπο...<br />
Δεν φοράει ακριβά Σανέλ ταγέρ, ούτε έχει τσιτώσει το πρόσωπο της, πριν κάθε απονομή βραβείου πρέσβειρας καλής θέλησης...<br />
Έχει καλή θέληση και ρυτίδες στο μέτωπο...<br />
Απ τον αγώνα, τους κόπους, και της έννοιες...<br />
Είναι αφοσιωμένη εκ γενετής...<br />
Έχει το πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα, τα μάτια των γυναικών της Γάζας, τα χέρια ταλαιπωρημένα απ το μεροκάματο...<br />
Έχει τα πόδια κάθε προσφυγοπούλας που περπατάει μέρες ολόκληρες, ζητώντας μια καλύτερη ζωή...</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Είναι μετανάστρια αλλά δεν έσκυψε ποτέ το ανάστημα της...</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Έχει το μυαλό να δουλεύει και δεν θεώρησε ποτέ την ομορφιά της δύναμη...<br />
Σιωπά σαν την μάνα του Αλέξη, και παλεύει σαν τις μανάδες όλων αυτών των κακοποιημένων παιδιών...<br />
Ξέρει να μάχεται μα δεν το κάνει θέμα...<br />
Έχει μάθει να αντέχει και να πολεμά...</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Ξέρει να σηκώνει το ποτήρι με το κρασί,<br />
και να κατεβάζει τα φαρμάκια κάτω..</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Με θεριά και ανθρώπους....<br />
Έχει το κούτελο της στραμμένο στον ήλιο, σαν τις αγρότισσες που ποτίζουν ιδρώτα τα χωράφια...</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Παλεύει με τον καρκίνο του στήθους, την οστεοπόρωση, την εμμηνόπαυση,
τις ορμόνες και τους πόνους της γέννας, κρατώντας σφιχτά το χέρι του
συντρόφου της...</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Ξέρει καλά, πως πια δεν είναι γυναίκα εναντίον άντρα, γιατί το κεφάλαιο και οι δυνάστες δεν έχουν φύλο...<br />
Θυμάται καλά, όλες εκείνες που πάλεψαν κάποτε για την σημερινή γιορτή, και τιμά όσες συνεχίζουν ακόμα να αντέχουν ...</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Η σημερινή γιορτή κρατάει στα χέρια της ένα μάτσο ανεμώνες, χαρισμένες απ τα χέρια ενός παιδιού...</h3>
<h3 class="post-title entry-title">
<br />
Η σημερινή γιορτή είναι για την γυναίκα.<br />
Είναι για την αγάπη της κάθε γυναίκας.<br />
<br />
Χρόνια πολλά λοιπόν...<br />
</h3>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-41848636737576848192012-10-18T07:15:00.000+01:002012-10-18T07:15:54.990+01:00Το πιο όμορφο Δώρο Γενεθλίων...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Η ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι 5:30 π.μ. ,αξημέρωτα ακόμη, είναι οι στιγμές ηρεμίας που τόσο αγαπώ, περιμένοντας την Ανατολή...</div>
<div style="text-align: left;">
Ας ξεκινήσω λοιπόν την ιστορία...πάμε ακριβώς 6 χρόνια πριν...</div>
<div style="text-align: left;">
Μια μέρα πριν...(17-10-2006)</div>
<div style="text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5M_6rueMallcQEzBb4VwLIfYSqn4MYodw5mMJL1SFQ_1RnMDstH1VU-To97itUroL1P9iYKDGiwRawIP_zj1NqLt7sVEux84SmH2uLZAfMkWsJcLT67nfK1GFlUhRO_rTRhN1yrN7JBkm/s1600/left+001.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5M_6rueMallcQEzBb4VwLIfYSqn4MYodw5mMJL1SFQ_1RnMDstH1VU-To97itUroL1P9iYKDGiwRawIP_zj1NqLt7sVEux84SmH2uLZAfMkWsJcLT67nfK1GFlUhRO_rTRhN1yrN7JBkm/s320/left+001.jpg" width="320" /></a> Όλα κυλούσαν φυσιολογικά στην εγκυμοσύνη μου...πήγα την καθιερωμένη μου επίσκεψη στο γιατρό για να σε ακούσω και να σε δω να κλωτσάς, να κάνεις τούμπες και όλα τα υπέροχα, που δεν φανταζόμουν ότι θα τα έκανες και εκτός κοιλιάς ( πόσο έξω έπεσα...χιχιχιχι). </div>
<div style="text-align: left;">
Ήμουν μόλις στις 34 εβδομάδες και για όσους δεν ξέρουν, είχα άλλες 6 σχεδόν ακόμα για να γεννήσω....όμως μικρό μου αντράκι, έδειξες από νωρίς ποιος θα είναι το αφεντικό από εδώ και πέρα...</div>
<div style="text-align: left;">
Για να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες κουραστικές το αποτέλεσμα ήταν εισαγωγή στο Λητώ το ίδιο βράδυ...</div>
<div style="text-align: left;">
Παραδόξως δεν είχα καθόλου σκέψεις εκείνο το βράδυ...μόνο να οργανώσω τους υπόλοιπους να πάνε για ψώνια γιατί δεν είχα ούτε κούνια να σε βάλω ( καθότι προληπτική και φοβιτσιάρα δεν τα ήθελα νωρίτερα...)! Τέλος πάντων...</div>
<div style="text-align: left;">
<i><b> Τετάρτη 18 - 10 - 2006...8:45 ...</b></i>ακούστηκε ο ομορφότερος και ο πιο μελωδικός ήχος που είχα ακούσει ποτέ...το κλάμα σου...Σε έφεραν στην αγκαλιά μου και μου τραγουδούσαν το τραγούδι των γενεθλίων...γινόμουν ακριβώς 30...όμως εκείνη τη στιγμή και εγώ γεννήθηκα ξανά...</div>
<div style="text-align: left;">
Λίγο πρόλαβα να σε ευχαριστηθώ και έπρεπε να σε πάρουν για το ΜΕΝ στο Κρατικό της Νίκαιας...Έπρεπε να δυναμώσεις αντράκι μου και ήξερα ότι ήταν για το καλό σου...Στεναχωρήθηκα πολύ...αλλά ευτυχώς 9 μέρες μετά (26-9-2006 του Αγ. Δημητρίου)...μας είπαν να σε πάρουμε σπίτι...</div>
<div style="text-align: left;">
Και εκεί λοιπόν, άρχισα επιτέλους να σκέφτομαι...Τι θα γίνει τώρα;; Πως θα τα καταφέρω;; Θα είμαι καλή μάνα;;; ...και πολλά άλλα τέτοια υπαρξιακά...</div>
<div style="text-align: left;">
Δεν μου άφησες και πολλά περιθώρια γλυκό μου βασανάκι, με έβαλες στους ρυθμούς σου να χορεύω χωρίς να το καταλάβω και αδιαμαρτύρητα...και έτσι, ακολουθώντας εσένα, μάθαινα και εγώ, μεγάλωνα μαζί σου...</div>
<div style="text-align: left;">
<i><b>Σήμερα γίνεσαι 6 χρονών ...</b></i></div>
<div style="text-align: left;">
Δεν ξέρω αν σε μεγαλώνουμε σωστά, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν κανόνες σε αυτό το μάθημα ζωής για τους γονείς...Ξέρω όμως πως προσπαθούμε πραγματικά για το καλύτερο με όλη μας την ψυχή...πολλές φορές κουραζόμαστε και γκρινιάζουμε, όμως τα μάτια σου και το χαμόγελό σου μας σπρώχνει να συνεχίζουμε πάντα...</div>
<div style="text-align: left;">
Είσαι για εμάς το ομορφότερο δώρο ζωής...</div>
<div style="text-align: left;">
Όμως για εμένα θα είσαι πάντα "διπλό¨δώρο...</div>
<div style="text-align: left;">
Θα μεγαλώνουμε μαζί μικρό μου αντράκι και δεν μπορεί τίποτα να το αλλάξει αυτό...</div>
<div style="text-align: left;">
Να τα χιλιάσεις μωρό μου...<br />
<br />
<br />
Μόνο δάκρυα χαράς πάντα στα μάτια μας... <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/oI6F1mX4Eso?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
</div>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-54042128883602858212012-09-01T17:01:00.000+01:002012-09-01T17:01:34.609+01:00Λίγο Ακόμα Καλοκαίρι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">...Σάββατο 1η Σεπτεμβρίου... Τι και αν μπαίνει το φθινόπωρο, εγώ είμαι από νωρίς το πρωί στο στρωματάκι μου και χαλαρώνω, ψυχή και σώμα...αδειάζω το μυαλό, λίγο πριν ξεκινήσει να γεμίζει πάλι...</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Ένα συμπαθητικό καλοκαίρι φτάνει σιγά - σιγά στο τέλος του...</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Ένα καλοκαίρι με τα όμορφα του, αλλά και με τα δύσκολα του...ζόρικο θα το έλεγα σε μερικές στιγμές για εμένα...με μια μικρή ανάσα αυτές τις δέκα μέρες που ξέκλεψα από την ρουτίνα μου...</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Φέτος φρόντισα να μην αφήσω το βλέμμα μου επάνω σε κανένα περιοδικό ποικίλης ύλης...μόνο σε κάνα δυο λογοτεχνικά και αυτά όχι στην παραλία....Φρόντισα να μαζέψω εικόνες, πολλές εικόνες...που δυστυχώς ακόμα και η πιο σύγχρονη φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να τις αποτυπώσει...ο καλύτερος φακός είναι τα μάτια μας...και ο καλύτερος εκτυπωτής το μυαλό μας! </span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigrZNyZ_B402XXv16_yhKvsUueFsR7LP6h7NQVuDAcKyPM-NcAaeGamqKt6VBZws2I5JGjWPT9gKNhkvihG-nBwRbWFCqlnSgTSGAQ-s8aQr19R5snWIAZYv4mr7PwSGhAbtkZ8IFxu35u/s1600/2012-09-01+11.09.22.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigrZNyZ_B402XXv16_yhKvsUueFsR7LP6h7NQVuDAcKyPM-NcAaeGamqKt6VBZws2I5JGjWPT9gKNhkvihG-nBwRbWFCqlnSgTSGAQ-s8aQr19R5snWIAZYv4mr7PwSGhAbtkZ8IFxu35u/s320/2012-09-01+11.09.22.jpg" width="320" /></a><span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Ανατολή...Δύση...Πανσέληνος...και φυσικά ο ήχος των κυμάτων...Όλα αυτά παίρνω μαζί μου φέτος στο ταξίδι της επιστροφής για να τα φέρνω στο μυαλό μου όποτε με ζορίζει η καθημερινότητα...να επαναφορτίζω τις μπαταρίες μου και να συνεχίζω...</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Δεν θέλω σήμερα να βγω από τη θάλασσα...( έτσι κι αλλιώς το νερό είναι η δεύτερη φύση μου )...</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Είναι φάρμακο η άτιμη, γιατρικό για κάθε πόνο...είτε σωματικό, είτε ψυχικό...κυρίως για τους δεύτερους. Βουτάς στο βυθό με μια αναπνοή...και καθώς ανεβαίνεις αφήνεις κάτω στον πάτο ότι σε πονάει, ότι σε ενοχλεί και ότι σε εκνευρίζει για πάντα...και όπως φτάνεις στην επιφάνεια, παίρνεις την πρώτη καθαρή ανάσα...άλλος άνθρωπος, ανάλαφρος...</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Έτσι και εγώ...σήμερα μηδένισα...πραγματικά μηδένισα...άφησα στον πάτο της θάλασσας καταστάσεις που με ζόρισαν και με ζόριζαν...αλλά και ανθρώπους που δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους κουβαλάω πλέον μαζί μου...όλα έμειναν εκεί...και πήρα την μεγάλη μου ΑΝΑΣΑ...αυτή που πραγματικά είχα ανάγκη...</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">...Χαζεύω τα μάτια των αγοριών μου ( μεγάλου και μικρού ) καθώς βγαίνω από το νερό...και καταλαβαίνω πως το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ...θα το έχω πάντα μαζί μου όλο το χρόνο, άσχετα από την εποχή και τον καιρό που θα έχει... Για μένα αυτά τα μάτια θα είναι πάντα το καλοκαίρι μου...η δύναμή μου...η ΑΝΑΣΑ μου...!!! </span></span><br />
<br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span>
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Να έχουμε όλοι ένα υπέροχο Φθινόπωρο προσαρμογής...με πολλές γλυκές μικρές αποδράσεις...</span></span><br />
<br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span>
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Υ.Γ. Αφιερωμένο...στα μάτια μου...</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/hf3JF4kkR0c?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
</div>
butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-40591759788947062572012-04-23T16:59:00.001+01:002014-11-25T19:02:14.441+00:00ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...ΝΑΙ, ΕΣΕΝΑ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
Μμμ...από που να αρχίσω τώρα με εσένα... Αυτό είναι το δύσκολο, δεν υπάρχει αρχή μαζί σου, μόνο συνέχεια... Δεν ξέρω πως το έχουμε καταφέρει, αλλά έτσι είναι... Έχω γράψει πολλά και για πολλούς εδώ μέσα, και πάντα σκεφτόμουν και εσένα, όμως μου ήταν δύσκολο να βρω λέξεις για ένα τόσο ξεχωριστό άτομο της ζωής μου. Ας κάνω λοιπόν μια προσπάθεια... <br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2jkO4n2dulCypvKBVgl2sZIUAd-phAE3BomgN9wflya8pLrNOYjmwCdS1WN3ukTtYCbRJclA8I8mO42z73w868kn0coKf3MWqlsT-DMm4N2jW4SLFDFLlnzsxGRet7qE28sHdpigPpOwD/s1600/DSC04462.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2jkO4n2dulCypvKBVgl2sZIUAd-phAE3BomgN9wflya8pLrNOYjmwCdS1WN3ukTtYCbRJclA8I8mO42z73w868kn0coKf3MWqlsT-DMm4N2jW4SLFDFLlnzsxGRet7qE28sHdpigPpOwD/s320/DSC04462.JPG" width="320" /></a>Ας ξεκινήσω με το συνηθισμένο για πολλούς " ευχαριστώ", αλλά απόλυτα ειλικρινές για μένα...<br />
Σε ευχαριστώ που είσαι..Εσύ...<br />
Που είσαι πάντα εδώ, όχι από υποχρέωση...<br />
Που με βρίζεις και εγώ σου τη λέω...<br />
Που δεν με παίρνεις τηλ και δεν σε παίρνω και εγώ...έτσι από πείσμα...και μετά γελάμε με τα χάλια μας...<br />
Που παρεξηγούμαστε και στο τέλος κουμπαριαζουμε...<br />
Που έχω κλάψει στον ώμο σου και εσύ έχεις λιποθυμήσει στην αγκαλιά μου...<br />
Που χωρίς να το ξέρεις με έχεις κάνει καλύτερο άνθρωπο...ακόμα και αν είμαι αντιδραστική...γι' αυτό μ'αγαπας άλλωστε... ;-) <br />
<br />
Που δεν μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε...και όλοι αναρωτιούνται τι λέμε 5 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο και μετά από 1 ώρα να πηγαίνουμε και για καφέ και να ξαναμιλαμε...( πάντα όμως θα τους αφήνουμε με την απορία )...<br />
Που μπορούμε να γίνουμε ρεζίλι παντού και με κάθε τρόπο όταν είμαστε μαζί....<br />
Που χορεύουμε όπου σταθούμε και βρεθούμε,λες και είμαστε παιδιά..και δεν μας νοιάζει καθόλου που μας κοιτάνε...<br />
Που μπορούμε να γυρνάμε από το κλάμα στο γέλιο και το ανάποδο σε χρόνο dt...<br />
Που καταφέρνουμε να βρίσκουμε την αστεία πλευρά, ακόμα και στα σοβαρά θέματα τις ζωής μας...<br />
Που μεγαλώνουμε μαζί ακόμα και αν γνωριστήκαμε μεγάλες...<br />
Που οι ζωές μας δεν είναι ίδιες, θα μπορούσαμε να τις πούμε και τελείως ΑΝΑΠΟΔΕΣ, αλλά εμείς έχουμε καταφέρει να πηγαίνουμε παράλληλα και πάντα προς την ίδια κατεύθυνση... αυτό κι αν είναι μαγικό..!!!<br />
Που έχουμε ζήσει πράγματα που άλλοι χρειάζονται μια ολόκληρη ζωή...<br />
Που μιλάμε με τα μάτια ...ακόμα όταν ανάμεσα μας υπάρχει κόσμος... <br />
...Σε ευχαριστώ...γιατί θέλω τόσα πολλά ακόμα να γράψω αλλά νομίζω πως εξάντλησα τις λέξεις...(ή απλά τα υπόλοιπα να θέλω να τα κρατήσω δικά μου...)<br />
Και για να μην ξεχνιόμαστε...<br />
Ξέρω ακριβώς τι κάνεις αυτή τη στιγμή που το διαβάζεις όμορφη ξανθούλα φιλενάδα μου...και πως χρειάζεσαι χαρτομάντιλο για αυτά τα γαλάζια παιδικά σου μάτια...<br />
<br />
Δεν θα σε αφήσω να αλλάξεις ποτέ...<br />
Σ' αγαπάω πολύ ....<br />
Τέλος...<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://0.gvt0.com/vi/vrgtf4R2v_A/0.jpg"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/vrgtf4R2v_A&fs=1&source=uds" />
<param name="bgcolor" value="#FFFFFF" />
<embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/vrgtf4R2v_A&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-85096157932616734782012-03-03T08:08:00.000+00:002012-03-03T08:08:30.943+00:00Ενα Ηλιόλουστο Πρωινό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaLdoFTH4OOXlF98vxWjWHGMN5-OgJCUlb3ZkeOXhqvh-u8gbSrn6Kg_0rs03LFH2brQ1-hGMdALjq1tZzTXhDRYfanw6-ISxUaY9azD0v5SxxvM_NfpW8Nn5rTftdyvVHVUpTwX3a0jrE/s1600/4786230592_363c6823fc_z.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaLdoFTH4OOXlF98vxWjWHGMN5-OgJCUlb3ZkeOXhqvh-u8gbSrn6Kg_0rs03LFH2brQ1-hGMdALjq1tZzTXhDRYfanw6-ISxUaY9azD0v5SxxvM_NfpW8Nn5rTftdyvVHVUpTwX3a0jrE/s320/4786230592_363c6823fc_z.jpg" uda="true" width="264" /></a><span style="color: black; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Επιτέλους ήλιος...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="color: black; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ένα ξημέρωμα Σαββάτου με τον ήλιο που τόσο αγαπώ. </span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="color: black; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Δεν ξέρω ακόμα αν έξω έχει "0" ή "20" βαθμούς θερμοκρασία αλλά ξέρω πως όλα είναι φωτεινά. </span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Το είχα ανάγκη αυτό, το φως, την λίγη ζέστη...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Να ανέβει λίγο η πεσμένη μου διάθεση και να επανέλθει το κέφι που χρειάζομαι και εγώ αλλά και οι άνθρωποι γύρω μου...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Πόσο μαγικό τελικά είναι αυτό το υπέροχο ,κίτρινο, στρογγυλό ,πλανητάκι πάνω από το κεφάλι μας...πόση ενέργεια μπορεί να σου δώσει και πόσο μπορεί να σε τσακίσει όταν λείπει από τη ζωή σου...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Θέλω να βγω και να ρουφήξω κάθε του ηλιαχτίδα...να παίξω με εσένα μικρό μου αντράκι , να τρέξω μαζί σου και να γίνω ένα με την ανεμελιά σου...την αθωότητά σου...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Να ξεχάσω για λίγο τα πάντα, να γίνω ξανά παιδί όπως και πριν λίγο καιρό...γιατί έτσι ήμουν, παιδί μέχρι πρόσφατα...αλλά μεγάλωσα απότομα, ή μάλλον, με μεγάλωσαν απότομα...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Αλλά Τέλος...θα ψάξω να με ξαναβρώ...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Θέλω πίσω τα γέλια και τα παιχνίδια μας ακόμα και μέσα στο σπίτι...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Θέλω τη μουσική στο τέρμα και να χορεύουμε τρελά, όπως θέλουμε, όπως μας αρέσει...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Θέλω να κάνουμε βλακείες και να μην μας νοιάζει γιατί είμαστε Εμείς...παιδί και μαμά...ή μάλλον 2 παιδιά...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Θέλω πίσω τα αναψοκοκκινισμένα μαγουλά μας από τον πρωινό χαμό επάνω στο κρεβάτι...τι κι αν είναι 6 το πρωί και μετά τρέχουμε για σχολείο και δουλειά...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Δεν ζητάω τίποτα τρελό...μόνο την καθημερινότητα μου, που μέχρι τώρα μου έδινε δύναμη...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Ζητάω να μην χάσω τελείως το χαμόγελο μου, επειδή κάποιοι έτσι θέλουν...</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Δεν θα τους κάνω τη χάρη....</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="font-family: Georgia;">Το οφείλω στο εαυτό μου...αλλά πιο πολύ το οφείλω σε εσένα, που είσαι τόσο μικρό και αθώο και δεν χρωστάς σε τίποτα να με βλέπεις με κομπιουτεράκια για υπολογισμούς λογαριασμών, αγανακτισμένα τηλεφωνήματα και αρκετά νεύρα....</span></div>
<span style="font-family: Georgia;">Ελα λοιπόν μικρό μου....πάμε....να ντυθούμε καλά να μην κρυώσουμε, αλλά να αφήσουμε έξω την καρδία μας να γεμίσει με Ήλιο...!!!</span></div>butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-85596572232480567512012-02-13T15:15:00.000+00:002012-02-13T15:15:19.189+00:00ΘΥΜΟΣ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: black; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz0leeY3RWVZgjmn_oHbZlM3u_DUmUhn0N53YIId_6y5KNAaw2PyPPdLLYBU5D8AMT9vF662ePv2lYxsRzWOymsGDobb5KASoYJ8HXw5qVrAkm81z6BdISRDKp7BJY4ugotRcbI9nxNcn7/s1600/379469_broken_mirror_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz0leeY3RWVZgjmn_oHbZlM3u_DUmUhn0N53YIId_6y5KNAaw2PyPPdLLYBU5D8AMT9vF662ePv2lYxsRzWOymsGDobb5KASoYJ8HXw5qVrAkm81z6BdISRDKp7BJY4ugotRcbI9nxNcn7/s1600/379469_broken_mirror_2.jpg" /></a>Είμαι θυμωμένη με εσένα,κυρία που όταν χτες φωνάζαμε "ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ", εσύ κοίταζες βιτρίνες, λες και θα έχεις χρήματα να
ψωνίσεις.<br />
<br />
Είμαι θυμωμένη με εσένα, φοιτητριούλα, που μας έβλεπες και γελούσες με
αυτό το ποταπό ειρωνικό γέλιο. Όταν φωνάζαμε στη σχολή σου "Θα
ιδιωτικοποιηθούν οι σχολές" ,"Θα κλείσουν οι λέσχες" , ¨Θα πληρώνεις τα
πάντα", μας έλεγες "έλα, σενάρια επιστημονικής φαντασίας", και εκθείαζες την περιβόητη "Εξέγερση" των μιαρών
αντιεξουσιαστών.... τα είδες τα χαΐρια τους? Ή θες κανένα μεγεθυντικό
φακό μπας και ανοίξει το μάτι σου?<br />
<br />
Είμαι θυμωμένη με εσένα, επαναστάτη του καναπέ, που στο Facebook έτρεξες
να βάλεις για avatar Ελληνική σημαία για να δηλώσεις τη όποια "οργή"
και συμπαράσταση προς την Ελλάδα,πατριώτη του κώλου,αλλά στα εργοστάσια
και στη δουλειά σου δεν κάνεις απεργία.<br />
<br />
Είμαι θυμωμένη με εσένα, εργαζόμενε που κοιτάς μόνο την πάρτη σου και
χλευάζεις αυτούς που χάνουν μεροκάματο,μοχθούν και παλεύουν για να
μπορούν μεθαύριο τα παιδιά σου, να χαίρονται αυτά που σου παίρνουν τώρα
κι εσύ είσαι απλά ένας δειλός.<br />
<br />
Είμαι θυμωμένη με εσένα που νομίζεις ΑΚΟΜΑ ότι "Οι 300 φταίνε" και "Να
κάψουμε τη Βουλή" και "Αν δεν αγοράζαμε Γερμανικά προΐόντα κάτι θα
γινόταν,μποΐκοτάζ ίσως." Εσύ είσαι ανίατη περίπτωση ηλιθίου, δε ξέρω καν
αν υπάρχει ελπίδα με εσένα...<br />
<br />
Είμαι θυμωμένη με εσένα, που βολευόσουν χρόνια ολόκληρα και τώρα
φωνάζεις και εξανίστασαι γιατί βλέπεις τον κώλο σου να έχει πάρει φωτιά.<br />
<br />
Είμαι θυμωμένη με εσένα που κάθεσαι απαθής μπροστά στην τηλεόραση και δε φροντίζεις να μορφωθείς για να ξέρεις τι σου γίνεται...<br />
<br />
<br />
Είμαι θυμωμένη με εσένα, δημοσιογράφε, που σπέρνεις ψέμματα.</div>
<div style="color: black; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br />
Τέλος, είμαι θυμωμένη...με εμένα, που είμαι θυμωμένη.</div>
<div style="color: black; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
Η αλλαγή θα έρθει, είμαι
σίγουρη, αλλά συγχωρήστε με, τα νεύρα είναι τεντωμένα αυτές τις μέρες...</div>
<div style="color: black; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<div style="color: black; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
<br /></div>
<span style="color: black; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">"Ελαφρώς κλεμμένο...αλλά εντελώς προσαρμοσμένο στον προσωπικό μου...ΘΥΜΟ..." </span></div>butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4049076842002154936.post-15123470825391871182012-02-11T22:46:00.002+00:002012-02-12T11:49:23.095+00:00Ακούς ;;;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNmAOLuvWaHZTuGW3j97500jiu2bxns3fEynmTZa5rNn59tOM5OyUU4md0_VS3HbteYnNLaaMT0Q1GCYocSJzid-Z6j2JyhlMslgxD1z6jsC4gks3qD6OYlWUPromqUlPvtHRpiyDgiuy7/s1600/time.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNmAOLuvWaHZTuGW3j97500jiu2bxns3fEynmTZa5rNn59tOM5OyUU4md0_VS3HbteYnNLaaMT0Q1GCYocSJzid-Z6j2JyhlMslgxD1z6jsC4gks3qD6OYlWUPromqUlPvtHRpiyDgiuy7/s320/time.jpg" width="320" /></a></div>
Βρέχει ακούς;;; <br />
Είσαι εκεί;;; Ακούς;;; <br />
Με ρώτησες και σου απάντησα...Ακούς;;;<br />
Κάθε φορά η ίδια αυταπάτη...κάθε φορά η ίδια προσμονή, ότι θα ακούσεις...<br />
Τίποτα...μόνο ψεύτικο και τυπικό ενδιαφέρον, έτσι, για δική σου επιβεβαίωση και μόνο...<br />
Πίστευα πως έστω και μια φορά θα ακούσεις και θα αντιδράσεις...<br />
Δεν περίμενα τίποτα δύσκολο, έστω μόνο μια λέξη θα ήταν αρκετή...ένα δείγμα ότι Ακούς...<br />
Δεν είμαι γκρινιαρα απλά περνάω λίγο ζόρικα και όταν μοιραζομαι αυτό που νιώθω σημαίνει πως εχω ανάγκη κάτι...απλά να με ακούσεις...<br />
Το μόνο σίγουρο και αληθινό είναι ότι οποίος πραγματικά Αγαπάει δεν ρωτάει, απλά ξέρει...και μην με ρωτήσεις πως...απλά μάθε να Αγαπάς...και να ΑΚΟΎΣ...!!!</div>
</div>butterflyhttp://www.blogger.com/profile/04871278555258522057noreply@blogger.com0