Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

...ΧΩΡΙΣ ΘΕΜΑ...

...Μπορεί η Αγάπη να μας γερνάει πριν της ώρας, και να ξανανιώνουμε όταν φεύγει η νιότη...
Αλλά πως να μην θυμάμαι αυτές τις στιγμές; 
Γι' αυτό τον λόγο γράφω, για να μετατρέψω τη Λύπη σε Νοσταλγία, τη Μοναξιά σε Αναμνήσεις...για να μπορώ, όταν θα έχω τελειώσει αυτή την ιστορία,να την ρίξω...στη θάλασσα...έτσι, τα νερά, θα μπορέσουν να σβήσουν αυτό που έγραψε η φωτιά...!
Ξέρω πως ο Έρωτας είναι σαν τα φράγματα αν αφεθεί μια χαραμάδα απ' όπου μπορεί να διαφύγει μια κλωστή νερό, σιγά σιγά διαβρώνονται τα τοιχώματα, και φτάνει η στιγμή που η δύναμη του ρεύματος είναι ανεξέλεγκτη. Αν καταρρεύσουν τα τοιχώματα, ο έρωτας τα κατακλύζει όλα δεν μπορείς πια να αναρωτιέσαι τι είναι και τι δεν είναι δυνατό, αν μπορείς ή όχι να κρατήσεις πλάι σου το αγαπημένο πλάσμα...Το ν' αγαπάς, σημαίνει πως έχεις χάσει τον έλεγχο...!
Η αγάπη είναι πάντα καινούρια. Δεν έχει σημασία αν αγαπάς μία, δύο, τρεις, δέκα φορές στη ζωή σου. Βρίσκεσαι πάντα μπροστά σε μία άγνωστη κατάσταση. Η αγάπη μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή στον παράδεισο, αλλά μας οδηγεί κάπου...Πρέπει να τη δεχόμαστε, γιατί τρέφεται από την ύπαρξή μας. Αν την αποφεύγουμε, πεθαίνουμε από πείνα...Πρέπει να πάμε να αναζητήσουμε την Αγάπη όπου και αν βρίσκετε, έστω και αν αυτό σημαίνει ώρες, μέρες, εβδομάδες απογοήτευσης και λύπης. Γιατί τη στιγμή που θα κινήσουμε προς αναζήτηση της αγάπης, θα ξεκινήσει και αυτή να μας συναντήσει...Και θα μας σώσει...!
Και στην τελική...αν είναι να έρθει ο πόνος, ας έρθει γρήγορα. Γιατί η ζωή είναι μπροστά μας και οφείλουμε να κάνουμε όσο καλύτερη χρήση αυτής της ζωής. Η αναμονή πονάει, Η λησμονιά πονάει, Αλλά το να μην ξέρεις ποια απόφαση να πάρεις είναι ο χειρότερος πόνος...
Να ξέρεις πως καμία μέρα δεν είναι όμοια με την άλλη και πως κάθε πρωί έχει το ξεχωριστό του θαύμα...τη Μαγική Στιγμή του...όπου γέρικοι κόσμοι καταρρέουν και ξεπροβάλλουν καινούριοι αστερισμοί...!!!