Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Το πιο όμορφο Δώρο Γενεθλίων...

  Η ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι 5:30 π.μ. ,αξημέρωτα ακόμη, είναι οι στιγμές ηρεμίας που τόσο αγαπώ, περιμένοντας την Ανατολή...
  Ας ξεκινήσω λοιπόν την ιστορία...πάμε ακριβώς 6 χρόνια πριν...
  Μια μέρα πριν...(17-10-2006)
  Όλα κυλούσαν φυσιολογικά στην εγκυμοσύνη μου...πήγα την καθιερωμένη μου επίσκεψη στο γιατρό για να σε ακούσω  και να σε δω να κλωτσάς, να κάνεις τούμπες και όλα τα υπέροχα, που δεν φανταζόμουν ότι θα τα έκανες και εκτός κοιλιάς ( πόσο έξω έπεσα...χιχιχιχι). 
  Ήμουν μόλις στις 34 εβδομάδες και για όσους δεν ξέρουν, είχα άλλες 6 σχεδόν ακόμα για να γεννήσω....όμως μικρό μου αντράκι, έδειξες από νωρίς ποιος θα είναι το αφεντικό από εδώ και πέρα...
  Για να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες κουραστικές το αποτέλεσμα ήταν εισαγωγή στο Λητώ το ίδιο βράδυ...
  Παραδόξως δεν είχα καθόλου σκέψεις εκείνο το βράδυ...μόνο να οργανώσω τους υπόλοιπους να πάνε για ψώνια γιατί δεν είχα ούτε κούνια να σε βάλω ( καθότι προληπτική και φοβιτσιάρα δεν τα ήθελα νωρίτερα...)!  Τέλος πάντων...
  Τετάρτη 18 - 10 - 2006...8:45 ...ακούστηκε ο ομορφότερος και ο πιο μελωδικός ήχος που είχα ακούσει ποτέ...το κλάμα σου...Σε έφεραν στην αγκαλιά μου και μου τραγουδούσαν το τραγούδι των γενεθλίων...γινόμουν ακριβώς 30...όμως εκείνη τη στιγμή και εγώ γεννήθηκα ξανά...
  Λίγο πρόλαβα να σε ευχαριστηθώ και έπρεπε να σε πάρουν για το ΜΕΝ στο Κρατικό της Νίκαιας...Έπρεπε να δυναμώσεις αντράκι μου και ήξερα ότι ήταν για το καλό σου...Στεναχωρήθηκα πολύ...αλλά ευτυχώς 9 μέρες μετά (26-9-2006 του Αγ. Δημητρίου)...μας είπαν να σε πάρουμε σπίτι...
  Και εκεί λοιπόν, άρχισα επιτέλους να σκέφτομαι...Τι θα γίνει τώρα;; Πως θα τα καταφέρω;; Θα είμαι καλή μάνα;;; ...και πολλά άλλα τέτοια υπαρξιακά...
  Δεν μου άφησες και πολλά περιθώρια γλυκό μου βασανάκι, με έβαλες στους ρυθμούς σου να χορεύω χωρίς να το καταλάβω και αδιαμαρτύρητα...και έτσι, ακολουθώντας εσένα, μάθαινα και εγώ, μεγάλωνα μαζί σου...
  Σήμερα γίνεσαι 6 χρονών ...
Δεν ξέρω αν σε μεγαλώνουμε σωστά, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν κανόνες σε αυτό το μάθημα ζωής για τους γονείς...Ξέρω όμως πως προσπαθούμε πραγματικά για το καλύτερο με όλη μας την ψυχή...πολλές φορές κουραζόμαστε και γκρινιάζουμε, όμως τα μάτια σου και το χαμόγελό σου μας σπρώχνει να συνεχίζουμε πάντα...
  Είσαι για εμάς το ομορφότερο δώρο ζωής...
Όμως για εμένα θα είσαι πάντα "διπλό¨δώρο...
  Θα μεγαλώνουμε μαζί μικρό μου αντράκι και δεν μπορεί τίποτα να το αλλάξει αυτό...
Να τα χιλιάσεις μωρό μου...


Μόνο δάκρυα χαράς πάντα στα μάτια μας...

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Λίγο Ακόμα Καλοκαίρι...

...Σάββατο 1η  Σεπτεμβρίου... Τι και αν μπαίνει το φθινόπωρο, εγώ είμαι από νωρίς το πρωί στο στρωματάκι μου και χαλαρώνω, ψυχή και σώμα...αδειάζω το μυαλό, λίγο πριν ξεκινήσει να γεμίζει πάλι...
Ένα συμπαθητικό καλοκαίρι φτάνει σιγά - σιγά στο τέλος του...
Ένα καλοκαίρι με τα όμορφα του, αλλά και με τα δύσκολα του...ζόρικο θα το έλεγα σε μερικές στιγμές για εμένα...με μια μικρή ανάσα αυτές τις δέκα μέρες που ξέκλεψα από την ρουτίνα μου...
Φέτος φρόντισα να μην αφήσω το βλέμμα μου επάνω σε κανένα περιοδικό ποικίλης ύλης...μόνο σε κάνα δυο λογοτεχνικά και αυτά όχι στην παραλία....Φρόντισα να μαζέψω εικόνες, πολλές εικόνες...που δυστυχώς ακόμα και η πιο σύγχρονη φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να τις αποτυπώσει...ο καλύτερος φακός είναι τα μάτια μας...και ο καλύτερος εκτυπωτής το μυαλό μας! 
Ανατολή...Δύση...Πανσέληνος...και φυσικά ο ήχος των κυμάτων...Όλα αυτά παίρνω μαζί μου φέτος στο ταξίδι της επιστροφής για να τα φέρνω στο μυαλό μου όποτε με ζορίζει η καθημερινότητα...να επαναφορτίζω τις μπαταρίες μου και να συνεχίζω...
Δεν θέλω σήμερα να βγω από τη θάλασσα...( έτσι κι αλλιώς το νερό είναι η δεύτερη φύση μου )...
Είναι φάρμακο η άτιμη, γιατρικό για κάθε πόνο...είτε σωματικό, είτε ψυχικό...κυρίως για τους δεύτερους. Βουτάς στο βυθό με μια αναπνοή...και καθώς ανεβαίνεις αφήνεις κάτω στον πάτο ότι σε πονάει, ότι σε ενοχλεί και ότι σε εκνευρίζει για πάντα...και όπως φτάνεις στην επιφάνεια, παίρνεις την πρώτη καθαρή ανάσα...άλλος άνθρωπος, ανάλαφρος...
Έτσι και εγώ...σήμερα μηδένισα...πραγματικά μηδένισα...άφησα στον πάτο της θάλασσας καταστάσεις που με ζόρισαν και με ζόριζαν...αλλά και ανθρώπους που δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους κουβαλάω πλέον μαζί μου...όλα έμειναν εκεί...και πήρα την μεγάλη μου ΑΝΑΣΑ...αυτή που πραγματικά είχα ανάγκη...
...Χαζεύω τα μάτια των αγοριών μου ( μεγάλου και μικρού ) καθώς βγαίνω από το νερό...και καταλαβαίνω πως το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ...θα το έχω πάντα μαζί μου όλο το χρόνο, άσχετα από την εποχή και τον καιρό που θα έχει... Για μένα αυτά τα μάτια θα είναι πάντα το καλοκαίρι μου...η δύναμή μου...η ΑΝΑΣΑ μου...!!! 


Να έχουμε όλοι ένα υπέροχο Φθινόπωρο προσαρμογής...με πολλές γλυκές μικρές αποδράσεις...


Υ.Γ. Αφιερωμένο...στα μάτια μου...


Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...ΝΑΙ, ΕΣΕΝΑ...

Μμμ...από που να αρχίσω τώρα με εσένα... Αυτό είναι το δύσκολο, δεν υπάρχει αρχή μαζί σου, μόνο συνέχεια... Δεν ξέρω πως το έχουμε καταφέρει, αλλά έτσι είναι... Έχω γράψει πολλά και για πολλούς εδώ μέσα, και πάντα σκεφτόμουν και εσένα, όμως μου ήταν δύσκολο να βρω λέξεις για ένα τόσο ξεχωριστό άτομο της ζωής μου. Ας κάνω λοιπόν μια προσπάθεια...
Ας ξεκινήσω με το συνηθισμένο για πολλούς " ευχαριστώ", αλλά απόλυτα ειλικρινές για μένα...
Σε ευχαριστώ που είσαι..Εσύ...
Που είσαι πάντα εδώ, όχι από υποχρέωση...
Που με βρίζεις και εγώ σου τη λέω...
Που δεν με παίρνεις τηλ και δεν σε παίρνω και εγώ...έτσι από πείσμα...και μετά γελάμε με τα χάλια μας...
Που παρεξηγούμαστε και στο τέλος κουμπαριαζουμε...
Που έχω κλάψει στον ώμο σου και εσύ έχεις λιποθυμήσει στην αγκαλιά μου...
Που χωρίς να το ξέρεις με έχεις κάνει καλύτερο άνθρωπο...ακόμα και αν είμαι αντιδραστική...γι' αυτό μ'αγαπας άλλωστε... ;-)

Που δεν μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε...και όλοι αναρωτιούνται τι λέμε 5 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο και μετά από 1 ώρα να πηγαίνουμε και για καφέ και να ξαναμιλαμε...( πάντα όμως θα τους αφήνουμε με την απορία )...
Που μπορούμε να γίνουμε ρεζίλι παντού και με κάθε τρόπο όταν είμαστε μαζί....
Που χορεύουμε όπου σταθούμε και βρεθούμε,λες και είμαστε παιδιά..και δεν μας νοιάζει καθόλου που μας κοιτάνε...
Που μπορούμε να γυρνάμε από το κλάμα στο γέλιο και το ανάποδο σε χρόνο dt...
Που καταφέρνουμε να βρίσκουμε την αστεία πλευρά, ακόμα και στα σοβαρά θέματα τις ζωής μας...
Που μεγαλώνουμε μαζί ακόμα και αν γνωριστήκαμε μεγάλες...
Που οι ζωές μας δεν είναι ίδιες, θα μπορούσαμε να τις πούμε και τελείως ΑΝΑΠΟΔΕΣ, αλλά εμείς έχουμε καταφέρει να πηγαίνουμε παράλληλα και πάντα προς την ίδια κατεύθυνση... αυτό κι αν είναι μαγικό..!!!
Που έχουμε ζήσει πράγματα που άλλοι χρειάζονται μια ολόκληρη ζωή...
Που μιλάμε με τα μάτια ...ακόμα όταν ανάμεσα μας υπάρχει κόσμος...
...Σε ευχαριστώ...γιατί θέλω τόσα πολλά ακόμα να γράψω αλλά νομίζω πως εξάντλησα τις λέξεις...(ή απλά τα υπόλοιπα να θέλω να τα κρατήσω δικά μου...)
Και για να μην ξεχνιόμαστε...
Ξέρω ακριβώς τι κάνεις αυτή τη στιγμή που το διαβάζεις όμορφη ξανθούλα φιλενάδα μου...και πως χρειάζεσαι χαρτομάντιλο για αυτά τα γαλάζια παιδικά σου μάτια...

Δεν θα σε αφήσω να αλλάξεις ποτέ...
Σ' αγαπάω πολύ ....
Τέλος...












Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Ενα Ηλιόλουστο Πρωινό

Επιτέλους ήλιος...
Ένα ξημέρωμα Σαββάτου με τον ήλιο που τόσο αγαπώ.
Δεν ξέρω ακόμα αν έξω έχει "0" ή "20" βαθμούς θερμοκρασία αλλά ξέρω πως όλα είναι φωτεινά.
Το είχα ανάγκη αυτό, το φως, την λίγη ζέστη...
Να ανέβει λίγο η πεσμένη μου διάθεση και να επανέλθει το κέφι που χρειάζομαι και εγώ αλλά και οι άνθρωποι γύρω μου...
Πόσο μαγικό τελικά είναι αυτό το υπέροχο ,κίτρινο, στρογγυλό ,πλανητάκι πάνω από το κεφάλι μας...πόση ενέργεια μπορεί να σου δώσει και πόσο μπορεί να σε τσακίσει όταν λείπει από τη ζωή σου...
Θέλω να βγω και να ρουφήξω κάθε του ηλιαχτίδα...να παίξω με εσένα μικρό μου αντράκι , να τρέξω μαζί σου και να γίνω ένα με την ανεμελιά σου...την αθωότητά σου...
Να ξεχάσω για λίγο τα πάντα, να γίνω ξανά παιδί όπως και πριν λίγο καιρό...γιατί έτσι ήμουν, παιδί μέχρι πρόσφατα...αλλά μεγάλωσα απότομα, ή μάλλον, με μεγάλωσαν απότομα...
Αλλά Τέλος...θα ψάξω να με ξαναβρώ...
Θέλω πίσω τα γέλια και τα παιχνίδια μας ακόμα και μέσα στο σπίτι...
Θέλω τη μουσική στο τέρμα και να χορεύουμε τρελά, όπως θέλουμε, όπως μας αρέσει...
Θέλω να κάνουμε βλακείες και να μην μας νοιάζει γιατί είμαστε Εμείς...παιδί και μαμά...ή μάλλον 2 παιδιά...
Θέλω πίσω τα αναψοκοκκινισμένα μαγουλά μας από τον πρωινό χαμό επάνω στο κρεβάτι...τι κι αν είναι 6 το πρωί και μετά τρέχουμε για σχολείο και δουλειά...
Δεν ζητάω τίποτα τρελό...μόνο την καθημερινότητα μου, που μέχρι τώρα μου έδινε δύναμη...
Ζητάω να μην χάσω τελείως το χαμόγελο μου, επειδή κάποιοι έτσι θέλουν...
Δεν θα τους κάνω τη χάρη....
Το οφείλω στο εαυτό μου...αλλά πιο πολύ το οφείλω σε εσένα, που είσαι τόσο μικρό και αθώο και δεν χρωστάς σε τίποτα να με βλέπεις με κομπιουτεράκια για υπολογισμούς λογαριασμών, αγανακτισμένα τηλεφωνήματα και αρκετά νεύρα....
Ελα λοιπόν μικρό μου....πάμε....να ντυθούμε καλά να μην κρυώσουμε, αλλά να αφήσουμε έξω την καρδία μας να γεμίσει με Ήλιο...!!!

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΘΥΜΟΣ...

Είμαι θυμωμένη με εσένα,κυρία που όταν χτες φωνάζαμε "ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ", εσύ κοίταζες βιτρίνες, λες και θα έχεις χρήματα να ψωνίσεις.

Είμαι θυμωμένη με εσένα, φοιτητριούλα, που μας έβλεπες και γελούσες με αυτό το ποταπό ειρωνικό γέλιο. Όταν φωνάζαμε στη σχολή σου "Θα ιδιωτικοποιηθούν οι σχολές" ,"Θα κλείσουν οι λέσχες" , ¨Θα πληρώνεις τα πάντα", μας έλεγες "έλα, σενάρια επιστημονικής φαντασίας", και εκθείαζες την περιβόητη "Εξέγερση" των μιαρών αντιεξουσιαστών.... τα είδες τα χαΐρια τους? Ή θες κανένα μεγεθυντικό φακό μπας και ανοίξει το μάτι σου?

Είμαι θυμωμένη με εσένα, επαναστάτη του καναπέ, που στο Facebook έτρεξες να βάλεις για avatar Ελληνική σημαία για να δηλώσεις τη όποια "οργή" και συμπαράσταση προς την Ελλάδα,πατριώτη του κώλου,αλλά στα εργοστάσια και στη δουλειά σου δεν κάνεις απεργία.

Είμαι θυμωμένη με εσένα, εργαζόμενε που κοιτάς μόνο την πάρτη σου και χλευάζεις αυτούς που χάνουν μεροκάματο,μοχθούν και παλεύουν για να μπορούν μεθαύριο τα παιδιά σου, να χαίρονται αυτά που σου παίρνουν τώρα κι εσύ είσαι απλά ένας δειλός.

Είμαι θυμωμένη με εσένα που νομίζεις ΑΚΟΜΑ ότι "Οι 300 φταίνε" και "Να κάψουμε τη Βουλή" και "Αν δεν αγοράζαμε Γερμανικά προΐόντα κάτι θα γινόταν,μποΐκοτάζ ίσως." Εσύ είσαι ανίατη περίπτωση ηλιθίου, δε ξέρω καν αν υπάρχει ελπίδα με εσένα...

Είμαι θυμωμένη με εσένα, που βολευόσουν χρόνια ολόκληρα και τώρα φωνάζεις και εξανίστασαι γιατί βλέπεις τον κώλο σου να έχει πάρει φωτιά.

Είμαι θυμωμένη με εσένα που κάθεσαι απαθής μπροστά στην τηλεόραση και δε φροντίζεις να μορφωθείς για να ξέρεις τι σου γίνεται...


Είμαι θυμωμένη με εσένα, δημοσιογράφε, που σπέρνεις ψέμματα.

Τέλος, είμαι θυμωμένη...με εμένα, που είμαι θυμωμένη.
Η αλλαγή θα έρθει, είμαι σίγουρη, αλλά συγχωρήστε με, τα νεύρα είναι τεντωμένα αυτές τις μέρες...


"Ελαφρώς κλεμμένο...αλλά εντελώς προσαρμοσμένο στον προσωπικό μου...ΘΥΜΟ..."

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Ακούς ;;;

Βρέχει ακούς;;;
Είσαι εκεί;;; Ακούς;;;
Με ρώτησες και σου απάντησα...Ακούς;;;
Κάθε φορά η ίδια αυταπάτη...κάθε φορά η ίδια προσμονή, ότι θα ακούσεις...
Τίποτα...μόνο ψεύτικο και τυπικό ενδιαφέρον, έτσι, για δική σου επιβεβαίωση και μόνο...
Πίστευα πως έστω και μια φορά θα ακούσεις και θα αντιδράσεις...
Δεν περίμενα τίποτα δύσκολο, έστω μόνο μια λέξη θα ήταν αρκετή...ένα δείγμα ότι Ακούς...
Δεν είμαι γκρινιαρα απλά περνάω λίγο ζόρικα και όταν μοιραζομαι αυτό που νιώθω σημαίνει πως εχω ανάγκη κάτι...απλά να με ακούσεις...
Το μόνο σίγουρο και αληθινό είναι ότι οποίος πραγματικά Αγαπάει δεν ρωτάει, απλά ξέρει...και μην με ρωτήσεις πως...απλά μάθε να Αγαπάς...και να ΑΚΟΎΣ...!!!