Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα...

Εγώ..
Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη...
Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη...
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις...
Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει...
Ντρέπομαι γι’ αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό...
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω...

Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο...
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει...
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος...
Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα...
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο...
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω...
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι...
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ...

Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει...
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα... δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του...
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά...
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο

Αν ήμουν διαφορετική...
Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους...
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα...

Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς
Και με βαφτίζουν αναίσθητη
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι... ώστε να με νοιάζει...

Όχι, ξέρεις κάτι; Δεν το μετανιώνω αυτό...
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν...
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω...

Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου...

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα...

Αλκυόνη Παπαδάκη

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Για πάντα παιδί...Το παιδί μου...

Μου μιλάς για την πρώτη μέρα στο σχολείο και κρυφογελάω...
Δε σου άρεσε ο «αγιασμός»...
Ούτε εμένα μου άρεσε ποτέ κι ευτυχώς είχα ανεκτικούς γονείς γιατί στους περισσότερους δεν πάτησα ποτέ.
Κάνεις μια παύση, από εκείνες που ξέρω πως σημαίνουν πως τώρα θα μου πεις κάτι από την ψυχή σου και μου μιλάς για τους φόβους και εκείνα που θες.

Και στο τέλος με ρωτάς, «εσύ τι θες μαμά;»

Όταν μεγαλώσεις θα μάθεις να μην ρωτάς ποτέ μια γυναίκα τι θέλει, σπάνια ξέρει να σου πει. Όμως το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό μου είναι και το ανέφικτο.

Θέλω να μη μεγαλώσεις.
Κι αφού αυτό δεν γίνεται, θέλω να μην ξεχνάς το παιδί μέσα σου όσο μεγαλώνεις. Ξέρω πως το τρομάζει ο κόσμος των «μεγάλων» και του αρέσει να κρύβεται στις σκιές της ψυχής σου, να χάνεται μέσα σε αναμνήσεις με βουτιές στην θάλασσα και μαξιλαροπόλεμους. Όμως εσύ δεν πρέπει να το ξεχνάς. Μην το αφήνεις να βολευτεί στην σιγουριά και την ασφάλεια της σκιάς.

Θέλω να γελάς.
Όποτε το νιώθεις. Όχι όταν στο ζητάνε. Όταν το θες εσύ. Όταν το νιώθεις εσύ. Όχι όταν στο επιβάλλουν οι περιστάσεις.

Θέλω να διαλέξεις συμμάχους.
Εκείνους με τους οποίους θα παίξετε κρυφτό και κυνηγητό. Αμπάριζα και κλέφτες κι αστυνόμους. Εκείνους με τους οποίους θα μαλώσετε και θα τα ξαναβρείτε. Εκείνους που θα χτίσετε μνήμες. Τις αθώες. Τις ανεπεξέργαστες.

Θέλω να μην με ακούς όταν σου βάζω φραγμούς πίσω από υστερικά «πρόσεχε».
Κάνε με τόλμη και θάρρος αυτό που επιθυμεί η καρδούλα σου. Μην με αφήσεις να σου φορέσω βαρίδια και να σε δέσω με αόρατα σκοινιά κοντά μου. Ο κόσμος είναι εκεί έξω. Κι είναι συναρπαστικός. Ανακάλυψέ τον, κι άσε εμένα να συνυπάρχω με τον φόβο και την ανησυχία.

Θέλω να κοιτάς τον ουρανό και να κάνεις όνειρα.
Και να μην σκεφτείς ούτε για μια στιγμή πως τα όνειρα αυτά δεν θα τα ζήσεις!!

Θέλω να σου ζητάω συγγνώμη όταν κάνω λάθη κι εσύ να με συγχωρείς με αυτά τα τεράστια καστανά σου μάτια.

Θέλω να ρωτάς το αναπάντεχο και να αναζητάς το απροσδόκητο. Να μην σου αρκεί η απάντηση στην ερώτηση. Να μην σου αρκεί το μάθημα. Να θες το παρακάτω. Εκεί που ακούς το «ζήσανε όλοι καλά κι εμείς καλύτερα», εσύ να αναρωτιέσαι για το «και μετά…;»

Θέλω να ταξιδέψεις
Να ανοίξεις τα μάτια σου και το μυαλό σου να γεμίσει εικόνες. Εικόνες τόπων και πολιτισμών. Ανθρώπων που θα τους κρίνεις από το χαμόγελο και την ματιά τους κι όχι από το χρώμα και την γλώσσα που μιλάνε.

Θέλω να μάθεις να δίνεις. Κι ας μην σου περισσεύει.
Από αυτό που δεν σου περισσεύει να μοιράζεσαι.


Κι όταν τα βρεις δύσκολα να κλείνεις τα μάτια και να φωνάζεις το παιδί μέσα σου. Εκείνο που δεν θα το χωρέσεις ποτέ σε πρέπει.

Κι άσε εμένα να ανησυχώ για σένα.

Να φοβάμαι για σένα και να σε κοιτώ τις νύχτες να γελάς μέσα στον ύπνο σου και να ταξιδεύεις στα όνειρά σου στην χώρα του Ποτέ, ανάμεσα σε πειρατές και νεράιδες.










αναδημοσίευση
Σ. Παπαηλιάδου
#anapnoes.gr

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

Μαγεία...

 Κάνοντας ανασκαφές στη βιβλιοθήκη του δωματίου μου, βρήκα σε μια γωνία ένα μικρό λευκό κουτάκι...γεμάτο αφιερώσεις...και μια μεγάλη φούξια κορδέλα που το συγκρατούσε να μην ανοίξει...Και ευτυχώς!!! Γιατί το κουτάκι αυτό, που μου το χάρισε η κολλητή μου πριν χρόνια, περιέχει μαγική σκόνη...! Ναι, ναι...έτσι ακριβώς...!!!
 Μαγική σκόνη, σαν αυτή που χρησιμοποιούν οι νεράιδες ή οι μάγισσες στα παραμύθια και εκπληρώνουν ευχές και επιθυμίες!
 Σαν εχθές θυμάμαι τη στιγμή που εμφανίστηκε γεμάτη ενθουσιασμό, με το λευκό κουτάκι και άρχισε να μου εξηγεί πως πρέπει να χρησιμοποιώ το περιεχόμενο...
 Ήταν μια δύσκολη περίοδος...για διάφορους λόγους...
 Και μου χάρισαν κάτι που όλοι αναζητούμε σε τέτοιες στιγμές...ίσως ένα θαύμα...ίσως κάτι που να μας κάνει να πιστέψουμε πως όλα θα πάνε καλά...κι ας δείχνουν όλα το αντίθετο...
 Είναι αλήθεια πως η μαγική σκόνη δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο λίγο χώμα με χρυσόσκονη...έτσι για να φαίνεται αληθινό.
Και είναι αλήθεια επίσης πως την χρησιμοποίησα...κι ας μου φάνηκε γελοίο στην αρχή...
Όταν ένιωθα άσχημα, όταν ξεπερνούσα τα όρια μου...έβγαινα στο μπαλκόνι και έριχνα λίγη μαγική σκόνη κάνοντας μια ευχή...
 Βέβαια δεν άλλαζαν ως δια μαγείας όλα...αλλά τουλάχιστον μπορούσα να πιστέψω πως μπορούσαν να αλλάξουν...
 Τώρα που πέρασαν αρκετά χρόνια...τώρα που μεγάλωσα...καταλαβαίνω πως δεν ήταν μόνο η σκόνη...
Ήταν το γεγονός ότι μου την έδωσε ένας άνθρωπος που αγαπούσα...και ήξερα πόσο με αγαπάει...Μια απόδειξη πως δεν είμαι μόνη...
Άλλωστε αυτό δεν ψάχνουμε όλοι στις δύσκολες στιγμές;
Κάποιον που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας βοηθήσει να πάμε λίγο παραπέρα...
εκεί που ξεκινά το ουράνιο τόξο...
εκεί που αρχίζουν να προβάλλονται οι πρώτες ακτίνες του ήλιου...
κάποιον που πιστεύει σε εμάς...
Κάποιον να αντέχει και για εμάς...
Γιατί αυτή ίσως να είναι η μαγεία της πραγματικής
φιλίας...!!!

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

H ζωή δε χωρά σε προγράμματα

Κοίτα γύρω σου. Τα βλέπεις τα κουτάκια; Σκονισμένα από την πολυκαιρία, όπως κι η ζωή σου, και σφραγισμένα με ταινία που γράφει «Προσοχή, Εύθραυστον»! Το ένα στοιβαγμένο πάνω στ’ άλλο. Σχηματίζουν πανύψηλες στήλες που είναι έτοιμες να σε καταπλακώσουν. Πλέον, αρκεί ένα απλό φύσημα για να καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος.

Πριν, ισχυριστείς ότι δεν τα βλέπεις και με περάσεις για τρελό, περίμενε να σου εξηγήσω τι εννοώ.
Αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα κουτιά στα οποία αποφάσισες να κλείσεις την κομματιασμένη ζωή σου, αφού πρώτα τη χώρισες όπως σε βόλευε. Ένα κουτί γράφει αποφάσεις, ένα άλλο υποχρεώσεις, ενώ το μεγαλύτερο απ’ όλα φέρει την ένδειξη έρωτες.
Όμως, μην αγχώνεσαι. Δεν είσαι η εξαίρεση. Οι περισσότεροι αναζητούν εναγωνίως μία θέση για τα δικά τους κουτιά. Βλέπεις είναι πολλά κι ο χώρος λίγος.
Νομίζω έχεις καταλάβει για ποιους μιλάω. Είναι αυτοί οι οποίοι το βράδυ για να κοιμηθούν αντί να μετράνε προβατάκια, υπολογίζουν κουτάκια. Ενώ οι φυσιολογικοί άνθρωποι εκείνη την ώρα συγχωρούν, ερωτεύονται, αναπολούν και κλαίνε, αυτοί καταστρώνουν το σχέδιο της επόμενης μέρας με κάθε λεπτομέρεια. Το πρόγραμμά τους ακριβέστατο, τους αποκλείει κάθε παρόρμηση. Έχουν μετατρέψει τη ζωή τους σε μια πελώρια λίστα με αγαπημένη συνήθεια να σβήνουν ένα-ένα τα περιεχόμενά της.
Διαλέγουν προορισμό και βάζουν τον αυτόματο πιλότο για να φτάσουν σ’ αυτόν. Η πορεία τους είναι προκαθορισμένη και κάθε λοξοδρόμηση απορρίπτεται, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμη και με καταιγίδες, θύελλες και τυφώνες αυτοί θα αδιαφορήσουν για το απαγορευτικό και θα πετάξουν με γνώμονα το προσωπικό τους χάρτη και μοναδικό ξεναγό τον εαυτό τους.
Έχουν φυλακίσει την ίδια τους τη ζωή σ’ ένα κλουβί με κάγκελα τον προγραμματισμό και τη ρουτίνα. Κρατούν στα χέρια τους το μαστίγιο της καθημερινότητας ώστε να την ελέγχουν και κάθε φορά που πάει να ξεμυτίσει στενεύουν ακόμη περισσότερο τον κλοιό. Όμως, η ζωή είναι πανούργα και καθημερινά σχεδιάζει την απόδρασή της με συνεργάτες τον αυθορμητισμό και το απρόσμενο.

Σίγουρα μετά απ’ όλα αυτά πιστεύεις ότι είμαι ένας φλου τύπος της λογικής ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ωστόσο, πριν βιαστείς να μου κρεμάσεις την ταμπέλα του ανώριμου και του επιπόλαιου, θέλω να σου πω ότι και εγώ είμαι υπέρ ενός τυπικού προγραμματισμού. Γουστάρω να έχω στο μυαλό μου ένα υποτυπώδες πλάνο για την επόμενη μέρα. Αλλά αυτό για το οποίο σου μιλάω φτάνει στ' άλλο άκρο, καταντάει αρρωστημένο.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι λειτουργούν πάντα βάσει σχεδίου. Στο μυαλό τους έχουν ένα συγκεκριμένο πλάνο και το ακολουθούν με κλειστά μάτια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Είναι εθισμένοι στο αίσθημα του ελέγχου. Μπροστά στο ξαφνικό σαστίζουν. Τους κυριεύει ο φόβος και το άγχος. Ο κρύος ιδρώτας τρέχει σαν ποτάμι. Οι κινήσεις τους άσκεφτες και σπασμωδικές. Έτσι προτιμούν να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να παραδώσουν τα όπλα αντί να ζήσουν το απρόσμενο που έρχεται.
Έχουν δέσει τις άγκυρές τους στα ασφαλή νερά του προγραμματισμού. Λατρεύουν το πλατσούρισμα στα ρηχά νερά της ρουτίνας. Έτσι νιώθουν κυρίαρχοι ολόκληρης της θάλασσας και ας παραμένουν κολλημένοι δύο βήματα από την ακτή. Αντιστέκονται με όλες τους τις δυνάμεις και δεν αφήνουν το ρεύμα της ζωής να τους οδηγήσει στα βαθιά νερά του απρόβλεπτου. Βέβαια, είναι δύσκολο και ριψοκίνδυνο να μάθεις να κολυμπάς όμως, πώς θα βάλεις πλώρη για άλλες ακρογιαλιές μακρινές αλλά συνάμα μαγευτικές;

Δώσε μία γροθιά και διέλυσε όλα τα κουτάκια σου. Μην περιμένεις το αεράκι να φυσήξει για να γκρεμιστούν οι στήλες. Ανέλαβε δράση επειδή διαφορετικά θα καταλήξεις παρατηρητής στην ίδια σου τη ζωή. Ενώ εσύ παρακολουθείς την προβολή του προγράμματός σου, στη διπλανή αίθουσα παίζεται η ταινία της ζωής σου.

Άσε, λοιπόν, τα προσεχώς και εμπρός για τα παίζονται τώρα.
Το μόνο που σου προσφέρει ο αποστειρωμένος θάλαμος που έχεις χώσει τη ζωή σου είναι η συντήρηση. Η εξέλιξη να ξέρεις έρχεται στα ξαφνικά.
Βγες από την γυάλα σου. Κολύμπα και άσε τη ζωή να σε οδηγήσει. Σταμάτα να βουλιάζεις στο βάλτο της ρουτίνας σου και ξεκίνα για τις εξωτικές παραλίες του απρόσμενου.

Και να θυμάσαι.

Τα ξαφνικά είναι τα καλύτερα. 










Αναδημοσίευση pillowfights.gr
Χάρης Παυλίδης


Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Αγαπημένε μου Αύγουστε...

Καλέ μου Αυγουστε...Κοίτα τι γρήγορα που πέρασες...Κοίτα να δεις που όταν ξεκίνησες βιάζομουν να περάσεις...και τώρα απλά σε θέλω λίγο ακόμα...να ξεκινήσεις πάλι απ'την αρχή...να ξαναζησω λίγο ακόμα μέσα στις μέρες σου...εκείνες...τις όμορφες...αλλά και τις δύσκολες...
Εκείνες που με γέμισαν λαχτάρα και προσμονή αλλά και εκείνες που με ξύπνησαν απότομα και άγαρμπα...
Τίποτα δεν θα άλλαζα Αυγουστε μου...τίποτα...
Όλα αυτά που περνάνε από τη ζωή μας μοιάζουν με κουτιά από σπίρτα. Ανάβεις ένα ένα σπίρτο να τα κρατήσεις ζωντανα, μέχρι που κάποτε τελειώνουν κι έχεις στα χέρια μόνο κάτι μικρά καμένα ξυλάκια...
Αυτά είναι οι στιγμές ή μάλλον γνώσεις θα έλεγα πως είναι... Στιγμές που έδωσαν γνώσεις...
Κλείνω τα μάτια για να κρατήσω λίγο ακόμα τις εικόνες σου...
Και τώρα...
Σε αποχαιρετω αγαπημένε μου Αυγουστε...ναι είσαι ο αγαπημένος μου μήνας...γιατί έχω μοιραστεί μαζί σου πολλά... λόγια... σιωπές... δάκρυα... μοναξιά... χαμόγελα...ευτυχία...αγκαλιές...χάδια...μυστικά...αλήθειες...πολλά!!!
Σου έκανα όλα τα χατίρια φέτος, σε ακολούθησα και με έσπρωξες στα βαθειά  με ότι  κόστος κι αν είχε... Γι'αυτό και τώρα είναι η σειρά μου να σου ζητήσω μια χάρη...
Σε παρακαλω, φεύγοντας, παρε μαζι σου ολα αυτα που σου ψιθυριζα τις νυχτες...όλα αυτά που έλεγα στην θάλασσα τα πρωινά...όλα τα δικά μας μυστικα! Παρε και θαψτα καπου βαθεια και μακριά...κάπου που να μην μπορεσω να τα βρω αν αρχίσω να τα ψαχνω το χειμωνα...γιατί θα τα ψάξω...θα τα νοσταλγησω...θα τρελάνουν το κορμί και το μυαλό μου...Και δεν πρέπει...
Είναι δύσκολος πάντα ο Χειμώνας...
Ξέρω πως τίποτα δε σβήνεται τόσο εύκολα....Γιατί, ας υποθέσουμε ότι το μυαλό ξεχνά ή αναγκάζεται να ξεχασει, βάζει τέρμα και υπογράφει επιλόγους...Το σώμα όμως θυμάται...
Και αυτό δεν το ορίζεις πάντα...
Θα τα αναζητησω... το ξέρω....κάθε φορά που θα αφήνομαι να με παρασύρει η θύμηση. Κάθε φορά που Θα υποκύπτω στις βαθύτερες μου επιθυμίες, σε αυτές που καταχωνιαζω  με τέτοια επιμέλεια που θα ζήλευε και ο πιο τακτικός άνθρωπος του πλανήτη...
Και θα επιθυμω...Το σώμα, το άγγιγμα, θα γίνομαι λαίμαργη, θα τα θέλω όλα...
Και ύστερα; Δεν υπάρχει ύστερα. Κρατώ το τότε, και το κάνω  μια αναφορά...Μια ανάμνηση...
Βοήθησε με καλέ μου Αυγουστε...
#anapnoes.gr