Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Πόσα μπορεί άραγε μια ματιά να πει;

Πόσα μπορεί άραγε μια ματιά να πει;
Ένα βλέμμα, άραγε, πόσα;

Άπειρα πράγματα, αμέτρητα!

Γιατί ένα βλέμμα αντανακλά όλα όσα εκείνα κανείς ποτέ δεν τολμά να πει, να εκφράσει, να πράξει. Είτε από φόβο, είτε από ντροπή, είτε από εγωισμό, είτε επειδή δεν έχει το θάρρος.
Όμως, ένα βλέμμα, έστω και φευγαλέο μπορεί να πει τόσα όσα ποτέ τα χείλη δεν θα μπορέσουν να ξεστομίσουν.

Γιατί είναι μυστηριώδες, μαγικό, παράξενο, ερωτικό και σε ταξιδεύει σε άλλο κόσμο εκεί όπου τα όνειρα μπορούν να γίνουν αληθινά. Εκεί που μπορείς να μιλήσεις για εκείνα που μπορεί να φοβάσαι, να ντρέπεσαι, και να δειλιάζεις.

Είναι εκείνα τα μάτια που σε κοιτούν τόσο βαθιά λες και θέλουν να απομυζήσουν κομμάτι της ψυχής σου.
Και αναρωτιέσαι πόσο βαθιά μπορούν να φτάσουν. Πόσο πόνο μπορούν να σου προκαλέσουν και πόση ευτυχία;

Τα μάτια εκείνα..
Που άλλοτε μπορεί να σε κάνουν να κολυμπάς σε πελάγη ευτυχίας, να ταξιδεύεις επάνω σε ουράνια τόξα, να απλώνεις τα χέρια και να αγγίζεις τα αστέρια και άλλοτε να σου καταστρέφουν τον κόσμο σου όλο.

Είναι, λοιπόν, κάποια βλέμματα στα οποία μπορείς να ανοίξεις την καρδιά σου όταν θα σου χαμογελάσουν.
Να χαρίσεις το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου όταν καταφέρουν να κερδίσουν το σεβασμό σου. Να διώξουν μακριά τις αμφιβολίες, τα πρέπει και τα μην. Είναι αυτά τα βλέμματα μέσα στα οποία μπορείς να αφεθείς, να πιάσεις πάτο και με τη βοήθειά τους να ξανασηκωθείς.

Άλλοτε, πάλι, είναι εκείνα τα βλέμματα που αν χαθείς μέσα τους σε καθηλώνουν και νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό. Η ανάσα σου βγαίνει κοφτή και τα χέρια σου ιδρώνουν. Είναι εκείνα τα βλέμματα που σου λένε πως ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Που δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή και σου λένε να φύγεις.
Είναι τότε που σκοτεινιάζουν κι η ψυχή σου γλιστρά μες στα σκοτάδια τους και αναζητά κάπου να κρυφτεί.


Άλλοτε πάλι είναι εκείνα τα βλέμματα που σε γεμίζουν μία απέραντη χαρά, τόση που είναι ικανή να κάνουν το σώμα σου να μυρμηγκιάσει. Είναι εκείνα τα βλέμματα τα ερωτικά. Που όταν τα νιώσεις, γνωρίζεις πως εκείνη η στιγμή είναι δική σου, η στιγμή που όλα γύρω σου εξαφανίζονται και μένει αυτή η ματιά τόσο δυνατή και εκφραστική τόσο άπιαστη όσο και τα όνειρα, τόσο σιωπηλή και τόσο όμορφη.

Είναι εκείνη η στιγμή που δεν νιώθεις πια μοναξιά, που νιώθεις το αίμα να κυλάει στις φλέβες σου και την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά.
Νιώθεις ζωντανός και ας μην μπορείς να κινηθείς, να ανασάνεις. Μένεις ακίνητος και όσο και αν κυλάει ο χρόνος ξέρεις ότι αυτή η στιγμή δεν θα χαθεί ποτέ.
Εκείνη η στιγμή που το βλέμμα σου και το βλέμμα του/της συναντιούνται για λίγα δευτερόλεπτα και στον κόσμο υπάρχει μονάχα εκείνη ή αυτός που αγαπάς.

Δύο σκιές που περιπλανιούνται τη νύχτα. Δύο κορμιά που αναζητάει το ένα το άλλο. Δύο ψυχές που περιπλανιούνται εδώ και αιώνες για να συναντηθούν. Δύο ματιές που αναγνωρίζουν η μία την άλλη.
Δύο βλέμματα που όταν το ένα καταφέρει να αγγίξει το άλλο γίνεται πόλος έλξης για το άλλο και το μαγνητίζει για πάντα.

Είναι εκείνα τα βλέμματα που δεν μπορούν να χαθούν με το πέρασμα του χρόνου, που τρυπώνουν από τις χαραμάδες που αφήνουμε ανοιχτές και αποζητούν μία ζεστή γωνιά για να ξαποστάσουν ούτως ώστε όταν έρθει η στιγμή να θυμίσουν εκείνα που δεν πρέπει να ξεχνιούνται.

Είναι κι εκείνα τα βλέμματα, τα σκοτεινά, τα απόμακρα, τα διστακτικά, εκείνα που φοβούνται, εκείνα που σιωπούν, εκείνα που διστάζουν εκείνα που κλείνουν τις πόρτες πίσω τους και δεν αφήνουν καμία χαραμάδα για να μπει το φως που θα τα κάνει να λάμψουν και πάλι.

Είναι κι εκείνα τα βλέμματα τα ανταριασμένα, τα αγριεμένα, τα φουρτουνιασμένα, μέσα στα οποία νιώθεις να πνίγεσαι όταν κολυμπάς. Εκείνα τα οποία φοβάσαι να αντικρίσεις κατάματα γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβουν πίσω τους.

Είναι εκείνα τα βλέμματα που χρωματίζουν όλο σου τον κόσμο με την ζωντάνια και την φωτεινότητα τους. Είναι αυτά τα βλέμματα που θες να κοιτάς για μια ζωή. Γιατί ξέρεις πώς είναι εκεί να σε κοιτούν και να κάνουν πιο όμορφο τον κόσμο σου με την παρουσία τους.
Είναι κι εκείνα τα βλέμματα τα χαμογελαστά που σου δίνουν ελπίδες. Τις πιάνεις και χορεύεις μαζί τους έναν χορό, αξέχαστο, μαγικό, μοναδικό.

Είναι κι εκείνα τα βλέμματα τα ήρεμα, τα σοφά, τα υπομονετικά, που σου λένε να περιμένεις. Να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Και περιμένεις. Γιατί ξέρεις πως σου λένε το σωστό.

Και τέλος είναι κάποια βλέμματα που αξίζεις να ρισκάρεις για να τα έχεις.
Εκείνα τα βλέμματα που είναι και ο παράδεισος και η κόλαση μαζί.
Εκείνα τα βλέμματα που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους.  
Εκείνα που σε προκαλούν.
Εκείνα τα βλέμματα που όταν τα αντικρίσεις χάνεσαι μέσα τους. Εκείνα τα βλέμματα που ξέρεις πως αν τολμήσεις να τα κοιτάξεις δεν θα υπάρξει γυρισμός.

Όμως, αξίζει άραγε να ρισκάρεις για αυτά ή όχι;

Αξίζει ένα βλέμμα όσο ένας ουρανός;













 αναδημοσίευση 
Της Φλώρας Σπανού.