Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Χειροβομβίδα ήταν Μάτια μου...

...Είναι αυτές οι μέρες που ξυπνάς μέσα στο ροζ συννεφάκι σου...γιατί κάποιος έχει φροντίσει να σε βάλει εκεί μέσα...και το μόνο που κάνεις είναι να χαμογελάς...Έτσι λοιπόν δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθείς με μια απλά αδιάφορη αδιαθεσία εκείνο το πρωινό...ένα περίεργο όνειρο...ένα βάρος ξαφνικό στο στομαχι..και σύνθετες σκέψεις στο μυαλό σου...τα παραβλέπεις και συνεχίζεις τη μέρα σου.

...Οι γνώριμες όμορφες καλημέρες σας...και η απαραίτητη πλέον φωνή του απο το τηλέφωνο δεν σου δίνουν τίποτα να καταλάβεις...ούτε ένα δείγμα....
Το μυαλό σου ονειρεύεται το "μετά"...αυτό το" μετά" που τόσο περιμένεις....που ανυπομονείς να ζήσεις...να χορτασεις και μετράς μέρες και νύχτες μια μια...
...Το βάρος μέσα σου εκεί...αλλά λες πως δεν αξίζει τη σημασία σου...το μυαλό αλλού...η σκέψη αλλού...
Περιμένεις το βράδυ για εκείνη τη στιγμή που θα ακούσεις τον γνώριμο ήχο του κινητού...για την γνωστή" Καληνύχτα" σας...που θα σε γεμίσει όμορφα Όνειρα...
Χτυπάει...το ακούς...και για πρώτη φορά δισταζεις....σαν να ξέρεις...και δίνεις βάση στο βάρος που κουβαλούσες όλη μέρα...
Αυτή η άτιμη διαίσθηση σου....μια φορά να πέσει έξω...μια μόνο και ας ήταν τώρα...αυτή τη στιγμή...
Ανοίγεις...
Διαβάζεις...
Κενο...
Γροθιά στο στομάχι....Χαστούκι ξαφνικό που σε πετάει από το ροζ συννεφάκι σου και προσγειωνεσαι με τα μούτρα στη γη...και τα σπας...και ματωνεις...και κλαίς προσπαθώντας να καταλάβεις...Δεν το αξίζεις αυτό...
Τι να καταλάβεις; Όλα είναι ξεκάθαρα....
Βυθιζεσαι στις σκέψεις σου σε ένα βράδυ ερημιάς και αϋπνίας...
Για κάποιους ξημερώνει όχι όμως για εσένα...
Κοιτάς την ώρα και λες...Δεν μπορεί...λάθος θα έγινε...και περιμένεις την" Καλημέρα" σας...αλλά δεν έρχεται...
Και έτσι απότομα ξυπνάς...
Πληγωθηκες και όταν κάποιος πληγώνεται ξέρεις τι σημαίνει;
Ότι ένιωσε...και εσύ ένιωσες...
Λάθος μεν αλλά συμβαίνει...
Με την καρδιά Δεν κατάφερε να τα βάλει ποτέ κανένας...


Δεν έχεις μάθει όμως να κρατάς τα αισθήματα σου...γιατί σε πνίγουν...και αποφασίζεις απλά να τα πεις...
Με ενα μήνυμα βγάζεις από μέσα σου σχεδόν τα πάντα...ξεγυμνωνεις την ψυχή σου για μια τελευταία φορά...
Είναι λυτρωτικό να καταθετεις ψυχή και σκέψεις...και ας μην έχει πλέον σημασία.
Η απάντηση δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελες...αλλά δεν πειράζει...


Τώρα πια η συσκευή του κινητού σου είναι άχρηστη...την πετάς στον τοίχο...Δεν έχει λόγο ύπαρξης...Δεν θα σου γεμίζει πια τα πρωινά και τα βράδια σου...
Πληγώθηκες, έκλαψες, θύμωσες μαζί του...
Γιατί οι στιγμές που ζήσατε αν και για λίγο ήταν όμορφες και ξεχωριστές....
Ένα άστρο που έσβησε;;; Ίσως...θα δείξει...


Βλέπεις τα όνειρα που κάνουμε είναι πολύ ισχυρά κι όσο κι αν θέλουμε να τα καταρρίψουμε και να προχωρήσουμε παρακάτω, εκείνα δυναμώνουν και μας εγκλωβίζουν σε στιγμες που πιθανόν δε θα ζήσουμε ποτέ...
Λένε πώς καλύτερα να ζήσεις έναν έρωτα παράταιρο κι ας είναι και για λίγο παρά να μην τον γνωρίσεις ποτέ...
Άρα μάλλον του οφείλεις ένα ευχαριστώ γι'αυτες τις λίγες στιγμές...


Δεν θα πεις "αντίο" γιατί πολύ απλά πάντα Θα σου χρωστάει και εκείνος ένα ξημέρωμα μαζί του...

Η ζωή υποφέρεται πιο εύκολα όταν έχεις κάτι να περιμένεις...