Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Απόψε...

Απόψε θα’ θελα να ‘ρθεις.
Αυτό θα ‘θελα.
Να ‘ρθεις για λίγο μόνο.
Γιατί να στο κρύψω; Ποιος ο λόγος;
 Θα ήθελα να 'ρθείς και να χωθείς στο πάπλωμα.
Ήσυχα κι αθόρυβα.
Μη μου μιλήσεις...Μη με ξυπνήσεις...Μη μου αρνηθείς...

Θέλω να νιώσω τη ζεστασιά του κορμιού σου.
Θέλω να γεμίσει το δωμάτιο με το άρωμά σου και τα σεντόνια με τη μυρωδιά σου.
Να μην υπάρχει χρόνος..ούτε χώρος...Μόνο εμείς...

Έλα μια φορά κι ύστερα φύγε... Έμαθα πια.
Τη συνήθισα την έλλειψή σου...Δε με πονάει...Ένα ελαφρύ μούδιασμα νιώθω μόνο αργά τη νύχτα που αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου και χάνομαι στις σκέψεις μου. Μόνο τότε δεν ανέχομαι τον εαυτό μου. Τις άλλες ώρες του ‘μαθα να στέκεται όρθιος, να μην πληγώνεται, να μην αγγίζεται, να μην περιμένει...

Έγραψα σε ένα χαρτί όλα όσα δε πρέπει να κάνω.
 Δε πρέπει να σε ψάχνω.
Δε πρέπει να σε ενοχλώ.
Δε πρέπει να σε πάρω τηλέφωνο...Ούτε να περιμένω ένα.
Πρέπει να έχω εγωισμό και αυτοέλεγχο.
Να μη σε σκέφτομαι και να σε σβήνω απ όπου πας και σφηνώνεις κάθε μέρα....

Ένα σωρό πρέπει μάζεψα.
Τα κόλλησα στο ψυγείο, στο καθρέφτη, στο γραφείο, στο αμάξι...Παντού...
Μόνο το κρεββάτι κράτησα ανέπαφο.
Όταν ξαπλώνω πάνω του τα ξεχνάω...Εκεί μπορώ να λέω τι θέλω.

Κι απόψε θέλω εσένα.
Έλα μια φορά κι ύστερα φύγε.
 Δε θα σε κρατήσω.
Δε θα σε εμποδίσω.
Δε το ‘κανα ποτέ άλλωστε.
Μην αργείς, όμως, γιατί δεν αντέχω άλλο.
Κουράστηκα να περιμένω στο σκοτάδι...Συνήθισαν και τα μάτια μου και φοβάμαι μήπως έρθεις και δε σε δω...

Έλα για απόψε.
 Γι’ αυτή τη νύχτα...
Έλα όπως σε φαντάζομαι...Όπως έρχεσαι κάθε βράδυ για να με κάνεις να αποκοιμηθώ...
Σήκωσε το πάπλωμα και ξάπλωσε δίπλα μου.
Πέρνα τα χέρια σου από πάνω μου, μπλέξε τα πόδια σου στα δικά μου, φίλα με...
Την παρουσία σου θέλω...
Έλα να μπερδευτούν τα κορμιά μας...
Έλα να με βάλεις για ύπνο μία φορά...

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Ένα ταξίδι στο μυαλό σου...!!!

Τα πιο ωραία ταξίδια, λένε κάποιοι, είναι εκείνα τα οποία έχεις προγραμματίσει σε μέρη που έχεις δει.
Σε μέρη που γνωρίζεις.
Προβλέψιμα τοπία και προβλέψιμες συνήθειες εξασφαλίζουν μία ασφαλή από εκπλήξεις διαδρομή. Ένα στάνταρ όμορφο ταξίδι...

Εμένα, πάλι, πάντα με γοήτευε το ρίσκο της έκπληξης...

Από όλα ομως τα ταξίδια που γυρίζουν τελευταία στο μυαλό μου, εγώ θα ήθελα εκείνο το ένα, το μοναχικό, αυτό που θα έκανα μόνη μου, αυτό που δεν φαντάζεσαι...
Αυτό που θα έκανα... σε σένα. 

Τα ανταλλάζω όλα τα ταξίδια με εκεινο το ένα και μοναδικό που λαχταρώ, εκείνο στο μυαλό σου μέσα. Έστω για λίγο...

Στα μακρινά μονοπάτια του θελω να περιφέρομαι...Κάπως έτσι το φαντάζομαι....Θα διασχίζω κάθε ένα από αυτά τα μονοπάτια, ανακαλύπτοντας κάθε μικρή ή μεγάλη σου σκέψη. Οτιδήποτε παρεμβάλλεται μεταξύ των όσων λες και μεταξύ όσων αποφασίζεις να μην πεις....
Όλα αυτά που νομίζεις ότι δε θα μάθω ποτέ.

Στον αριστερό ορίζοντα του μυαλού σου βρίσκονται όλα όσα σχετίζονται με τα λόγια σου. Κάθε σκέψη που διασχίζει αυτό το υπέροχο μυαλό όσο μιλάς. 

Θα έδινα τα πάντα αρκεί να ήξερα τι σκέφτεσαι όσο μου μιλάς. Όλα εκείνα που σκέφτεσαι πριν πεις όσα λες. Μα και μετά... Κυρίως όμως όσα θέλεις να πεις αλλά δεν λες...
Εκεί θα ήθελα να πρώτοταξιδέψω. Στο λόγο σου και τη λογική του...Στη μαγική διαδικασία κατά την οποία τα συναισθήματά σου μετατρέπονται στις ηδονές εκείνες που από λέξεις γίνονται πράξεις.

Και μετά στη δεξιά πλευρά του μυαλού σου, εκεί που συμβαίνουν όλα πριν ακόμη τα συνειδητοποιήσεις και τα αισθανθείς. Στο κάθε σου συναίσθημα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Στο κάθε ερέθισμα που γεννά συναίσθημα... Σε όλα όσα πυροδοτούν το γέλιο και το κλάμα σου... Στο κάθε σκίρτημα του μυαλού πριν γίνει σκίρτημα της καρδιάς σου!
Ο δεξιός ορίζοντας του μυαλού σου, εκείνος που αφορά όλους τους φόβους και τις ανησυχίες σου, θα 'ναι το πιο μακρύ μέρος του ταξιδιού μου...

Περιφερόμενη εκεί θα ήξερα κάθε τι που σκοτεινιάζει το βλέμμα σου. Θα ήξερα αμέσως κάθε τι που σε κάνει νευρικό, που σε τρομάζει, που σε γεμίζει ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Κάθε τι που σκέφτεσαι όταν κοιτάς το κενό και δεν μιλάς....

Όλα τα σιωπηλά «αχ» και όλα τα «γαμώτο», κάθε μελαγχολία και κάθε θλίψη, κάθε πικρή ανάμνηση και κάθε απωθημένο, κάθε λαχτάρα και κάθε νοσταλγία. Όλα θα τα διέκρινα χωρίς μία σου λέξη. Έτσι θα μπορούσα μονομιάς να μετατρέψω την κάθε τέτοια στιγμή σε χαμόγελο! 
Όλα τα μελαγχολικά σου θα τα έφτιαχνα, θα τα έπλαθα, σα πλαστελίνη, σχέδια χαρούμενα και χρωματιστά. Δεν θα ήξερες το πώς. Θα νόμιζες ότι όλα γίνονται συμπτωματικά... Μα θα προλάβαινα κάθε μπόρα, κάθε βροχή!

Αν το μυαλό σου ήταν έδαφος...γη....θα ήθελα να οργώσω κάθε σπιθαμή και να βάλω στο χώμα του τη σημαία μου. Μα είμαι ένας άνθρωπος απλός και αδύναμος.
Τα ταξίδια μου δεν ήταν ποτέ μακρινά. Όσο κι αν το πόθησα.
Οι κατακτήσεις μου ήταν πάντα λιτές. Όσο κι αν επιθύμησα.
Κι όλη αυτή η αυτοκρατορία των σκέψεων πίσω από τα μάτια σου θα παραμείνει ανεξερεύνητη...Γη άγνωστη...

Ας μη με πάνε ποτέ οι σκληροί, ναυτικοί μου χάρτες εκεί.
Εγώ θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι για όσα κρατάς μυστικά κι εσύ θα χαμογελάς κάθε που προσπαθώ να μαντεψω...