Απόψε...

Απόψε θα’ θελα να ‘ρθεις.
Αυτό θα ‘θελα.
Να ‘ρθεις για λίγο μόνο.
Γιατί να στο κρύψω; Ποιος ο λόγος;
 Θα ήθελα να 'ρθείς και να χωθείς στο πάπλωμα.
Ήσυχα κι αθόρυβα.
Μη μου μιλήσεις...Μη με ξυπνήσεις...Μη μου αρνηθείς...

Θέλω να νιώσω τη ζεστασιά του κορμιού σου.
Θέλω να γεμίσει το δωμάτιο με το άρωμά σου και τα σεντόνια με τη μυρωδιά σου.
Να μην υπάρχει χρόνος..ούτε χώρος...Μόνο εμείς...

Έλα μια φορά κι ύστερα φύγε... Έμαθα πια.
Τη συνήθισα την έλλειψή σου...Δε με πονάει...Ένα ελαφρύ μούδιασμα νιώθω μόνο αργά τη νύχτα που αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου και χάνομαι στις σκέψεις μου. Μόνο τότε δεν ανέχομαι τον εαυτό μου. Τις άλλες ώρες του ‘μαθα να στέκεται όρθιος, να μην πληγώνεται, να μην αγγίζεται, να μην περιμένει...

Έγραψα σε ένα χαρτί όλα όσα δε πρέπει να κάνω.
 Δε πρέπει να σε ψάχνω.
Δε πρέπει να σε ενοχλώ.
Δε πρέπει να σε πάρω τηλέφωνο...Ούτε να περιμένω ένα.
Πρέπει να έχω εγωισμό και αυτοέλεγχο.
Να μη σε σκέφτομαι και να σε σβήνω απ όπου πας και σφηνώνεις κάθε μέρα....

Ένα σωρό πρέπει μάζεψα.
Τα κόλλησα στο ψυγείο, στο καθρέφτη, στο γραφείο, στο αμάξι...Παντού...
Μόνο το κρεββάτι κράτησα ανέπαφο.
Όταν ξαπλώνω πάνω του τα ξεχνάω...Εκεί μπορώ να λέω τι θέλω.

Κι απόψε θέλω εσένα.
Έλα μια φορά κι ύστερα φύγε.
 Δε θα σε κρατήσω.
Δε θα σε εμποδίσω.
Δε το ‘κανα ποτέ άλλωστε.
Μην αργείς, όμως, γιατί δεν αντέχω άλλο.
Κουράστηκα να περιμένω στο σκοτάδι...Συνήθισαν και τα μάτια μου και φοβάμαι μήπως έρθεις και δε σε δω...

Έλα για απόψε.
 Γι’ αυτή τη νύχτα...
Έλα όπως σε φαντάζομαι...Όπως έρχεσαι κάθε βράδυ για να με κάνεις να αποκοιμηθώ...
Σήκωσε το πάπλωμα και ξάπλωσε δίπλα μου.
Πέρνα τα χέρια σου από πάνω μου, μπλέξε τα πόδια σου στα δικά μου, φίλα με...
Την παρουσία σου θέλω...
Έλα να μπερδευτούν τα κορμιά μας...
Έλα να με βάλεις για ύπνο μία φορά...