Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Paulo Coelho...Αγαπημένο Απόσπασμα...

...Κι εκείνος είπε:
 Για να ακούσουμε τα λόγια της Αγάπης, πρέπει να της επιτρέψουμε να πλησιάσει.
 Όταν όμως έρχεται κοντά μας, φοβόμαστε αυτό που έχει να μας πει. Γιατί η Αγάπη είναι ελεύθερη και η φωνή της δεν κυβερνιέται από την βούληση μας ή από την προσπάθεια μας.
 Όλοι όσοι αγάπησαν το γνωρίζουν, αλλά δεν το αποδέχονται. Νομίζουν πως μπορούν να την γοητεύσουν με την υποταγή, την εξουσία, την ομορφιά, τα πλούτη, με δάκρυα και χαμόγελα.
 Πραγματική Αγάπη όμως είναι η Αγάπη που γοητεύει αλλά που ποτέ δεν αφήνει να την γοητεύσουν.
 Η αγάπη μεταμορφώνει, η αγάπη θεραπεύει. Μερικές φορές βέβαια στήνει και θανάσιμες παγίδες και καταστρέφει τον άνθρωπο που αποφάσισε να παραδοθεί τελείως. Πως μπορεί η δύναμη που κινεί τον κόσμο και διατηρεί τα αστέρια στη θέση τους, να είναι τόσο δημιουργική και τόσο καταστροφική ταυτόχρονα;
  Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε οτι εκείνο που δίνουμε είναι ίσο με αυτό που λαμβάνουμε. Όμως όσοι αγαπούν περιμένοντας ανταπόκριση στην αγάπη τους χάνουν το χρόνο τους.
 Η αγάπη είναι πράξη πίστης, δεν είναι ανταλλαγή.
 Οι αντιθέσεις είναι αυτό που κάνει την αγάπη να μεγαλώνει. Οι συγκρούσεις της επιτρέπουν να παραμείνει στο πλευρό μας.
 Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρύβουμε στην καρδιά μας σημαντικά λόγια.
 Όπως για παράδειγμα το "Σ' αγαπώ"...
...Ο κυριότερος στόχος της ζωής είναι να αγαπάμε. Τα υπόλοιπα είναι σιωπή.
 Έχουμε ανάγκη να αγαπάμε. Ακόμα και αν αυτό μας οδηγήσει στη γη όπου οι λίμνες είναι φτιαγμένες απο δάκρυα...
...Τα δάκρυα κυλούν απο μόνα τους. Και όταν νομίζουμε οτι έχουμε πια κλάψει όσο είχαμε ανάγκη να κλάψουμε, συνεχίζουν να κυλούν. Κι όταν πιστεύουμε πως η ζωή μας θα είναι μονάχα μια μακρά πορεία στην κοιλάδα των δακρύων, ξαφνικά εξαφανίζονται.
 Επειδή καταφέραμε να κρατήσουμε ανοιχτή την καρδιά μας, παρά τον πόνο.
 Επειδή ανακαλύψαμε πως εκείνος που έφυγε δεν πήρε μαζί του τον ήλιο ούτε άφησε στη θέση του το σκοτάδι.
 Απλώς έφυγε...και κάθε αντίο κρύβει μέσα του την προσμονή...
...Αγαπάμε επειδή η Αγάπη μας απελευθερώνει. Και αρχίζουμε να λέμε τις λέξεις που δεν είχαμε το θάρρος καν να μονολογήσουμε ψιθυριστά....
...Τραγουδάμε πιο δυνατά όταν το αγαπημένο μας πρόσωπο είναι μακριά και ψιθυρίζουμε ποιήματα όταν είναι κοντά μας..
...Τότε γυρίζουμε στο σπίτι μας και ανακαλύπτουμε πως κάποιος μας περιμένει εκεί, αναζητώντας το ίδιο που αναζητούμε κι εμείς και υποφέροντας απο τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες αγωνίες.
 Επειδή η αγάπη είναι σαν το νερό που μεταμορφώνεται σε σύννεφο: ανεβαίνει στους ουρανούς και μπορεί να δεί τα πάντα απο μακριά , γνωρίζοντας πως μια μέρα θα χρειαστεί να επιστρέψει στη γη.
 Η Αγάπη είναι μονάχα μια λέξη, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουμε να την αφήσουμε να μας κυριεύσει με όλη της τη δύναμη.
 Η Αγάπη είναι μονάχα μια λέξη, μέχρι να έρθει κάποιος και να της δώσει νόημα.
 Μην παραιτήστε...
 Συνήθως το τελευταίο κλειδί στην αρμαθιά μας, είναι αυτό που ανοίγει την πόρτα!!!