Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Ενα Ηλιόλουστο Πρωινό

Επιτέλους ήλιος...
Ένα ξημέρωμα Σαββάτου με τον ήλιο που τόσο αγαπώ.
Δεν ξέρω ακόμα αν έξω έχει "0" ή "20" βαθμούς θερμοκρασία αλλά ξέρω πως όλα είναι φωτεινά.
Το είχα ανάγκη αυτό, το φως, την λίγη ζέστη...
Να ανέβει λίγο η πεσμένη μου διάθεση και να επανέλθει το κέφι που χρειάζομαι και εγώ αλλά και οι άνθρωποι γύρω μου...
Πόσο μαγικό τελικά είναι αυτό το υπέροχο ,κίτρινο, στρογγυλό ,πλανητάκι πάνω από το κεφάλι μας...πόση ενέργεια μπορεί να σου δώσει και πόσο μπορεί να σε τσακίσει όταν λείπει από τη ζωή σου...
Θέλω να βγω και να ρουφήξω κάθε του ηλιαχτίδα...να παίξω με εσένα μικρό μου αντράκι , να τρέξω μαζί σου και να γίνω ένα με την ανεμελιά σου...την αθωότητά σου...
Να ξεχάσω για λίγο τα πάντα, να γίνω ξανά παιδί όπως και πριν λίγο καιρό...γιατί έτσι ήμουν, παιδί μέχρι πρόσφατα...αλλά μεγάλωσα απότομα, ή μάλλον, με μεγάλωσαν απότομα...
Αλλά Τέλος...θα ψάξω να με ξαναβρώ...
Θέλω πίσω τα γέλια και τα παιχνίδια μας ακόμα και μέσα στο σπίτι...
Θέλω τη μουσική στο τέρμα και να χορεύουμε τρελά, όπως θέλουμε, όπως μας αρέσει...
Θέλω να κάνουμε βλακείες και να μην μας νοιάζει γιατί είμαστε Εμείς...παιδί και μαμά...ή μάλλον 2 παιδιά...
Θέλω πίσω τα αναψοκοκκινισμένα μαγουλά μας από τον πρωινό χαμό επάνω στο κρεβάτι...τι κι αν είναι 6 το πρωί και μετά τρέχουμε για σχολείο και δουλειά...
Δεν ζητάω τίποτα τρελό...μόνο την καθημερινότητα μου, που μέχρι τώρα μου έδινε δύναμη...
Ζητάω να μην χάσω τελείως το χαμόγελο μου, επειδή κάποιοι έτσι θέλουν...
Δεν θα τους κάνω τη χάρη....
Το οφείλω στο εαυτό μου...αλλά πιο πολύ το οφείλω σε εσένα, που είσαι τόσο μικρό και αθώο και δεν χρωστάς σε τίποτα να με βλέπεις με κομπιουτεράκια για υπολογισμούς λογαριασμών, αγανακτισμένα τηλεφωνήματα και αρκετά νεύρα....
Ελα λοιπόν μικρό μου....πάμε....να ντυθούμε καλά να μην κρυώσουμε, αλλά να αφήσουμε έξω την καρδία μας να γεμίσει με Ήλιο...!!!