Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Το πιο όμορφο Δώρο Γενεθλίων...

  Η ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι 5:30 π.μ. ,αξημέρωτα ακόμη, είναι οι στιγμές ηρεμίας που τόσο αγαπώ, περιμένοντας την Ανατολή...
  Ας ξεκινήσω λοιπόν την ιστορία...πάμε ακριβώς 6 χρόνια πριν...
  Μια μέρα πριν...(17-10-2006)
  Όλα κυλούσαν φυσιολογικά στην εγκυμοσύνη μου...πήγα την καθιερωμένη μου επίσκεψη στο γιατρό για να σε ακούσω  και να σε δω να κλωτσάς, να κάνεις τούμπες και όλα τα υπέροχα, που δεν φανταζόμουν ότι θα τα έκανες και εκτός κοιλιάς ( πόσο έξω έπεσα...χιχιχιχι). 
  Ήμουν μόλις στις 34 εβδομάδες και για όσους δεν ξέρουν, είχα άλλες 6 σχεδόν ακόμα για να γεννήσω....όμως μικρό μου αντράκι, έδειξες από νωρίς ποιος θα είναι το αφεντικό από εδώ και πέρα...
  Για να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες κουραστικές το αποτέλεσμα ήταν εισαγωγή στο Λητώ το ίδιο βράδυ...
  Παραδόξως δεν είχα καθόλου σκέψεις εκείνο το βράδυ...μόνο να οργανώσω τους υπόλοιπους να πάνε για ψώνια γιατί δεν είχα ούτε κούνια να σε βάλω ( καθότι προληπτική και φοβιτσιάρα δεν τα ήθελα νωρίτερα...)!  Τέλος πάντων...
  Τετάρτη 18 - 10 - 2006...8:45 ...ακούστηκε ο ομορφότερος και ο πιο μελωδικός ήχος που είχα ακούσει ποτέ...το κλάμα σου...Σε έφεραν στην αγκαλιά μου και μου τραγουδούσαν το τραγούδι των γενεθλίων...γινόμουν ακριβώς 30...όμως εκείνη τη στιγμή και εγώ γεννήθηκα ξανά...
  Λίγο πρόλαβα να σε ευχαριστηθώ και έπρεπε να σε πάρουν για το ΜΕΝ στο Κρατικό της Νίκαιας...Έπρεπε να δυναμώσεις αντράκι μου και ήξερα ότι ήταν για το καλό σου...Στεναχωρήθηκα πολύ...αλλά ευτυχώς 9 μέρες μετά (26-9-2006 του Αγ. Δημητρίου)...μας είπαν να σε πάρουμε σπίτι...
  Και εκεί λοιπόν, άρχισα επιτέλους να σκέφτομαι...Τι θα γίνει τώρα;; Πως θα τα καταφέρω;; Θα είμαι καλή μάνα;;; ...και πολλά άλλα τέτοια υπαρξιακά...
  Δεν μου άφησες και πολλά περιθώρια γλυκό μου βασανάκι, με έβαλες στους ρυθμούς σου να χορεύω χωρίς να το καταλάβω και αδιαμαρτύρητα...και έτσι, ακολουθώντας εσένα, μάθαινα και εγώ, μεγάλωνα μαζί σου...
  Σήμερα γίνεσαι 6 χρονών ...
Δεν ξέρω αν σε μεγαλώνουμε σωστά, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν κανόνες σε αυτό το μάθημα ζωής για τους γονείς...Ξέρω όμως πως προσπαθούμε πραγματικά για το καλύτερο με όλη μας την ψυχή...πολλές φορές κουραζόμαστε και γκρινιάζουμε, όμως τα μάτια σου και το χαμόγελό σου μας σπρώχνει να συνεχίζουμε πάντα...
  Είσαι για εμάς το ομορφότερο δώρο ζωής...
Όμως για εμένα θα είσαι πάντα "διπλό¨δώρο...
  Θα μεγαλώνουμε μαζί μικρό μου αντράκι και δεν μπορεί τίποτα να το αλλάξει αυτό...
Να τα χιλιάσεις μωρό μου...


Μόνο δάκρυα χαράς πάντα στα μάτια μας...