ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ...ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ...

...Δε θα σου δώσω όνομα. Σου χάρισα πολλά ονόματα με την πάροδο του χρόνου.
Αυτό είναι ένα γράμμα για 'σένα, απλά όχι, προς εσένα. Θα ήθελα να γνωρίζεις και να κατανοείς ότι αυτό δεν είναι γράμμα ούτε μίσους, ούτε λύπης, ούτε θυμού, ούτε απογοήτευσης. Είναι απλά ένα γράμμα, ένας συνωστισμός σκέψεων με τη μορφή λέξεων. Λέξεις που δεν μπορώ να σου πω και λέξεις που δεν ξέρω αν θα καταφέρω ή αν ακόμη θέλω να εκφράσω. Δε θα μετατρέψω αυτό το γράμμα σε λογοτεχνικό κείμενο…

Πρώτα από όλα, σε συγχωρώ. Ξέρω, δε νιώθεις ότι χρειάζεσαι συγχώρεση. Συγχώρεση για την οποία δε συμπλήρωσες καμία αίτηση. Δεν έκανες κάτι λάθος και τώρα δεν είναι η στιγμή να αρχίσεις να αμφισβητείς το εαυτό σου. Εγώ, όμως, σε συγχωρώ. Ποτέ δε ζήτησες τίποτα. Εγώ όμως πάντα κάτι σου δίνω ακόμη κι αν είναι περιττό. Θέλω να καλύπτω όλες τις πιθανές υποχρεώσεις μου. Υποχρεώσεις είπα; Μήπως καθήκοντα; Όχι, θα το έλεγα απλά ανάγκη. Η ανάγκη να σου προσφέρω τον κόσμο είναι που με έχει καταστρέψει, ανάγκη να γνωρίζω ότι δε σου λείπει τίποτα, ότι πάντα θα έχεις κάποιον να μιλήσεις, ότι κι αν χρειαστείς θα έχεις πάντα κάποιον στο πλευρό σου, ότι απλά θα είσαι ευτυχισμένος. Τίποτα δε με χαροποιεί περισσότερο από την ευδαιμονία των φίλων μου. Όμως τι συμβαίνει με τη δική μου ευδαιμονία; Δεν είμαι εγωίστρια, ποτέ δεν ήμουν. Το ξέρεις θαρρώ ότι ποτέ δε ζητάω πολλά γιατί, πολύ απλά, ποτέ δεν τα χρειάστηκα. Πιστεύω όμως ότι η προσωπική θυσία έχει ένα όριο.

Σύμφωνα με την πυραμίδα του Μάσλοου, οι φυσιολογικές ή βιολογικές ανάγκες, καθώς και η ανάγκη της ασφάλειας, βρίσκονται πριν την ανάγκη του ''ανήκειν'' και της αγάπης. Διαφωνούσα ανέκαθεν. Πίστευα, και πιστεύω ως αθεράπευτα ρομαντική και αμετάπειστα ονειροπόλος, την άλλη εκδοχή που υπάρχει, "η αγάπη όλα τα νικά" και "η αγάπη υπερισχύει όλων". Ναι, το ξέρω ότι ακούγομαι σαν ένα πεντάχρονο παιδί, όμως αυτό πιστεύω. Όπως προανέφερα, έχω όρια. Κάποια στιγμή πρέπει κι εγώ να ενδιαφερθώ για την ψυχική μου υγεία. Ομολογώ ότι δε ''χαίρω άκρας υγείας'', όμως προσπαθώ. Όχι, χάρη σε 'σένα αλλά χάρη σε 'μένα κάνω. Σε συγχωρώ λοιπόν για τον πόνο και την απογοήτευση που ίσως να προκάλεσα εγώ η ίδια στον εαυτό μου. Όμως, όσο κι αν σε έχω θεοποιήσει κι όσο κι αν κατηγορώ και υποβαθμίζω τον εαυτό μου, γνωρίζω ότι ποτέ δεν έφταιξα μόνο εγώ. Σε συγχωρώ λοιπόν ακόμη κι αν όλα αυτά σου φαίνονται ανοησίες.

Δεύτερον και πιο σημαντικό, θα ήθελα να σε συμβουλέψω. Δεν είσαι τέλειος και σίγουρα δεν είσαι αλάνθαστος. Οπότε παίρνω το θάρρος να σου δώσω την εξής συμβουλή. Όχι, μόνο σε 'σένα, αλλά και σε όλους τους αγαπητούς μου που δε λένε να το καταλάβουν. Δεν γίνεται να μας συμπαθούν και να τα έχουμε καλά με όλους. Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί με ανάγκη για επικοινωνία. Ναι, επικοινωνία, αλλά με ποιον; Δεν είμαστε όλοι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Απλά δε γίνεται να ταιριάζουμε με τους πάντες. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο σταμάτα τα ψέματα. Όχι, δε σε θίγω. Όχι, δε σε προσβάλλω. Δεν σε αποκαλώ ψεύτη. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που δίνεις στην προκειμένη περίπτωση. Σε συμβουλεύω απλά να σταματήσεις να λες ψέματα στον εαυτό σου. Όταν δε συμπαθείς ιδιαίτερα κάποιον ή για τον 'χ' και 'ψ' λόγο δεν επιθυμείς να χαραμίσεις χρόνο μαζί του, επειδή, πολύ απλά, έχεις καλύτερα πράγματα να κάνεις, σταμάτα να τον παραμυθιάζεις. Όχι, δεν παραμυθιάζεις εκείνον αλλά εσένα. Δε γίνεται να υπάρχει με τον οποιονδήποτε μία πιο προσωπική σχέση. Οι φίλοι είναι λίγοι, διαλεχτοί και καλοί. Σε παρακαλώ μην ευτελίζεις τη σημασία και τα προνόμιά τους. Κακό στον εαυτό σου κάνεις και κατ' επέκταση, προφανώς ζημιώνεις και τον άλλο.

Σταμάτα λοιπόν να δίνεις υποσχέσεις που και οι δύο ξέρουμε ότι δε θα τηρήσεις. Το χειρότερο είναι ότι, παρ' όλο που το γνωρίζω, με την υπόσχεσή σου αυτή η ελπίδα γεννιέται αβίαστα. Εγώ λοιπόν σε τι φταίω να απογοητεύομαι κάθε φορά; Μήπως είμαι υπερβολική; Θα το θυμάμαι την επόμενη φορά να μη δώσω σημασία. Δε ζητούσα πολλά. Μόνο αυτά που μου λες στο σκοτάδι να τα πεις μία φορά με το φως το πρωί κι ένα χάδι. Τελικά υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο λόγο και την πράξη.

Τέλος, σε ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μου χάρισες. Δεν πίστευα ότι θα κατέληγα σε τέτοιου είδους σκέψεις' έπειτα από όλα αυτά που περάσαμε. Τώρα που το σκέφτομαι δεν... Όχι, εντάξει, τώρα φτιάχνω ασπίδα για να προφυλάξω τον εαυτό μου. Είχαμε ωραίες αναμνήσεις και ήλπιζα να δημιουργήσουμε κι άλλες, όμως κάτι τέτοιο δεν περνάει πλέον από τα δικά μου χέρια. Πίστευα ότι τώρα θα άλλαζαν τα πράγματα. Ξεγελούσα και παραμύθιαζα με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό μου, καθώς ''μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις''. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να νιώσω σημαντική, που μου υπενθύμισες ότι για κάποιους ΕΙΜΑΙ σημαντική. Χρειάζομαι πολύ δύναμη για να σε απελευθερώσω, όμως πιστεύω ότι θα τα καταφέρω και για τους δυο μας. Χαίρομαι που νιώθεις ευτυχισμένος. Σου είμαι ευγνώμων και πάντα θα κατέχεις μία θέση στην καρδιά μου. Δε σου λέω αντίο. Το έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν και δε σήμαινε τίποτα. Κατρακυλούσα ξανά και ξανά στο ίδιο συναισθηματικό κομφούζιο. Γι αυτό σου λέω απλά ''εις το επανιδείν''. Διότι, ποιος ξέρει; Μπορεί κάποια μέρα τα μονοπάτια μας να διασταυρωθούν και πάλι…